Project X (ND-column)

Met dank overgenomen van G.J.M. (Gert-Jan) Segers i, gepubliceerd op dinsdag 2 juni 2020, 10:08.

Op 6 september 2012 stuurde een tienermeisje uit Haren een openbare uitnodiging via Facebook uit voor haar Sweet Sixteen-feestje. Ze nodigde 78 andere jongeren uit die ook hun vrienden zouden mogen meenemen. Zoals op sociale media wel meer volledig ontspoort, liep dit plan uit de hand.

Tienduizenden jongeren gaven online aan dat ze die bewuste avond naar Haren wilden komen en duizenden voegden de daad bij het woord. Aan het eind van de avond van 21 september was de mobiele eenheid eraan te pas gekomen, waren er tientallen jongeren en vijftien agenten gewond, vloog een traumahelikopter af en aan was er een enorme ravage in het anders zo rustige Haren. Wat begon met een hartelijke uitnodiging eindigde in een chaotisch en vernielzuchtig Project X.

In het voorjaar van het jaar 33 werden een stel vissers en hun aanhang uitgenodigd voor een feest waar de vonken vanaf zouden spatten. Of om het met een andere overdadige woordspeling te zeggen, het zou een feest worden dat de feestgangers in vuur en vlam zou zetten. Dat eerste Pinksterfeest is begin van Gods eigen Project X. In de geest van Christus vielen op dat feest opeens alle culturele, etnische en linguïstische barrières weg, werden allerlei Menschen Brüder en kwam er een eenheid die menselijkerwijs niet mogelijk is.

Deze versie van Project X is met vallen en opstaan altijd doorgegaan en heeft tot de prachtigste momenten geleid. Ik herinner me ontmoetingen met de directeur van de school voor Soedanese vluchtelingen in Caïro. Deze voormalige imam was in de gemeenschap van Soedanese vluchtelingen een leider geworden en legde mij als bestuurslid van die school geregeld uit hoe ingewikkeld bijvoorbeeld de tribale scheidslijnen waren bij de benoeming van leerkrachten. Hij had met elk denkbare kloof te maken. Tussen mannen en vrouwen, tussen moslims en christenen, tussen blank en zwart, tussen stammen, tussen Soedanezen en Egyptenaren. Maar als we het over Jezus Christus hadden, als ons beider enige hoop in leven en sterven, dan vielen alle verschillen weg. Dan waren we allebei deelnemer aan Gods eigen Project X, waarbij de Geest grenzen doorbreekt die door mensen zijn gemaakt.

Je hoeft maar een tijdje in de kerk en de christelijke wereld rond te lopen om te weten dat Gods Project X in onze uitvoering echt niet alleen maar een 2000 jaar durend feest is. Dit Project X kan soms ook echt kan ontsporen in een Harense versie ervan. Ik geloof dat we door weinig dieper geraakt kunnen worden dan door conflicten tussen medegelovigen.

Een conflict in een kerk of een christelijke organisaties is zoveel pijnlijker dan een arbeidsconflict op je werkplek waar je zelfs nog meer uren doorbrengt dan in de kerk. Een arbeidsconflict is buitengewoon naar, maar blijft toch nog meer aan de oppervlakte dan wanneer we in de kerk de boel niet meer bij elkaar kunnen houden. Een politiek conflict vind ik soms heel vervelend, maar blijft me echt niet zo bij als de pijn die ik destijds bij m’n vader heb gezien na een conflict met zijn kerkelijke superieuren. Of als dat onbenullige conflict dat ik ooit had met een ouderling toen ik een viool in de kerk wilde laten bespelen. Of als de veel dramatischer momenten waarop ik heb gezien dat mensen die allemaal Christus willen navolgen in Gods Project X het niet meer uithouden met elkaar. Het raakt ons diepste zijn, de diepste kern van onze identiteit, onze eerste liefde en onze laatste hoop.

Meindert Leerling en Aad Wagenaar waren twee broeders die in de jaren tachtig in de Tweede Kamer kwamen en daar Christus wilden navolgen. Al snel gingen hun wegen uiteen en kwamen ze in een bitter conflict met elkaar. Er volgden grote verwijten, mislukte verzoeningspogingen, er ontstonden twee fracties, twee partijen en jarenlang hebben ze elkaar ontweken. Iedereen die er iets mee te maken had, kon er alleen met pijn in het hart over spreken. Maar meestal werd erover gezwegen.

Totdat ze zich recent met elkaar verzoenden. Toen Meindert Leerling op een ChristenUnie-congres onderuit ging, ziek werd en uiteindelijk in een verpleeghuis belandde, werd Wagenaar een vaste bezoeker en las hij Leerling voor uit de biografie van oud-senator Egbert Schuurman. Een ontroerende doorstart van het Project X waarvan we het afgelopen weekend het begin ervan hebben gevierd. En een warme aanmoediging om - mocht dat nodig zijn - vanuit jouw eigen Haren terug te gaan naar het begeesterde Jeruzalem.

Doe het.

(Deze column verscheen vandaag ook in het Nederlands Dagblad)

Foto: Dennis Jarvis