Van de Heistraat in Helmond naar Brussel

Met dank overgenomen van Partij van de Arbeid (PvdA) i, gepubliceerd op woensdag 25 december 2019.

Mohammed Chahim (34) uit Helmond loopt nu een half jaar rond in het Europees Parlement. En hoewel ‘Brussel’ ook cynisch kan maken, krijgt het voormalige straatschoffie juist energie van zijn job.

Interview in het ED

Zomaar een dag in het leven van Mohammed Chahim. In de trein naar Brussel vist hij een bus deodorant uit zijn tas. We zijn pas ter hoogte van Eindhoven, maar Europarlementariërs weten nooit hoe lang hun dag precies gaat duren. ,,Zo, even kijken of ik mijn huiswerk heb gedaan”, zegt de PvdA’er vervolgens. Hij opent een blauwe map, waarop het woord ‘verzoekjes’ is geschreven. In de ordner zitten tientallen mailtjes van mensen die iets van hem willen. Bedrijven, kennisinstellingen, non-profitorganisaties. Ze hopen met Chahim aan tafel te komen, zodat hij zijn invloed kan aanwenden in het parlement. Hij klapt het mapje weer dicht. ,,De assistente is ziek, die filtert er normaal gesproken al heel wat uit.”

Mohammed Chahim, van 1985, groeide op in Helmond en woont er nog altijd.

Mohammed Chahim, van 1985, groeide op in Helmond en woont er nog altijd. De Binnenstad-Oost was zijn biotoop. Zijn jeugd speelde zich af in het gebied tussen de Molenstraat, de Heistraat en de Willem Prinzenstraat. Die beruchte driehoek maakte dit jaar plots ook deel uit van het ‘veiligheidsrisicogebied’ in Helmond. De reden voor die maatregel? Drie schietpartijen, drugsruzies en de toename van cokehandel op straat. ,,De wijk is ook veranderd. Ik hoor de verhalen ook over dealen en gasten die het verkeerde pad op gaan”, zegt Chahim. ,,Het zijn loopjongens hè, vaak erg jong. Je kunt ze vastzetten óf perspectief bieden. Volgens mij zijn er genoeg sectoren waar ze mensen kunnen gebruiken.”

Hij groeide op met vijf broers en een zus. Pa werkte overal en nergens; dan weer een baantje bij Philips, dan weer zat hij thuis riemen te maken.

Op verzoek vertelt Chahim over zijn eigen jeugd. Hij groeide op met vijf broers en een zus. Pa werkte overal en nergens; dan weer een baantje bij Philips, dan weer zat hij thuis riemen te maken. ‘Mootje’ voetbalde dagenlang op straat, kocht snoep op de hoek en haalde kattenkwaad uit. Jongens die hij kende, gingen op dievenpad met jeugdbendes.

,,Ik werd daar nooit voor gevraagd. Ze zagen wel dat ik ‘anders’ was. Ik heb een onbezorgde kindertijd gehad”, zegt Chahim. ,,Vroeger trok iedereen met elkaar op in de buurt. Nederlanders, Marokkanen, Turken. We aten en dronken samen. Het was eigenlijk altijd gezellig.” Een keer kreeg hij klappen omdat hij een Marokkaan was, op het oude Sassenplein. ,,Toen ben ik wel even met mijn oudere broers teruggegaan.”

Tijdens zijn jeugd werd Mohammed geconfronteerd met de verwachtingen - of het gebrek daaraan - die in de wijk leefden.

Tijdens zijn jeugd werd Mohammed geconfronteerd met de verwachtingen - of het gebrek daaraan - die in de wijk leefden. Tot aan groep 5 op de basisschool wist hij niet eens dat er ook een niveau bestond bóven de mavo. ,,Zat je op de mavo, dan was je al een stuudje. De meeste kinderen op mijn school De Uilenburcht kregen het advies van ivbo of vbo”, herinnert hij zich. ,,De leraren durfden mij gewoon geen vwo-advies te geven. Zo van: kan dit wel? Voor de zekerheid hebben ze er havo-vwo van gemaakt.”

,,De leraren durfden mij gewoon geen vwo-advies te geven. Zo van: kan dit wel? Voor de zekerheid hebben ze er havo-vwo van gemaakt.”

Terroristische aanslag

We passeren het ondergrondse treinstation Brussel-Schuman. Even verderop werd in 2016 een bomaanslag gepleegd in het metronetwerk van de stad, net als op de luchthaven Zaventem. In totaal kwamen er die dag 35 mensen om het leven. De verpaupering in en rond Brussel springt in het oog.

,,Mensen klagen gemakkelijk in Nederland, over zaken die slecht geregeld zijn”, zegt Chahim, die als politicus altijd heeft willen ‘omkijken naar de ander’. ,,Ik denk dat we ons gelukkig mogen prijzen dat er nooit een dergelijke terroristische aanslag is gepleegd hier. Dat is mede te danken aan de welzijnswerkers, het onderwijs en de zorg. De manier waarop onze maatschappij is ingericht, is nog niet zo verkeerd.”

Chahim haalde zijn vwo-plus-diploma, rondde een studie Economics & Operations Research af in Tilburg en ging daarna aan de slag als onderzoekswetenschapper bij TNO.

Tijd om de zaken versneld vooruit te spoelen. Chahim haalde zijn vwo-plus-diploma, rondde een studie Economics & Operations Research af in Tilburg en ging daarna aan de slag als onderzoekswetenschapper bij TNO. In de tussentijd was hij ook ruim dertien jaar lang PvdA-raadslid in Helmond. Het landelijke partijbestuur hield hem al een tijdje in de gaten. De beloning kwam in de vorm van een zesde plek op de kieslijst voor de Europese Verkiezingen. Verrassend genoeg deden de sociaal-democraten het afgelopen mei uitstekend. En dus zat Mo opeens in Brussel. ,,Ik ben nooit wethouder geworden in Helmond. En ik had heel graag mijn stad willen besturen. Maar ik ben blij dat ik de lokale politiek op deze manier heb kunnen verlaten.”

Brussel dus. De plek heeft een aantrekkingskracht op ambitieuze politici, maar ook op mensen die het liefst full-time achterover willen leunen.

In de tussentijd was hij ook ruim dertien jaar lang PvdA-raadslid in Helmond.

Collega-parlementariër Toine Manders uit Asten noemde het Europees Parlement eerder dit jaar nog incestueus. Een in zichzelf gekeerde club. Wie in Europa het verschil wil maken, moet volgens Manders drie dingen in zijn achterhoofd houden. ,,Ten eerste: je moet er altijd zijn. Ten tweede: zeg iets zinvols als je je mond opendoet. Ten derde: ben aardig tegenover anderen.”

Werkweken van 60-80 uur

Chahim probeert alle drie te doen. De dertiger maakt deel uit van de nieuwe garde in Europa, die aan het begin van hun politieke carrière staat. Eind november had Chahim een ‘aanwezigheidspercentage’ van 96 procent in Brussel en Straatsburg. Ter vergelijking: Silvio Berlusconi was tot nu toe bij slechts zes procent van de stemmingen in het parlement aanwezig.

,,Het is meters maken. Jezelf laten zien”, zegt Chahim. ,,Ik heb werkweken van tussen de zestig en tachtig uur per week. Niet erg, ik krijg er energie van. Het lastigste is het voor mijn gezin. Ik ben drie of vier dagen in de week niet thuis. Mijn vrouw zorgt nu voor onze kinderen, van zes en twee jaar oud.”

,,Ik heb werkweken van tussen de zestig en tachtig uur per week. Niet erg, ik krijg er energie van.”

De Helmonder neemt zitting in twee commissies, waaraan de nodige, formele terminologie is gekoppeld. Kort gezegd houdt Chahim zich bezig met: milieu, volksgezondheid, voedselveiligheid en duurzame industrie. Actuele thema’s, dus. Maar geduld is belangrijk in Europa. In die eerste maanden na de verkiezingen is het aftasten geblazen. Waar is politieke steun voor? Is het bedrijfsleven bereid om mee te bewegen? Is er, kortom, de kans dat resoluties kunnen uitmonden in zinvolle wet- en regelgeving voor heel Europa?

Chahim lijkt het spel wel te doorzien. Het ED mag aanschuiven bij het teamoverleg met zijn persoonlijke medewerkers. De ene heet Bauke, een topjurist die zich gespecialiseerd in milieurecht. Kaat, uit Vlaanderen, studeerde politicologie en loopt al een tijdje mee in het Europees Parlement. Ze kent de mores van Brussel.

Chahim houdt zich bezig met: milieu, volksgezondheid, voedselveiligheid en duurzame industrie.

De map met ‘verzoekjes’ komt op tafel. Zaak is om te bepalen waar Chahim móet aanschuiven, en wie er kan wachten. Korte samenvatting: ExxonMobil wordt afgezegd, Lightyear mag langskomen, net als een onderzoeker van TU Delft. Later die week gaat Chahim naar een afvalverwerkingsbedrijf in Duiven en brengt hij een bezoek aan de Gasunie in Eemshaven, waar twee waterstofinitiatieven aan hem worden gepresenteerd. Tussendoor spreekt hij studenten toe van de Universiteit van Twente. Er ligt ook nog een verzoek om drie minuten te spreken bij een bedrijf waar hij zijn twijfels over heeft. ,,Doe ik niet. Straks heb ik Greenpeace op m’n dak.”

Het kantoor van Chahim is op de vijftiende etage en heeft een eigen toilet, een eigen douche. Bij helder weer kan hij zelfs het Atomium zien liggen, aan de rand van de stad. ,,Er staat ook een slaapbank hier. Die staat er niet voor niets”, zegt Chahim.

,,Mohammed is een kei in karaoke. Tijdens het partijcongres heeft hij afgelopen weekend de nummers Aïsha en Brabant gezongen. Zuiver hoor.”

Even later komt een andere fractiemedewerker binnen. ,,Misschien nog wel aardig voor je verhaal. Mohammed is een kei in karaoke. Tijdens het partijcongres heeft hij afgelopen weekend de nummers Aïsha en Brabant gezongen. Zuiver hoor. En ondertussen is hij ook heel gewoon gebleven, zeg maar.”

Pistoletje en een zakje Doritos

In Europa is het ook de kunst om jezelf niet té serieus te nemen. Tussen de grijze pakken, valt de jeugd op. Met de lunch in de hand - een pistoletje en een zakje Doritos - komen we in de centrale hal Magid Magid tegen. Petje achterstevoren, sneakers aan de voeten. Magid is voormalig burgemeester van Sheffield, Europarlementariër en nog altijd pas dertig jaar jong.

,,Ik liep hier in het begin verloren rond. Echt de weg kwijt”, zegt Magid. ,,Toen kwam Mohammed opeens met een appel aangelopen en vroeg hij hoe het met me ging. Sindsdien zijn we vrienden.”

,,In Europa wil ik bijvoorbeeld geregeld hebben dat het voor iedereen betaalbaar is om zijn huis te verduurzamen. En ik wil dat er regelgeving komt op het gebied van het hergebruiken van bouwmaterialen.”

Chahim: ,,We zouden een clubje met jonge MEP’s (Members of European Parlement) moeten beginnen. Ook om het een beetje gezellig te houden hier.”

Als Chahim ’s avonds laat in zijn bed ploft in zijn appartementje in Brussel, dan ploegt hij het liefst nog wat dossiers door. De jongen uit de Heistraat wil straks ‘een bijdrage hebben geleverd’. ,,In Europa wil ik bijvoorbeeld geregeld hebben dat het voor iedereen betaalbaar is om zijn huis te verduurzamen. En ik wil dat er regelgeving komt op het gebied van het hergebruiken van bouwmaterialen.”

Maar elke ochtend begint met een belletje naar zijn gezin, dat dan aan het ontbijt zit in Helmond. Aan het einde van de rit moet ‘Brussel’ het wel zijn waard geweest. ,,Want natuurlijk: ik doe dit juist ook voor hen.”