Voorjaarscongres 2018 - Hoofdinhoud

Het was een stille zaterdag. De dag ervoor was een uitstekende vrijdag geweest, waarop onze verlosser uitbundig was gevierd, wiens bloedvergiet ons had bevrijd door de Opstand. Onze verlosser en diens nakomelingen welteverstaan, het feest draaide om heel Oranje.

Afijn, op een zaterdag zo stil dat alleen een volkskater de oorzaak kan zijn, kwam een significante groep rebellieuze jongeren bijeen om de volgende opstand te initiëren. In theater de Berekuil in Utrecht vond het voorjaarscongres van PINK! plaats.

Het zou een buitengewoon spannend congres worden. Ik moest als verenigingshoofd mandaat krijgen voor een nieuw termijn, terwijl een groeiende factie binnen de organisatie zich steeds feller is gaan verzetten tegen leiders die hun plek hebben verdiend op basis van hun afkomst. Dit, terwijl leiderschapskwaliteiten bij mij in de familie zitten.

Ik had vantevoren in een nabijgelegen hotel overnacht, om asociaal vroeg opstaan te kunnen vermijden, en omdat ik stom genoeg was geweest om te lang te wachten met het zoeken van een medePINK!er in de omgeving bij wie ik zou kunnen verblijven. Die is eigenlijk altijd wel te vinden.

’s Ochtends slenter ik naar de Bagels en Beans en sprak ik mijzelf intern uiterst streng toe op het feit dat ik nog geen speech heb geschreven. Notitieboekje erbij, pen huivert boven het papier - ik weet het echt niet. Dan komt de diep weggestopte studentikoos in mij naar boven, en fluistert, “het komt vast wel goed.” Ik ben het dankbaar, voor nu.

Dan door naar de Berekuil, waar ik de eerste ben. Ik word binnengelaten en beide zalen getoond. Ja, we hadden dit keer voor het eerst twee zalen. Eén waar het hoofdprogramma plaatsvond, en een andere waar allerlei activiteiten plaatsvonden. Kleding kon worden aangeschaft, mensen konden op de foto voor een actie tegen Shell, en er lagen lijsten met zaken waar wij input van leden over wilden. Posterontwerp was niet duidelijk genoeg aangegeven om een enorm succes te worden, maar ik heb er groot vertrouwen in dat in de toekomst deze zaal des te meer vreugd en inspiratie voor onze congresgangers zal betekenen.

Het congres wordt geopend met een indrukwekkende 4 slides aan huishoudelijke mededelingen, voornamelijk vanwege de foto’s van alle commissiehoofden en afdelingsrepresentanten die aanwezig zijn, en die maar al te graag tijdens de lunch geen hap door hun keel krijgen omdat ze continu in gesprek zijn met overenthousiaste potentiele actievelingen.

Dan open ik het congres door in een hoopvolle, overtuigde stem een aantal zinnige dingen te zeggen. De agenda wordt doorgenomen; oude notulen worden besproken; toezeggingen gedaan; bijlagen ontdekt. Dan is het tijd voor onze eerste spreker. Roos Vonk komt binnen, en is een ogenblik verbijsterd. “Ik had echt niet zoveel verwacht. Als ik iets voor de partij doe, zijn er veel minder mensen. Dan kunnen we altijd in een kring zitten.” De eerlijkheid gebied te zeggen dat een kringopstelling ook al heel wat jaren niet het ideaal is op de congressen van onze moederpartij, maar het is een onbedoelde vleiend begin voor zeer boeiende presentatie, waar het CDA niet al te goed vanaf komt. Ondanks de ~70 mensen die op dat moment in de zaal zitten weet Roos er toch een open groepsgesprek van te maken, waar iedereen die gehoord wil worden de kans krijgt, en nog loopt het geheel maar een half uur uit. Snel door naar het jaarverslag; paar vragen; verslag van de kascommissie; jaarrekening; en verkiezing van de voorzitter van de kascommissie en van de vereniging, en tenslotte een overig lid van de kascommissie. Nagelbijtend verlaat ik de zaal, en niet vanwege onuitstaanbare honger of argwaan over de kwaliteit van de lunch. We kennen, vertrouwen en houden van Rammenas. Het stelt meer niet teleur.

Na de lunch komt de uitslag van de verkiezingen. Iedereen is aangenomen, zo erg zijn die genetisch bepaalde leiders dus ook weer niet. Dan beginnen de amendementen, waardoor ik die laatste zin moet terugnemen. Er worden voornamelijk zinnige dingen aangenomen en minder zinnige dingen weggestemd. Heerlijk, die democratie. Je zou het iedereen toewensen, het leger niet uitgezonderd.

Na een al dan niet genomen pauze is het tijd voor onze tweede spreker. Kamerlid Lammert van Raan. Ik herken meteen iemand die jaren voor de klas heeft gestaan. Hij is een engagerende spreker die ultieme controle en gemak uitstraalt. Een enkele twijfelachtige opmerking nemen we voor lief - zo beweerde Lammert dat wij meer dan een politieke partij zijn omdat we deel zijn van een grotere beweging, alsof de VVD meer is dan een politieke partij omdat het deel is van de belangbehartiging van de financiële sector, in plaats van dat het inderdaad deel is van iets groters, maar als politieke partij - want in zijn geheel is het een boeiende en waardevolle presentatie. Even terug naar de amendementen, en dan is het een rondvraag en slotwoord later alweer het eind van het congres.

Er wordt hevig geborreld, zwaar geposeerd voor een groepsfoto, en uitvoerig opgeruimd, alvorens men langzaamaan huiswaarts keert, op de gezamenlijke dineerders na.

Ik ben deel van de groep die als laatste het terrein verlaat, op weg naar een eetplek waar de gezelligheid kan voortduren. Het is dus, “De laatsten zullen de eersten zijn geweest”. Oftewel, “de laatsten zullen een hele lang dag hebben gehad.” Valt niets op aan te merken, dat is gewoon een waarheid als een pink.

Sebastiaan Wolswinkel - Voorzitter van PINK!