Geen ambtenaar meer

Met dank overgenomen van D. (Dilan) Yeşilgöz-Zegerius i, gepubliceerd op woensdag 26 maart 2014, 11:40.

Morgen word ik beëdigd als raadslid. Ik heb heel veel zin om mij de komende vier jaar in te zetten voor een liberaler Amsterdam! Voor mij persoonlijk zit hier echter ook een iets minder leuke kant aan. Aangezien ik bij dezelfde gemeente werkte als waar ik nu raadslid ga worden, mag ik wettelijk gezien de beide functies niet combineren en heb ik ontslag moeten nemen van mijn hele leuke baan.

Een keuze waar ik volledig achtersta, maar wat het afscheid niet perse makkelijker maakt. Het waren zeer intense, leerzame en geweldige jaren bij de bestuursdienst van de Gemeente Amsterdam, die mij letterlijk veel bloed (ok, dat niet zo heel letterlijk), zweet en tranen (vooral van het lachen) hebben gekost.

Maar eerst even hoe het allemaal begon…

Ruim tien jaar geleden begon ik als onderzoeker bij de Gemeente Amersfoort mijn loopbaan. Nog nooit heb ik zoveel gelachen als daar. Met een klein onderzoeksteam vormden we een hechte, hardwerkende, familie. Ik heb daar geleerd hoe je kritisch moet zijn bij een onderzoeksvraag, hoe je goed onderzoek moet uitvoeren, hoe je de resultaten analyseert en hoe deze vervolgens gepresenteerd kunnen worden (in de keuken kan ik echt helemaal niets, maar op de computer kan ik de beste taarten maken). Maar het allerleukste vond ik toch die laatste stap: aan de hand van de uitkomsten een advies voor de Burgemeester of Wethouders formuleren. Meedenken over de inrichting van de stad waar ik getogen ben, dat vond ik echt geweldig. Ik heb ook meteen de harde les moeten leren dat een advies een advies is en dat een wethouder vervolgens helemaal vrijstaat om de eigen lijn te volgen. Dit paste aanvankelijk niet helemaal bij mijn persoonlijkheidsstructuur, maar ik ben trots dat ik het, dankzij mijn collega’s, onder de knie heb gekregen. Loslaten en verder gaan, is ook een vak. Ik zal de collega’s uit Amersfoort altijd dankbaar blijven voor deze super leuke en ontzettend leerzame tijd.

Maar na een paar jaar werd het tijd voor een nieuwe uitdaging. Ik wilde naar Amsterdam, zowel om te werken als om te wonen. Hoezeer ik ook hield (en nog steeds hou) van Amersfoort, het werd tijd om de stap te nemen richting de stad waar ik had gestudeerd en waar ik altijd verliefd op ben geweest. Ik wist één ding zeker; het liefst wilde ik weer bij de gemeente gaan werken. Professioneel bezig zijn met je directe omgeving en bijdragen aan een verbetering daarvan; daar was ik nog lang niet klaar mee.

En zo kwam ik bij de bestuursdienst bij de Gemeente Amsterdam terecht. Niet wetende dat het de beste (en hardste) leerschool zou worden die ik mij ooit had kunnen wensen voor mijn huidige vervolgstap.

Acht jaar lang heb ik mij met heel veel plezier beziggehouden met Veiligheid, Zorg en Economische Zaken (Port of Amsterdam). Ook heb ik mogen adviseren bij grote bezuinigingen en tijdens actualiteiten zoals de Amsterdamse Zedenzaak. Ik heb samengewerkt met de beste collega’s; zeer professionele mensen met echt een grote passie voor Amsterdam. Dagen van 12 uur, hele weekenden doorwerken met een strakke deadline; het hoorde er gewoon bij. Last minute opdrachten, een bestuurder die alles even moet afreageren en jij bent net degene die in de buurt is, actualiteit in de raad, heftige ontwikkelingen in de stad, grote evenementen, strategische vergezichten, het ontwikkelen van beleidsdoelen, het soepel laten verlopen van de uitvoering, vragen van de pers, burgers te woord staan en ga zo maar door: in willekeurige volgorde een beknopte opsomming van de dagelijkse werkzaamheden van duizenden ambtenaren. Ik ben dankbaar dat ik een flink deel van deze collega’s na al die jaren tot mijn vriendenkring mag rekenen.

Terwijl er veel goed gaat en ik echt trots ben op de meeste ambtenaren van de Gemeente Amsterdam, moeten we ook eerlijk zijn: heel veel kan veel beter. De gemeente snijdt al enige tijd flink in het ambtenarenapparaat en niet zonder reden. De inkrimping is onderdeel van een grote reorganisatie om met minder mensen en minder geld beter werk te leveren voor de bewoners en bedrijven in de stad. In totaal daalt de personele bezetting van het ambtenarenapparaat van ruim vijftienduizend voltijdbanen in 2010 naar zo'n twaalfduizend eind 2016. Eric van der Burg (VVD) maakt zich als wethouder Personeel hard voor een flexibele en kleinere gemeente, zodat geld bespaard kan worden en er sneller betere prestaties geleverd kunnen worden. De huidige organisatie is te groot en te bureaucratisch om altijd goed werk te kunnen leveren voor de Amsterdammers.

Ook in alle verkiezingsprogramma’s hebben we de afgelopen maanden kunnen lezen dat er minder ambtenaren moeten komen. De besparing dat het krimpen van het ambtenarenapparaat oplevert wordt door de verschillende partijen ingeboekt als dekking (niet altijd even reëel overigens) voor de eigen plannen. Er lijkt aardig consensus te zijn voor een kleinere en efficiëntere overheid, iets waar ik als liberaal erg blij mee ben. Laten we met elkaar inzetten op een kleinere, efficiëntere overheid met meer ruimte voor de burger en respect voor de hardwerkende ambtenaar.