Iedere dag weer een stapje verder

Met dank overgenomen van J.L. (Hans) Spekman i, gepubliceerd op maandag 29 september 2014, 12:03.

Foto Flickr / PvdA

In 2009 was ik Tweede Kamerlid. Samen met Ed Anker van de ChristenUnie en andere Kamerleden woonde ik een bijeenkomst bij van Defence for Children op het Plein in Den Haag. De 11-jarige Hevien die in Dokkum was geboren dreigde te worden uitgezet. Terug naar Syrië samen met haar Syrische ouders en, ook in ons land geboren, broertje en zusje.

Het was de zoveelste keer dat een kind zou worden uitgezet die in het land van de ouders niemand kent en de taal niet spreekt. Weg van de vriendjes, weg van thuis. Ik was het zat. Ik wil niet dat kinderen de dupe zijn van falend ouderschap en al helemaal niet van een falende overheid.

Ik wil dat kinderen gelukkig zijn. Daarom wilde ik een wet voor alle kinderen in een soortgelijke positie. Ed en ik waren het eens dat we voortaan niet voor ieder afzonderlijk schrijnend geval moesten vechten, maar dat er nu eens een generieke oplossing moest komen voor een grote groep kinderen.

Die wet kwam er met het kinderpardon. Deze week was het nieuws dat nog eens meer dan 50 kinderen onder het pardon komen te vallen. Daarmee mogen al bijna 900 kinderen in Nederland blijven met hun families. En dat staat nog los van een permanente regeling waar ondertussen al meer dan 30 kinderen voor in aanmerking zijn gekomen. Die regeling zegt: als de overheid zelf fouten heeft gemaakt in de procedure waardoor het allemaal heel lang duurt, mag zo'n kind blijven. En daar ben ik apetrots op. Want hiermee hebben kinderrechten eindelijk een plek in de asielregelgeving ondanks alle tegenstand.

Toen Ed en ik in 2009 een begin maakten met de strijd voor een kinderpardon was het CDA met wie we in de coalitie zaten ziedend. De strijd heeft vijf jaar geduurd. Het lukte mij niet in de Tweede Kamer. Met één stem verschil werd het amendement van Ed en mij verworpen. Het CDA was zo tegen dat ze een hoofdelijke stemming aanvroegen. We hadden normaal een nipte meerderheid, maar er was een zieke. We verloren met die ene stem tekort. Ik voel nog mijn frustratie en woede. Niet voor mezelf maar voor al die kinderen.

Een meerderheid achter de wet krijgen lukte al helemaal niet vanaf 2010, toen de VVD samen met CDA en PVV aan het stuur stonden. Maar we hielden vol als partij en met andere partijen. Samen met mensen zoals Carla van Os van Defence for Children. En het is gelukt. Dankzij de deelname van onze partij in dit kabinet met de VVD. Dankzij het werk van de fractie.

Dat is onze politiek. De politiek van de lange adem. Het doet ertoe dat je aan de knoppen zit. Iedere dag zetten we weer een stapje verder. En dat is iets om trots op te zijn.