Verwacht altijd het onverwachte

Met dank overgenomen van T. (Tamara) van ArkĀ i, gepubliceerd op woensdag 13 juli 2011.

deze blog verscheen als column in de Editie Hart van Holland van 13 juli 2011

Verwacht altijd het onverwachte

Het is de laatste dag voor het reces en ik reis met de trein naar Den Haag. Ik heb geen grote debatten meer dus ik veroorloof me de krant te lezen in plaats van rapporten. In de Sprinter van Gouda naar Den Haag is de coupe halfvol. Op het bankje achter mij ontspint zich een gesprek tussen de passagiers. Het gaat er bepaald niet zacht aan toe dus ook al zou ik willen, ik kan niet anders dan het gesprek volgen. 'Na vandaag hebben ze meer dan twee maanden vrij", vertelt een jonge man met enig sarcasme in zijn stem. "En waarvan? ze werken toch alleen maar van dinsdagmiddag twee uur tot donderdagavond. Nou vraag ik je. En ik zie altijd op die camera's maar een of twee mensen praten en de rest zit daar maar te zitten. Rond te hangen en op die computers te tikken. " Het is me inmiddels duidelijk dat het hier over Kamerleden gaat. Ik moet een beetje grinniken want het zijn wel alle vooroordelen op een rij. Maar als hij nog even doorgaat, kan ik niet anders dan me in het gesprek mengen. Hij vervolgt: "tjonge jonge geef mij ook zo'n baan. Dat zijn nog eens relaxte werktijden!". Ik draai me om, kijk over het bankje heen, en zeg vriendelijk tegen de jongen, die zijn verhaal blijkt te doen aan twee medepassagiers, : "wil je misschien mijn agenda zien voor de overige dagen van de week, als ik niet in de Tweede Kamer ben? Dan werken we namelijk ook hoor. Want hoe weten we anders waar we het over hebben als we op woensdag of donderdag een debat hebben".

Zelden heb ik iemand zo zien schrikken, ik moest er in mezelf eigenlijk wel om lachen. Net als andere mensen in de trein, de uitspraken van de jongen waren immers op zo'n luide toon dat iedereen het hoorde. De rest van de reis hebben we een leuk gesprek over en weer gehad over ons beider werk. En heb ik 'm ook aangeboden een dagje met me mee te lopen. Helemaal leuk vond ik de dag begonnen toen ik op mijn werkkamer kwam, mijn computer opstartte en een email vond van een medepassagier die vroeg of het aanbod een dagje mee te lopen ook voor haar kon gelden. Ze had gehoord wat ik tegen de jongen zei en zou dat eigenlijk ook wel heel graag doen...Maar natuurlijk, als ik iets leuk vindt zijn het mensen die het heft in eigen hand nemen.

De laatste dag voor het reces begon dus bijzonder en dat ging de hele dag zo door. De hele dag zijn er rituelen en bijzondere bijeenkomsten. En aan de lopende band debatten in de plenaire zaal, waarvoor je echt op tijd moet zijn anders is je beurt voorbij. En dan valt de hamer voor de laatste keer. Het is donderdagnacht 30 juni. Om 3 uur lopen we allemaal voor het laatst in dit politieke seizoen de plenaire zaal uit. Een paar weken geleden kon ik me nog niet voorstellen dat ik er eigenlijk wel even blij mee zou zijn. Negen weken niet die vertrouwde hectiek in de Haagse gangen. Maar nu het zover is, ben ik blij dat het tempo even omlaag gaat. Echt de tijd hebben om werkbezoeken te doen, gesprekken te voeren zonder steeds op de klok te hoeven kijken en de vele rapporten grondig lezen die me de afgelopen tijd zijn toegezonden. Daar ga ik deze zomer mee aan de slag!