Israël - Palestina - Hoofdinhoud
Nu de Israëlische regering dreigt met een aanval op de Gazastrook, denk ik onwillekeurig terug aan mijn waarneming van de lokale verkiezingen op de Westelijke Jordaanoever. Drie jaar geleden, vlak voor Kerst, zes weken voor de parlementaire verkiezingen. De stemming was hoopvol, want voor het eerst sinds decennia kon de Palestijnse bevolking stemmen.
De internationale gemeenschap had er ook op aangedrongen dat Israël dit toestond, het beloofde het democratische begin zijn van de ontwikkeling naar een zelfstandige staat. Dacht de bevolking toen nog dat het om vrije verkiezingen ging, later merkte het dat ze alleen maar Fatah had mogen stemmen. Want meteen na de overtuigende overwinning van Hamas, keerde de internationale gemeenschap zich van de volksvertegenwoordigers af. Wat een wrange boodschap voor de Palestijnen. De verkiezingen leidden voor hen tot een groter isolement en tot nog minder perspectief op vrijheid en welvaart.
Wat een enorme strategische blunder van de internationale gemeenschap! De Europese Unie heeft sowieso nooit uitgeblonken in een eensgezinde houding in dit conflict. De Verenigde Staten zijn steeds leidend geweest, zelfs nu ze formeel gelijkwaardig optrekken met de Europese Unie, Rusland en de VN. En het Amerikaanse bondgenootschap met Israël weerhoudt nu het hele kwartet van een eerlijke en rechtvaardige houding ten aanzien van beide partijen. Israël wordt niet met sancties geconfronteerd voor het afknijpen en terroriseren van de Palestijnse bevolking in Gaza. Terwijl het kwartet met Hamas zelfs weigert te spreken omdat het Israël weigert te erkennen. Hoe kun je een vredesproces laten slagen, als één van de democratisch gekozen partijen niet eens aan tafel mag zitten?
Tijdens een debat afgelopen voorjaar over de Europese Unie, bezwoer Minister Verhagen nog dat Israël bij schendingen van de afspraken die in Annapolis gemaakt zijn, hard zou worden aangepakt. Consequent reageren op mensenrechtenschendingen, is immers Maximes devies. Maar de fluwelen handschoentjes leveren weinig op, Israël gaat rustig door met het afsluiten van basisvoorzieningen voor de Palestijnen en het lam leggen van de bevolking.
Uiteraard verdient Hamas een kritische benadering vanwege de raketbeschietingen. Maar om iemand kritisch toe te spreken, moet je toch echt willen communiceren.
Onze koningin zei het gisteren nog zo mooi in haar kersttoespraak: het is nooit te laat om elkaar de hand te reiken. Ik hoop dat Obama straks een andere koers gaat varen, of dat de Europese Unie meer eigenzinnigheid zal tonen. Maar goed, daarvoor is eensgezindheid nodig. En zo lang we een vetorecht hebben op buitenlands beleid, is daar weinig hoop op. Wel zijn er actief betrokken Europarlementariërs, die zich duidelijker uitspreken dan de regeringsleiders. Ik hoop mij daar straks bij te kunnen voegen, en draagvlak te verwerven voor een Europese koers die de zwakste groep in dit conflict het meest beschermt. En dat zijn de Palestijnen.