Mededeling met de adviezen 'Megabedrijven in de intensieve veehouderij' - Toekomst van de intensieve veehouderij - Hoofdinhoud

Deze mededeling is onder nr. 19 toegevoegd aan dossier 28973 - Toekomst veehouderij.

Officiële titel	Toekomst van de intensieve veehouderij; Mededeling met de adviezen 'Megabedrijven in de intensieve veehouderij'
Document­datum	13-02-2008
Publicatie­datum	22-03-2009
Nummer	KST115616
Kenmerk	28973, nr. 19
Van	Staten-Generaal (SG)
Originele document in PDF

Tweede Kamer der Staten-Generaal

Vergaderjaar 2007–2008

28 973                                    Toekomst van de intensieve veehouderij

Nr.19                                                       MEDEDELING

13 februari 2008

Bijgaand treft U aan de adviezen «Megabedrijven in de intensieve veehouderij». Deze adviezen zijn uitgebracht op verzoek van de Kamer (Handelingen II, vergaderjaar 2007–2008, nr. 25, blz. 1892). De adviezen zijn op 13 februari 2008 aan de Kamer aangeboden.

ADVIEZEN «MEGABEDRIJVEN IN DE INTENSIEVE VEEHOUDERIJ» INHOUDSOPGAVE                                                                                     blz.

Covernotitie                                                                                                         3

Milieukundige en landschappelijke aspecten van megabedrijven indeintensieve veehouderij                                                                             7

Milieu- en Natuurplan Bureau (MNP)

Diergezondheid en dierenwelzijn op megabedrijven in Nederland            33

Raad voor Dierenaangelegenheden (RDA)

Volksgezondheidsaspecten van veehouderij-megabedrijven in

Nederland                                                                                                          43

Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM)

Het megabedrijf gewogen                                                                               61

Raad voor het Landelijk Gebied (RLG)

Adviesaanvraag van de Tweede Kamer der Staten-Generaal                      75

COVERNOTITIE

Aanleiding

Op veel plaatsen in Nederland hebben veehouders op dit moment plannen ingediend voor de bouw van zogenaamde megabedrijven voor varkens of pluimvee.

Deze ontwikkeling is maatschappelijk een punt van discussie. Op bestuurlijk niveau, in provincies en in gemeenten gaat de discussie vooral over de planologische aspecten en de milieueffecten. Bewoners zien beelden voor zich van grote bedrijven die het karakter van het open agrarische landschap sterk veranderen. Zij maken zich zorgen over aantasting van het landschap, toenemende hinder door stank, fijn stof, geluid en verkeer en over hun gezondheid.

Een aantal maatschappelijk organisaties wijst op de mogelijke nadelige gevolgen voor het welzijn van de dieren die deze ontwikkeling met zich mee kan brengen. Ook worden ethische aspecten naar voren gebracht. Men vraagt zich af of de zorg voor het individuele dier niet in de knel komt en of bij megabedrijven de relatie mens-dier er nog wel is of kan zijn. Sommigen stellen dat schaalvergroting per definitie slecht is voor dierenwelzijn.

De Kamer ontving 20 december 2007 een kabinetsvisie over diverse aspecten van de megastallen.

Met het oog op een goede inhoudelijke voorbereiding van de behandeling van het kabinetsstandpunt heeft de vaste Commissie voor Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit het Milieu- en Natuurplanbureau (MNP), de Raad voor Dierenaangelegenheden (RDA), de Raad voor het Landelijk Gebied (RLG) en het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) over een aantal aspecten van megastallen advies gevraagd. Gezien hun formele taak zullen het MNP en het RIVM zich hierbij beperken tot een analyse.

De vraagstelling

De centrale vraag van de Tweede Kamer betreft een analyse van de gevolgen van de bouw van megastallen voor enerzijds het dierenwelzijn en de dierengezondheid en anderzijds de volksgezondheid. De Kamer wenst daarnaast inzicht te krijgen in de gevolgen voor de ruimtelijke ordening van de bouw van megastallen. Dit in de breedste zin van het woord, waarbij aandachtspunten als inpassing in het landschap, vestigingsvoorwaarden en logistieke aspecten kunnen worden betrokken in de analyse.

De uitgangspunten

De analyse is beperkt tot de varkens- en pluimveehouderij. Daar waar nodig wordt onderscheid gemaakt tussen de leg- en de vleespluimvee-houderij en tussen de vlees- en de fokvarkenssector.

De analyse gaat uit van de term «megabedrijven» in plaats van mega-stallen en hanteert de definitie die de Raad voor het Landelijk Gebied in 2006 heeft aangegeven. Een megabedrijf is een bedrijf met een grootte van minimaal 500 Nederlandse Grootte Eenheden (NGE’s) op één locatie. Dat is vijf maal een gezinsbedrijf in de intensieve veehouderij anno 2006. In aantallen dieren omvat een megabedrijf minimaal 12 500 mestvarkens, of 2000 zeugen, of een gesloten bedrijf met 900 zeugen, 2600 biggen en 6300 vleesvarkens, of 185 000 legkippen, of 360 000 vleeskuikens. Partijen zijn zich ervan bewust, dat definities voortdurend verschuiven. Wat 20 jaar geleden qua omvang als een megabedrijf gold is nu een «gemiddeld» gezinsbedrijf. Deze definitie is dan ook niet bedoeld als harde grens, maar om aan te geven aan welke ordes van grootte moet worden gedacht.

Er is nog maar weinig literatuur over megabedrijven in de intensieve veehouderij, die van toepassing is op de Nederlandse situatie. De analyses berusten daarom vooral op extrapolaties van gegevens uit literatuur, beredenering door onderzoekers en praktijkervaring van deskundigen. Megabedrijven zijn op zichzelf beschouwd, met de huidige, gangbare intensieve veehouderij als referentie.

Hoofdconclusies

Milieu- en Natuurplanbureau

Het Milieu- en Natuurplanbureau concludeert dat het ontstaan van mega-bedrijven in de intensieve veehouderij niet leidt tot meer aantasting van het milieu op nationale schaal. Milieunormen dwingen megaveehouders tot toepassing van luchtwassers, waardoor de nationale emissie zelfs licht zal dalen. Door het ontstaan van nieuwe bedrijven verdwijnen andere, in de buurt van natuurgebieden en woonkernen. In de naaste omgeving van nieuwe bedrijven nemen milieuhinder door geur en fijn stof, ammoniak-depositie op natuur en aantasting van het landschap wel toe. De voordelen zullen per saldo opwegen tegen de nadelen mits de dierenaantallen gereguleerd blijven worden door beleid en oude stallen worden gesloopt.

Raad voor Dierenaangelegenheden

Voor een varken of een kip maakt het niet veel uit of het op een groot of een heel groot bedrijf gehouden wordt, mits de verzorging optimaal is (en daar dringt de Raad op aan).

Megabedrijven moeten transparant zijn en zullen zich geen misstanden kunnen permitteren. Megabedrijven moeten het hoogste ambitieniveau voor diergezondheid en dierenwelzijn nastreven: elke verbetering mogelijk moet natuurlijk doorgevoerd worden: Mega-groot moet Mega-goed zijn.

Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu

Bij groei van bedrijven zonder aanpassing van bedrijfsvoering en stal-concept zullen de bedreigingen de kansen van megabedrijven overstijgen en zal het aantal infecties die van dier op mens kunnen worden overgedragen (zoönosen) toenemen. Dit maakt het noodzakelijk voorwaarden te stellen aan megabedrijven, waaronder het minimaliseren van het antibioticumgebruik, een bepaalde minimale afstand tussen bedrijven, geen combinatie van varkens en kippen op één megabedrijf en een stal-ontwerp gericht op een zo klein mogelijk risico op introductie en verspreiding van micro-organismen. Gesloten bedrijven, die zoveel mogelijk van start tot slacht op één locatie werken, kunnen verspreiding van infectieziekten voorkomen.

Raad voor het Landelijk Gebied

De raad voor het landelijk gebied is van mening, dat het platteland ruimte moet bieden voor vestiging van megabedrijven voor varkens en pluimvee, gekoppeld aan duurzaamheidvoorzieningen die state of the art zijn. Deze hebben betrekking op inpassing in de omgeving, emissies, transport, diergezondheid en dierwelzijn. De raad acht vestiging van een megabe-drijf in een reconstructiegebied alleen mogelijk in goed ontsloten land-bouwontwikkelingsgebieden als het bedrijf daarbij goed wordt ingepast in het landschap.

Aandachtspunten uit de vier rapportages

De vier instellingen zien megabedrijven als een volgende stap in de voortgaande schaalvergroting. De kansen en bedreigingen die megabedrijven met zich mee brengen moeten integraal worden beschouwd, voor wat betreft ruimtelijke inpassing, milieu, dierenwelzijn, diergezondheid en volksgezondheid. Aandachtspunten bij de opzet van megabedrijven zijn daarbij streven naar het integreren van zoveel mogelijk schakels van de productieketen op één locatie (sluiten van kringlopen), minimum afstanden tussen bedrijven, luchtwassing, mestverwerking en inpassing in het landschap. Bovenal hangen de prestaties van het megabedrijf sterk samen met goed management, een hoge gezondheidsstatus en de aanwezigheid van vakbekwaam personeel. Ten slotte is transparantie van de bedrijfsvoering richting burgers essentieel voor de beeldvorming over megabe-drijven in de intensieve veehouderij.

ADVIES

Milieukundige en landschappelijke aspecten van megabedrijven in de intensieve veehouderij

• 5. 

  Effecten van megabedrijven voor milieu en landschap20

5.1      Milieueffecten door regelgeving                                                20

5.2      Milieueffecten door schaalvoordeel                                          22

5.3      Landschap                                                                                    24

• 6. 

  Conclusies                                                                                               26

Literatuur                                                                                                           28

Bijlage 1 Structuur en economie van Nederlandse intensieve-veehouderijbedrijven,ingrootteklassen                                  30

Samenvatting

Het ontstaan van megabedrijven in de intensieve veehouderij leidt niet tot meer aantasting van het milieu op nationale schaal. Milieunormen dwingen megaveehouders tot toepassing van luchtwassers, waardoor de nationale emissie zelfs licht zal dalen. Door het ontstaan van nieuwe bedrijven verdwijnen er andere, in de buurt van natuurgebieden en woonkernen. In de naaste omgeving van nieuwe bedrijven nemen milieuhinder door geur en fijn stof, ammoniakdepositie op natuur en aantasting van het landschap wel toe. De voordelen zullen per saldo opwegen tegen de nadelen, mits de dierenaantallen gereguleerd blijven worden door beleid en oude stallen worden gesloopt.

Er is maatschappelijke onrust ontstaan door plannen van veehouders om megabedrijven te starten. De Tweede Kamer heeft het Milieu- en Natuurplanbureau, de Raad voor Dierenaangelegenheden, de Raad voor het Landelijk Gebied en het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu gevraagd om analyses van diverse aspecten van megabedrijven. De instellingen hebben als definitie gehanteerd: een bedrijf groter dan 2000 zeugen, 12 500 vleesvarkens, 185 000 leghennen of 360 000 vleeskuikens, dat volledig op één locatie is gevestigd. Het gaat hierbij niet om zeer hoge gebouwen, maar wel om een grote oppervlakte variërend van anderhalf tot drie hectare. De definitie is subjectief en alleen bedoeld om een orde van grootte aan te geven. Er zijn op dit moment enkele tientallen megabe-drijven in de intensieve veehouderij, maar door voortgaande schaalvergroting zal dit aantal toenemen.

Het Milieu- en Natuurplanbureau heeft een analyse gemaakt van de milieukundige en landschappelijke aspecten van megabedrijven in de intensieve veehouderij.

De conclusies van de analyse zijn:

• 1. 

  Op lokale schaal kan vestiging van een megabedrijf leiden tot meer hinder door geur en fijn stof voor omwonenden en een lichte stijging van de ammoniakdepositie op nabijgelegen natuur.

• 2. 

  Op regionale en nationale schaal zal de milieukwaliteit juist verbeteren, doordat een veehouder pas mag uitbreiden als hij varkens- en pluim-veerechten van een stoppende veehouder koopt. Vaak komen deze uit de buurt van natuur en woonkernen, waar de milieudruk dus vermindert.

• 3. 

  Megabedrijven kunnen alleen aan de normen voor ammoniak, geur en/of fijn stof voldoen na plaatsing van luchtwassers, die de emissies op het desbetreffende bedrijf sterk verminderen. Op nationale schaal zijn hierdoor, bij doorgaande schaalvergroting, reducties te verwachten van ongeveer twee procent voor ammoniak en ongeveer vier procent voor fijn stof, bovenop de huidige raming van de emissies uit alle Nederlandse bronnen in 2020.

• 4. 

  Megabedrijven hebben een negatieve invloed op landschapsbeleving, welke vergelijkbaar is met die van bedrijventerreinen. Hoe negatief het is, hangt samen met de huidige waardering van het landschap en de zichtbaarheid van de stallen. Gemeenten hebben invloed op de landschappelijke inpassing.

• 5. 

  Op regionaal niveau kan het landschap erop vooruitgaan, mits oude stallen worden gesloopt.

• 6. 

  Voorwaarde voor positieve milieu- en landschapseffecten op het regionale en nationale niveau is dat het aantal dieren wordt gereguleerd. Vooralsnog gebeurt dit door middel van varkens- en pluimveerechten, maar deze worden wellicht afgeschaft in 2015.

• 7. 

  Megabedrijven kunnen door schaalvoordelen waarschijnlijk makkelijker milieu-investeringen doen dan kleinere bedrijven. Omgekeerd betekent dit niet dat alleen megabedrijven in staat zouden zijn milieuinvesteringen te doen.

• 8. 

  Megabedrijven worden qua duurzaamheid interessanter als er tegelijk sprake is van systeeminnovatie, zowel voor wat betreft het ontwerp van de stal als samenwerking in de keten en met andere sectoren. Het aantal praktijkinitiatieven op dit gebied is echter nog beperkt.

1 Inleiding

Plannen voor de bouw van megastallen voor varkens of pluimvee hebben geleid tot maatschappelijke onrust. Een aantal maatschappelijke organisaties en omwonenden die te maken krijgen met deze plannen, maken zich zorgen om verstoring van het landschap, hinder, gezondheidsschade en het dierenwelzijn. Het kabinet heeft inmiddels een standpunt geformuleerd over diverse aspecten van de megastallen (VROM en LNV, 2007). De vaste commissie voor Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit (Tweede Kamer, 2007) heeft daarop gevraagd om onafhankelijke adviezen over de diverse aspecten van megastallen, door het Milieu- en Natuurplanbureau (MNP), de Raad voor Dierenaangelegenheden (RDA), de Raad voor het Landelijk Gebied (RLG) en het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM). Onder de term «megastal» wordt in de praktijk meestal verstaan: één of meerdere, grote stallen op één locatie. De vier instituten hanteren in hun rapportages daarvoor de term «megabedrijf».

Doel van de MNP-analyse is om milieukundige en landschappelijke aspecten van megabedrijven in de intensieve veehouderij in beeld te brengen. Dierenwelzijn, diergezondheid en volksgezondheid komen in de rapportages van RDA en RIVM aan bod en het RLG geeft een advies over vestigingsvoorwaarden. De notitie van het MNP beperkt zich tot een analyse van effecten op milieu en landschap en geeft geen advies, aangezien advisering niet hoort bij de taken van een planbureau.

Onderzoeksvragen zijn:

• • 

  Wat is de huidige positie van megabedrijven in de intensieve veehouderij?

• • 

  Welke rol speelt milieu- en ruimtelijk beleid bij het onstaan van megabedrijven?

• • 

  Welke effecten hebben megabedrijven voor het milieu en het landschap in Nederland?

Een megabedrijf is door de vier instellingen gedefinieerd als een bedrijf groter dan 500 nge (Nederlandse grootte-eenheid, maat voor economische omvang), dat volledig op één locatie is gevestigd. Vijfhonderd nge staat gelijk aan 2000 zeugen, 12 500 vleesvarkens, 185 000 leghennen of 360 000 vleeskuikens. Dit uitgangspunt is niet bedoeld als harde grens, maar om aan te geven aan welke ordes van grootte moet worden gedacht. In hoofdstuk 2 wordt nader ingegaan op de gehanteerde definitie, in vergelijking met andere definities.

De analyse gaat niet in op individuele plannen van veehouders, maar schetst een beeld voor de nationale schaal. De analyse richt zich op de intensieve veehouderij (varkens, kippen en kleinere sectoren). Dit neemt niet weg dat er ook in de melkveehouderij megabedrijven ontstaan, die effecten hebben op milieu en landschap. De studie baseert zich op bestaande literatuur en kwalitatieve analyse van doorwerking van wetgeving. Voor de diverse duurzaamheidsaspecten zijn daarnaast interne en externe deskundigen geconsulteerd. Er zijn beperkt nieuwe berekeningen uitgevoerd.

De hoofdstukken behandelen de volgende onderwerpen:

– In hoofdstuk 2 wordt nader toegelicht wat onder een megabedrijf kan worden verstaan.

– Hoofdstuk 3 beschrijft in het kort de drijvende krachten achter het ontstaan van megabedrijven. In dit hoofdstuk staan ook actuele cijfers van het LEI over het aandeel van megabedrijven in de productie, in Nederland en in Europa. In Bijlage 1 staan uitgebreide gegevens over structuur en economie.

– In hoofdstuk 4 wordt de invloed van het milieu- en ruimtelijk beleid besproken op het ontstaan van megabedrijven.

– Hoofdstuk 5 belicht de effecten van megabedrijven, vooral voor wat betreft landschap, fijn stof, geur en ammoniak. Megabedrijven worden hierbij vergeleken met bedrijven die een gangbare grootte hebben.

– In hoofdstuk 6 staan de conclusies over de milieukundige en landschappelijke aspecten.

2 Wat is een megabedrijf?

Er is geen vaste, wetenschappelijk vast te stellen definitie voor wat onder een megabedrijf moet worden verstaan. Het is een subjectief begrip. Associaties die de woorden «megabedrijf» en «megastal» oproepen zijn: veel dieren op één locatie, dominant aanwezig in het landschap, industriële onderneming (geen gezinsbedrijf). Het megabedrijf kan worden uitgedrukt in aantallen dieren, vierkante meters of in een economische maat. Beleidsmatig wordt vaak gewerkt met dieraantallen. In recente studies (RLG, 2006; Gies et al., 2007) is een economische maat gebruikt: de Nederlandse grootte-eenheid (nge). De nge is een maatstaf voor de economische omvang van een bepaalde activiteit (bijvoorbeeld het houden van een legkip) en maakt het mogelijk verschillende diercategorieën bij elkaar op te tellen. Definities op basis van nge’s kunnen worden omgerekend naar dieraantallen (Tabel 1). De omrekening kan overigens tussen jaren enigszins variëren, afhankelijk van de economische opbrengst in een bepaald jaar.

Definities op basis van oppervlakte spelen in de landelijke discussie nog geen grote rol. Voor het landschap is dit echter een zeer relevante maat, waarop op gemeentelijke schaal wordt gestuurd door middel van het vaststellen van de maximale bouwkavel. Voor megabedrijven groter dan 500 nge is een bouwkavel nodig uiteenlopend van 1,5 tot 3 hectare. De precieze omvang hangt af van vier factoren:

• 1. 

  Nieuwvestiging of uitbreiding. Een nieuw megabedrijf heeft minder ruimte nodig dan een megabedrijf dat ontstaat door uitbreiding van een bestaand bedrijf. Dit komt omdat in het verleden niet altijd efficiënt met ruimte is omgegaan.

• 2. 

  Diercategorie. Voor de ene diercategorie is voor 500 nge meer ruimte nodig dan voor de andere. Zo vraagt een megavleeskuikenbedrijf (met één verdieping) relatief veel ruimte, vergeleken met andere diercategorieën.

• 3. 

  Bouwwijze. Vooral het bouwen in verdiepingen kan ruimte besparen. Bij leghennen wordt tegenwoordig vaak in verdiepingen gebouwd (ook voor scharrelsystemen) en in de varkenshouderij is dit ook in opkomst.

• 4. 

  Landschappelijke inpassing. Meestal wordt ruimte gereserveerd voor de aanleg van groen, omdat gemeenten dit eisen (oplopend tot ongeveer een halve hectare) en uit een oogpunt van bewaking van het imago van het bedrijf.

Naast «megastal» wordt ook wel de term «varkensflat» gebruikt. Dit wekt de suggestie van een zeer hoog gebouw. Alhoewel bouwen in verdiepingen voorkomt in de praktijk, is er van hoogbouw geen sprake. De gemeenten stellen namelijk grenzen aan de maximale nokhoogte. Veelal bedraagt die ongeveer tien meter.

In dit onderzoek is een megabedrijf gedefinieerd als een bedrijf groter dan 500 nge (Nederlandse grootte-eenheid), dat volledig op één locatie is gevestigd. Deze definitie is overgenomen uit het rapport Buitenbeentjes en boegbeelden (RLG, 2006). Achterliggende gedachte is dat bij 500 nge een flinke schaalsprong is gemaakt, waarbij geen sprake meer zal zijn van een gezinsbedrijf. In Tabel 1 staat hoe zich dit verhoudt tot andere definities, uitgedrukt in aantallen dieren.

Tabel 1 Aantal dieren waarboven sprake is van grote of megabedrijven in de intensieve veehouderij, bij verschillende definities

• * 

  Integrated Pollution Prevention and Control

Het huidige aandeel dieren op megabedrijven (meer dan 500 nge) is in deze studie geschat op 4% van de varkens en 8% van de kippen (Tabel 2). Kanttekening hierbij is dat het deels kan gaan om bedrijven met meerdere locaties, die dus alleen administratief zijn geclusterd en daarmee – volgens onze definitie – geen megabedrijven zijn. Alterra (Gies et al., 2007) heeft laten zien dat dit inderdaad voor een deel van de bedrijven geldt (Tabel 2). Andersom kunnen er incidenteel ook bedrijven bestaan (of ontstaan) die met hun bouwblokken tegen elkaar liggen en daarom gezamenlijk als één locatie kunnen worden beschouwd en – uit landschappelijk en milieuoogpunt – als megabedrijf zouden kunnen worden beschouwd.

Tabel 2 Aandeel dieren op megabedrijven, bij verschillende definities

300 ngeopéén              300 ngeopéén

locatie (Alterra, jaar bedrijf (Alterra, jaar

2005)                               2005)

500 nge op één

bedrijf* (deze studie,

jaar 2006)

zeugen vleesvarkens leghennen vleeskuikens

11%

2%

17%

3%

16%

11%

4% 8%

• * 

  zie Tabel 3, tweede voetnoot

Als de totale, huidige veestapel uit de intensieve veehouderij alleen op megabedrijven van 500 nge zou plaatsvinden, zouden er ongeveer 1000

varkensbedrijven en 400 pluimveebedrijven in Nederland overblijven. Dit is grofweg een tiende van het huidige aantal bedrijven met varkens of kippen, of een kwart van het huidige aantal gespecialiseerde intensieve varkens- en pluimveebedrijven. In de totale intensieve veehouderij (inclusief vleeskalveren, nertsen et cetera) zouden er nog 1700 à 1800 megabe-drijven overblijven.

3 Positie van grote bedrijven in Nederland en Europa

Dat het gezinsbedrijf in de Nederlandse land- en tuinbouw nog steeds de boventoon voert wordt vooral verklaard door de kosten van arbeid. De arbeid is voor een deel seizoensgebonden en divers, waardoor werkzaamheden niet routinematig kunnen worden uitgevoerd. Dat maakt de organisatie van het werk in de landbouw duur, vooral als het bedrijf moet werken met arbeidskrachten van buiten het gezin die toezicht vragen (RLG, 2006). Dit geldt vooral voor grondgebonden bedrijven en minder voor niet-grondgebonden sectoren. Bijvoorbeeld in de glastuinbouw is sprake van relatief veel ingehuurde arbeid en een relatief groot aantal megabedrijven (13% in 2004). Het werk is hier op te delen in betrekkelijk eenvoudige en routinematige werkzaamheden. Hoewel dit ook geldt voor de intensieve veehouderij, zijn daar nog niet veel megabedrijven (Tabel 3) en houden de meeste intensieveveehouders vast aan bedrijfsvoering met veel eigen arbeid (Figuur 1).

De lage arbeidskosten op megabedrijven blijken uit het feit dat de arbeidsefficiëntie stijgt naarmate de bedrijfsomvang toeneemt (Tabel 3). Wel is het verschil tussen «groot» en «mega» relatief gering. Maar er zijn ook andere voordelen. De bouwkosten per dierplaats zijn voor megastallen relatief laag. Megaveehouders kunnen kwantumkortingen bedingen bij de aankoop van voer en toeslagen bij de verkoop van dieren en eieren. Ze kunnen meer invloed uitoefenen op leveranciers van voer en biggen en op afnemers.

Tabel 3 Structuurgegevens van gespecialiseerde intensieveveehouderijbedrijven in Nederland, jaar 2006 (CBS-Landbouwtelling, bewerking LEI).

Klein < 70 nge

Modaal 70–200 nge

Groot 200–500 nge

Mega* > 500 nge

Totaal

Aantal bedrijven intensieve veehouderij

Arbeidsefficiëntie (nge per arbeidsjaar)

Aantal varkensbedrijven

Varkens als aandeel (%) van het totaal**

Aantal pluimveebedrijven

Pluimvee als aandeel (%) van het totaal**

• * 

  Gedeeltelijk gaat het hier om bedrijven die op meerdere locaties zijn gevestigd en daarmee buiten de gehanteerde definitie van megabedrijven (hoofdstuk 1) vallen. Naar schatting gaat het bij enkele tientallen bedrijven om megabedrijven op één locatie.

** Totaal op gespecialiseerde bedrijven. Op niet-gespecialiseerde bedrijven worden nog 24% van de varkens gehouden en 19% van het pluimvee. Deze zijn niet meegenomen in de vijf klassen. Wordt hiervoor gecorrigeerd, dan bevindt 4% respectievelijk 8% van de varkens respectievelijk kippen zich op megabedrijven (Tabel 2).

Doordat er nog relatief weinig megabedrijven zijn, zijn er nog geen representatieve economische gegevens voor deze groep. Een indicatie kan worden gehaald uit Figuur 1. Bij het economisch rendement valt op dat het rendement van kleine en modale bedrijven negatief is. Dit heeft ermee te maken dat de berekening de inzet van eigen arbeid en vermogen waardeert volgens marktconforme prijzen; in de praktijk nemen veehouders echter met minder beloning genoegen. Daarnaast valt op dat de stijging van de ecomische opbrengst afvlakt naarmate de bedrijfsgrootte toeneemt. Als die lijn wordt doorgetrokken, is dus de vraag in hoeverre megabedrijven een veel beter rendement zullen halen dan bedrijven die iets minder groot zijn. Een kanttekening daarbij is dat er relatief veel pluimveebedrijven zitten in de grootste bedrijfsklasse (zie ook Tabel 3, kolommen «groot» en «mega»). Omdat de pluimveehouderij in 2006 een slecht jaar had, drukt dat de economische opbrengst in de grootste klasse. In 2004 was er minder sprake van afvlakking (RLG, 2006). De aandelen eigen vermogen (solvabiliteit) en gezinsarbeid verlopen volgens verwachting: deze dalen naarmate bedrijven groter worden.

Figuur 1 Economische kengetallen van gespecialiseerde intensieveveehouderijbedrijven naar grootteklasse: economische opbrengst (rendement), eigen vermogen (solvabiliteit) en gezinsarbeid (aandeel niet betaalde arbeid in totale arbeid), jaar 2006 (Bron: Bedrijven-informatienet van het LEI).

In fysieke eenheden gemeten, is de omvang van varkensbedrijven sinds 1990 sneller gegroeid dan in andere sectoren in de land- en tuinbouw, op de voet gevolgd door de pluimveehouderij (MNP, 2007a). Het ontstaan van megabedrijven past in deze trend van schaalvergroting. De groei naar megabedrijven wordt gedreven door een groep agrarische ondernemers die: 1) overtuigd is van de noodzaak om te groeien, 2) streeft naar invloed op de andere schakels in de keten, 3) kennis zelf wil ontwikkelen en 4) personeel kan én wil aansturen (RLG, 2006). Daarnaast moet de megaon-dernemer om kunnen gaan met onzekerheid en aanloopkosten in verband met de vergunningverlening en grote investeringen voor onder meer de aankoop van varkens- of pluimveerechten en de bouw van de stallen. De drang om te groeien («stilstand is achteruitgang») komt mede voort uit de wens de internationale concurrentie voor te zijn.

De concurrenten van Nederlandse intensieveveehouders bevinden zich in Europa vooral in Denemarken, Duitsland, Frankrijk en Spanje (en daarbuiten onder meer in Brazilië en Thailand, met name voor kippenvlees).

Ook in ons omringende landen bestaan vergelijkbare zorgen over megastallen, zij het met andere accenten. Bijvoorbeeld in Duitsland is relatief meer aandacht voor geurhinder.

Er zijn geen Europese statistische data beschikbaar over het aantal mega-bedrijven, maar wel over grote bedrijven (groter dan 290 nge). Er zijn in de Europese Unie 9200 grote gespecialiseerde intensieveveehouderij-bedrijven, dat is een procent van het totaal aantal gespecialiseerde bedrijven. In Spanje worden relatief veel varkens en kippen op een groot gespecialiseerd bedrijf gehouden. Nederland neemt een middenpositie in qua aandeel varkens en kippen op grote gespecialiseerde intensieve-veehouderijbedrijven, vergeleken met andere landen in de Europese Unie (Figuur 2). De gemiddelde omvang van grote gespecialiseerde varkensbedrijven is het grootst in Duitsland, mede door bedrijven in voormalig Oost-Duitsland (dit geldt ook voor andere voormalige Oostbloklanden). Ook de varkensbedrijven in Spanje in de hoogste klasse zijn gemiddeld beduidend groter dan die in Nederland.

Figuur 2 Varkens en pluimvee op diverse bedrijfstypen en -groottes in Nederland, Denemarken, Duitsland, Frankrijk, Spanje en de Europese Unie, jaar 2005 (Eurostat, bewerking LEI). 250 Europese grootte-eenheden (ege) staat gelijk aan 290 nge.

Opvallend is de hoge specialisatiegraad in Nederland. In veel landen in de Europese Unie, waaronder Denemarken, Duitsland en Frankrijk komen veel varkens en kippen voor op gemengde bedrijven (Figuur 2). Meestal zal het gaan om intensieve veehouderij als neventak, maar niet altijd. Zo wordt in Denemarken en Duitsland vaak eigen voer geteeld voor de varkens. Vanwege deze akkerbouwtak worden ze beschouwd als gemengde bedrijven, ondanks dat hun verkopen alleen uit varkens bestaan; het kan daarbij gaan om hoge producties.

4 Invloed van milieu- en ruimtelijk beleid op ontwikkeling megabedrijven

Naast economische factoren (hoofdstuk 3) spelen onder meer milieu- en ruimtelijk beleid een rol bij schaalvergroting. Dit hoofdstuk vat samen hoe deze invloed eruit ziet. Paragraaf 4.1 schetst de procedure voor uitbreiding of nieuwvestiging en in paragraaf 4.2 staan de wettelijke randvoorwaarden die daarbij gelden.

4.1 Procedure bij uitbreiding en nieuwvestiging

Bestaande varkens- en pluimveebedrijven moeten voldoen aan de geldende regels voor milieu en ruimtelijke ordening, ongeacht of ze groot of klein zijn. Ze moeten bijvoorbeeld zorgen voor verantwoorde mest-afvoer (mestbeleid) en mogen niet meer dieren houden dan volgens de milieuvergunning en dierrechten (varkens- en pluimveerechten) is toegestaan. Verschillen tussen groot en klein kunnen wel ontstaan doordat grote bedrijven makkelijker milieu-investeringen kunnen doen. Milieubeleid kan schaalvergroting daardoor impliciet stimuleren. Voor een deel houdt het beleid hier rekening mee. Met ingang van 2010 moeten bedrijven voldoen aan de ammoniakeisen van het aanstaande Besluit ammoniakemissie huisvesting veehouderij (VROM, 2005). Zeer kleine bedrijven krijgen daarvan uitstel tot 2013. Grote bedrijven met meer dan 750 zeugen of 2000 vleesvarkens of 40 000 kippen moeten deels al aan deze verplichting voldoen sinds 30 oktober 2007, in het kader van de Europese Integrated Pollution Prevention and Control (IPPC)-richtlijn.

Nieuwe intensieveveehouderijbedrijven kunnen zich niet zomaar overal vestigen. Voor de mestoverschotgebieden hebben de vijf betrokken provincies reconstructieplannen gemaakt waarin staat dat nieuwvestiging alleen mogelijk is binnen de zogenaamde landbouwontwikkelingsgebie-den (log’s). Gemeenten moeten dit provinciaal beleid verwerken in hun bestemmingsplannen, wat nog lang niet overal is gebeurd. Dit betekent dat bijna elke nieuwvestiging een aparte bestemmingsplan-procedure vraagt. Buiten de reconstructiegebieden geldt uiteraard ook provinciaal beleid ten aanzien van nieuwvestiging. Dit is beschreven in het provinciaal streekplan of omgevingsplan. Ook in deze gebieden geldt dat een bestemmingsplanprocedure noodzakelijk is om te komen tot een nieuwe locatie.

Wat op dit moment speelt is dat gemeenten in de reconstructiegebieden vanwege de reconstructieplannen bezig zijn of gaan met herziening van bestemmingsplannen, waarin bewust ruimte wordt geboden aan nieuwvestigingen. Uiteraard kan deze geboden ruimte ook worden benut voor megabedrijven. Wellicht gaat er van wettelijke eisen (paragraaf 4.2) enige beperking van de ontwikkelingsmogelijkheden uit, maar het weren van megabedrijven op zich is niet mogelijk (Bruil, 2007). De aanvragen voor nieuwvestigingen van megabedrijven in Overijssel zijn daar een voorbeeld van.

Uitbreiding van bestaande locaties kan ook leiden tot het ontstaan van megabedrijven. Dit kan overal plaatsvinden, alhoewel voor extensiverings-gebieden vergaande beperkingen gelden. Tweevijfde van de locaties die burgers hebben aangemeld bij het «Meldpunt varkensflats» (Milieudefensie, 2007) betreft uitbreidingen van bestaande bedrijven. Een beperkte uitbreiding kan in veel gevallen plaatsvinden binnen de huidige milieuvergunning – met behulp van emissiebeperkende technieken – en het huidige bestemmingsplan. Bij grotere uitbreidingen geldt een omvangrijkere procedure.

Zowel bij nieuwvestigingen als grote uitbreidingen moeten ondernemers drie stappen ondernemen:

• 1. 

  Milieuvergunning aanvragen. Bij elke milieuvergunningverlening moet worden voldaan aan geldende (landelijke) regelgeving. Bij uitbreiding of nieuwvestiging van bedrijven met meer dan 900 fokzeugen, 3000 vleesvarkens, 60 000 leghennen of 85 000 vleeskuikens geldt bovendien de verplichting om een milieu-effectrapportage te laten maken. In bijzondere omstandigheden kan de gemeente dit ook verplicht stellen bij iets minder grote aantallen. Het milieu-effectrapport (MER) laat op een gestructureerde manier de milieukundige en ruimtelijke effecten van het plan van de desbetreffende veehouder zien en toetst deze aan wettelijke normen. Ook beschrijft het MER een meest milieuvriendelijk alternatief. Als het plan van de ondernemer aan de wettelijke regels blijkt te voldoen, zal het bevoegd gezag de milieuvergunning verlenen.

• 2. 

  Wijziging van het bestemmingsplan aanvragen. Dit is nodig als de plannen van de veehouder niet passen binnen het huidige bouwblok of in situaties waarin nog geen bouwperceel aanwezig is (nieuwvestiging). Het bouwblok is het perceel dat bij de gemeente geregistreerd staat als bedoeld voor agrarische bebouwing. De procedure hangt af van het geldende bestemmingsplan; het kan gaan om een wijzigingsprocedure, een partiële herziening van het bestemmingsplan of een vrijstellingsprocedure. De procedure omvat een toets aan het nationale en provinciale ruimtelijke beleid en aan eventueel gemeentelijk beleid. Gemeenten geven vaak in een visie landbouwontwikkelingsgebieden informatie over onder meer locaties waar nieuwvestigingen zijn toegestaan, de toelaatbare omvang van een bouwblok, te hanteren onderlinge afstanden tussen bedrijven en eisen voor landschappelijke inpassing.

• 3. 

  Bouwvergunning aanvragen. Staat het bestemmingsplan de bouw toe en is er milieuvergunning voor verleend, dan kan toekenning van de bouwvergunning relatief snel plaatsvinden.

De trajecten 1 en 2 lopen meestal parallel. Normaal gesproken duurt het traject van planvorming tot toekenning van de vergunningen een à twee jaar, in het geval van bezwaren komt daar nog minimaal een jaar bij.

4.2 Randvoorwaarden

De randvoorwaarden die de overheid stelt aan nieuwvestiging en uitbreiding zijn bepalend voor het effect van megabedrijven op milieu en ruimte. Het gaat hierbij om de volgende aspecten (zie onder meer Commissie MER, 2007):

• • 

  ammoniak;

• • 

  geurhinder;

• • 

  luchtkwaliteit, in het bijzonder fijn stof

• • 

  overige aspecten: geluid (verkeer en inrichting), verkeer en vervoer, energie, klimaat, veiligheid, veewetziekten, water, natuur (gebieds- en soortenbescherming) en landschap en cultuurhistorie.

Naast deze aspecten moet de eigenaar van het megabedrijf ervoor zorgen dat de geproduceerde mest verantwoord wordt afgezet en dat hij niet meer dieren houdt dan volgens zijn varkens- of pluimveerechten is toegestaan, conform de mestregelgeving. Voor goedkeuring over nieuwvestiging of uitbreiding spelen deze aspecten echter geen rol.

Ammoniak

Nieuwvestiging en uitbreiding zal in elk geval moeten voldoen aan de maximale emissiewaarden die volgen uit het aanstaande Besluit ammoniakemissie huisvesting veehouderij (VROM, 2005). Bovendien gelden er beperkingen binnen een zone van 250 meter rondom zeer kwetsbare natuurgebieden (Wet ammoniak en veehouderij). Deze gebieden zijn in de reconstructieplannen vaak aangewezen als extensiveringsgebied, waar vestiging van of uitbreiding naar megabedrijven in feite is uitgesloten.

Het bevoegd gezag stelt op twee gronden verdergaande eisen:

• 1. 

  IPPC-richtlijn, bedoeld om belangrijke verontreinigingen tegen te gaan. Of sprake is van een belangrijke verontreiniging, kan worden bepaald met de Beleidslijn IPPC-omgevingstoetsing ammoniak en veehouderij (VROM, 2007a). Dit is een handreiking voor gemeenten. Hierin staat dat bij uitbreiding boven de 5000 kg ammoniak per jaar over «het meerdere» een extra reductie van de ammoniakemissie per dierplaats moet worden gerealiseerd (die verschilt per diersoort) en boven de 10 000 kg zelfs een reductie van circa 85% moet worden behaald ten opzichte van niet-emissiearme systemen.

• 2. 

  Vogel- en Habitatrichtlijn, bedoeld om natuurlijke habitats te beschermen. Voor elk gebied zal een beheerplan worden gemaakt, maar die zijn er nog niet. Daarom is er een (interim) Toetsingskader ammoniak en Natura 2000 (LNV, 2007) gemaakt. Dat biedt voor elk bedrijf ruimte voor uitbreiding tot een ammoniakdepositie op de dichtsbijzijnde rand van het natuurgebied van 5% van de kritische depositiewaarde (drempelwaarde) van het natuurgebied.

Ad 1. IPPC-richtlijn

Uitbreiding naar megabedrijven volgens de gehanteerde definitie van 500 nge betekent dat ondernemers extra maatregelen moeten nemen op grond van de IPPC-richtlijn. Een voorbeeld: bij vleesvarkens mag de ammoniakemissie per dierplaats volgens het Besluit ammoniakemissie huisvesting veehouderij niet meer bedragen dan 1,4 kilogram. Gaat het om een bedrijf met 12 500 vleesvarkens (500 nge) dan zou de ammoniak-emissie op 17 500 kg per jaar uitkomen. Dit is volgens de beleidslijn (VROM, 2007a) niet toelaatbaar. Voor de eerste 3571 vleesvarkens mag een systeem met 1,4 kilogram ammoniakemissie per dierplaats worden toegepast (3571 x 1,4 = 5000 kg ammoniak). Voor de volgende 4545 plaatsen mag de ammoniakemissie per dierplaats maximaal 1,1 kilogram zijn (4545 x 1,1 = 5000 kg). Bij de resterende 4384 plaatsen mag de ammoniakemissie per plaats niet meer bedragen dan 0,53 kilogram. De totale toegestane emissie wordt daarmee 12 324 kilogram. Dit betekent dat het bedrijf geheel of gedeeltelijk over moet gaan op toepassing van luchtwassers.

Ad 2. Vogel- en Habitatrichtlijn

Megabedrijven zullen ook eerder aanlopen tegen de eis uit het Toetsingskader ammoniak en Natura 2000, waardoor extra reducerende technieken nodig zijn voor uitbreiding.

Geurhinder

Hinder door geur van veehouderijbedrijven wordt gereguleerd door de Wet geurhinder en veehouderij (VROM, 2006). Bij uitbreiding of nieuwvestiging dient beoordeeld te worden of «geurgevoelige objecten» voldoende worden beschermd tegen geurhinder. Geurgevoelige objecten zijn gebouwen die bestemd en geschikt zijn «voor menselijk wonen of menselijk verblijf» waarbij ook meetelt hoe lang mensen erin verblijven. Zo zijn woningen en verzorgingstehuizen geurgevoelige objecten, maar recreatiewoningen, kantoren en bedrijven niet altijd. De mate van bescherming hang af van de ligging van het object. Binnen de bebouwde kom is de bescherming groter dan daarbuiten. In de concentratiegebieden veehouderij (Zuid en Oost) geldt een lagere bescherming dan daarbuiten. De gemeenteraad is – binnen wettelijke grenzen – bevoegd om bij gemeentelijke verordening af te wijken van de standaardwaarden. Het kan zowel om soepeler als strengere waarden gaan.

De geuremissie uit een stal wordt berekend door het aantal varkens of kippen te vermenigvuldigen met een geuremissiefactor. Een verspreidingsmodel bepaalt vervolgens de geurbelasting. Als de berekende geurbelasting hoger is dan de norm, moeten gemeenten de vergunning voor uitbreiding of nieuwvestiging weigeren. Voor de verschillende stal-systemen gelden specifieke geuremissiefactoren. De laagste emissiefactor betreft die van stallen waarbij een gecombineerde luchtwasser wordt gebruikt, die de geuremissie in de varkenshouderij met 70 tot 80% reduceert. Daarnaast kan het verplaatsen of verhogen van ventilatiekokers en het verhogen van de snelheid van de uittredende ventilatielucht leiden tot een lagere geurbelasting. Als de geurbelasting in de huidige situatie al wordt overschreden, mag uitbreiding alleen wanneer bij de bestaande stallen geurreducerende maatregelen worden genomen. De helft van de geurwinst die daarbij ontstaat mogen boeren gebruiken om meer dieren te houden, de andere helft komt ten gunste van de geurbelaste objecten; de geurbelasting daalt hierdoor dus.

Megabedrijven zullen door hun omvang eerder tegen de geurnormen aanlopen dan bedrijven met een modale grootte. Zij zijn daarom eerder genoodzaakt om geurreducerende maatregelen te nemen.

Fijn stof

De overheid stelt aan fijn stof (PM₁₀) geen directe emissie-eisen, maar legt de bijdrage aan de concentratie in de omgeving aan banden. De nieuwe «Wet luchtkwaliteit 2007» (VROM, 2007b) biedt de mogelijkheid om luchtkwaliteit met een gebiedsgerichte aanpak te benaderen. Dit gebeurt in het Nationaal Samenwerkingsprogramma Luchtkwaliteit (NSL) van Rijk, provincies en gemeenten. Door deze aanpak hoeven nieuwe bedrijven of uitbreidingen die «niet in betekenende mate» bijdragen aan de luchtverontreiniging, niet meer individueel te worden getoetst op het halen van de grenswaarden. Nieuwvestigingen of uitbreidingen die «in betekenende mate» bijdragen én leiden tot overschrijding van de norm voor fijnstof-concentraties, kunnen binnen het NSL mogelijk toch worden gerealiseerd. Dan moet wel binnen het gebiedsgerichte programma zodanig gecompenseerd («gesaldeerd») kunnen worden dat ondanks de nieuwe activiteit de luchtkwaliteitseisen gemiddeld worden gehaald. De lokale overschrijdingen die hierbij ontstaan, zijn alleen toegestaan als ze door daling van de achtergrondconcentratie in de toekomst weer verdwijnen. Een deel van de bestuurders zal overigens streven naar zo laag mogelijke concentraties van fijn stof omdat ook onder de norm gezondheidseffecten kunnen optreden. Zowel de berekening van de concentratie als de gezondheidseffecten zijn met onzekerheden omgeven.

Nieuwe en uitbreidende bedrijven moeten voldoen aan de grenswaarden voor fijn stof uit de Wet luchtkwaliteit (VROM, 2007b). Het gaat om emissies zowel uit de stal als door transport. Een verspreidingsmodel vertaalt deze naar concentraties in de lucht, waarbij rekening wordt gehouden met de achtergrondconcentratie. Samen met de achtergrondconcentratie wordt zo de totale concentratie gevormd. Voor de (totale) concentratie heeft de overheid grenswaarden vastgesteld, die gelden op de erfgrens. Bij toetsing gaat het in dit geval om concentratiebijdragen door emissies zowel uit de stal als door transport van en naar het bedrijf.

In grote delen van het landelijk gebied is de in 2011 verwachte achtergrondconcentratie laag, zodat er nog enige emissieruimte is. Uitzonderingen betreffen Oost-Brabant, Noord-Limburg en de Geldersche Vallei (MNP, 2007b). Hier is echter nog wel een correctie mogelijk in verband met natuurlijke fijnstofemissie (zeezout), waardoor ook hier nog enige ruimte ontstaat. De meeste pluimveebedrijven en de grotere varkensbedrijven dragen «in betekenende mate» (meer dan 3% van de jaargemiddelde grenswaarde) bij aan de concentraties van fijn stof. Dat betekent dat ze bij uitbreiding mogelijk maatregelen moeten nemen om de emissie te verminderen als gevolg van de «Wet luchtkwaliteit».

Megabedrijven zullen vanwege de grotere aantallen dieren vrijwel altijd te maken krijgen met mogelijke overschrijding van de normen voor fijn stof en dus eerder emissiereducerende maatregelen moeten nemen, zoals luchtwassers. Fijn stof is met name problematisch voor de pluimveehouderij, zeker na 2012 als alle leghennen in scharrelsystemen moeten zijn gehuisvest. Ook modale pluimveebedrijven die willen uitbreiden zullen maatregelen moeten nemen. Luchtwassers zijn in de pluimveehouderij relatief groot (en dus duur), omdat er veel ventilatie nodig is. Alhoewel nieuwe, veelbelovende technieken in ontwikkeling zijn, wordt ook gezocht naar alternatieven zoals een andere vorm van ventilatie (ventilatie op de nok in plaats van aan de zijkanten) of olie- en waterverneveling die de stofdeeltjes al in de stal laten neerslaan.

Bij gestapelde problematiek van de drie bovengenoemde aspecten (ammoniak, geur en fijn stof), zoals vaak in de concentratiegebieden het geval is, biedt de toepassing van gecombineerde luchtwassers een integrale oplossing.

Overige aspecten

Aspecten anders dan ammoniak, geur en fijn stof, zijn in het algemeen minder snel beperkend voor uitbreiding en nieuwvestiging van varkens-en pluimveebedrijven. Bedrijven voldoen al aan de normen of kunnen daar door maatregelen relatief eenvoudig aan voldoen. Wel geldt voor megabedrijven dat door hun omvang de benodigde inspanningen groter zijn dan voor bedrijven van gangbare grootte, alhoewel dit niet hoeft te betekenen dat de kosten per dierplaats ook hoger liggen.

– Voor geluid gelden normen, waarbij zowel de inrichting als het (extra) wegverkeer worden meegerekend. In de meeste situaties vormt geluid geen probleem of kunnen geluidsreducerende maatregelen worden genomen. Bovendien kunnen ondernemers bij de locatiekeuze voor nieuwvestiging rekening houden met burgerwoningen en stiltegebie-den om overlast te voorkomen.

– Het aanwezige wegennet is niet altijd toegerust op de toenemende verkeersintensiteit door nieuwvestiging van meerdere agrarische bedrijven. De formele verantwoordelijkheid voor eventueel benodigde aanpassing ligt bij gemeenten en provincie.

– Voor energie en broeikasgassen gelden (nog) geen wettelijke normen per kip of varken. Wel heeft de landbouw een convenant afgesloten met het Rijk om emissies terug te brengen (VROM, 2007c).

– Een voldoende veilige mestopslag, noodopvang voor dieren bij veewetziekten en tegengaan van effecten op het watersysteem kunnen door middel van eenvoudige maatregelen worden gerealiseerd. Zo kan «hydrologisch neutraal» worden gebouwd, door regenwater van het dak op te vangen in vijvers en te laten infiltreren in de bodem.

– Voor natuur gelden met name de effecten via ammoniak (gebiedsbescherming) en effecten op de bouwlocatie (soortenbescherming); voor het laatste moeten de gevolgen in beeld worden gebracht en zo mogelijk maatregelen worden genomen.

– Ten slotte moeten negatieve gevolgen voor landschap en cultuurhistorie zoveel mogelijk worden beperkt. De gemeente kan bij uitbreiding binnen het bestaande bouwblok alleen eisen stellen aan de uitvoering van de bouw (welstand, bijvoorbeeld hoogte en materiaalkeuze). Bij nieuwvestiging of uitbreiding buiten het bestaande bouwblok kan de gemeente bovendien eisen stellen aan de landschappelijke inpassing van het bedrijf, zoals plaatsing ten opzichte van de openbare weg en beplanting met streekeigen bomen en struiken. Veel gemeenten in reconstructiegebieden hebben daarvoor een beeldkwaliteitsplan opgesteld. Verder worden ontwikkelingsplannen opgesteld voor de inrichting van landbouwontwikkelingsgebieden.

5 Effecten van megabedrijven voor milieu en landschap

5.1 Milieueffecten door regelgeving

Concentratie van economische activiteiten leidt in het algemeen tot concentratie van milieuproblemen en druk op de schaarse ruimte. Dit geldt ook voor de landbouw. Nederland is een gunstige plek voor de landbouw vanwege een gunstig klimaat, vruchtbare bodems, beschikbaarheid van technologie, ligging dichtbij belangrijke afzetmarkten en goede transportmogelijkheden. Mede hierdoor heeft de veehouderij zich sterk ontwikkeld. Dit heeft echter wel geleid tot een toenemende druk op de leefomgeving (CPB, MNP en RPB, 2006).

Ook op lokaalniveau spelen economische voordelen van concentratie versus verhoging van de druk op het leefmilieu. Concentratie van de productie op megabedrijven in de veehouderij kan economisch voordelig zijn voor de betrokken ondernemers (paragraaf 2.1). Voor naaste buren tot enkele honderden meters afstand van nieuw te vestigen megabedrijven bestaat de kans dat de concentraties in de lucht van geur en fijn stof duidelijk toenemen. Eén megavleesvarkensbedrijf (met luchtwasser) leidt tot overschrijding van de geurnorm in een straal van tweehonderd á driehonderd meter. De invloed van één megapluimveebedrijf (met lucht-wasser) op de achtergrondconcentratie van fijn stof is tot op honderd à driehonderd meter merkbaar (namelijk als een bijdrage van meer dan vijf procent van de wettelijke grenswaarde). Ook de keuze van het ventilatiesysteem is bepalend voor de grootte van de invloedssfeer van een bedrijf.

In situaties boven de norm leidt uitbreiding van veebedrijven tot afname van de geurhinder door verplichte geurreducerende maatregelen (paragraaf 4.2). Voor fijn stof kan saldering (paragraaf 4.2) leiden tot een lokale stijging van de concentratie. Bewoners van aan- en afvoerwegen van de bedrijven krijgen te maken met meer verkeersbewegingen. Verder is er sprake van aantasting van het landschap (zie verder paragraaf 5.3). Voor wat betreft aantasting van natuur kan lokaal ook stijging van de ammoniakdepositie optreden door megabedrijven, maar een bedrijf mag nooit meer deponeren dan 5% van de kritische depositie op Natura 2000-gebieden (paragraaf 4.2). Zowel voor geur, fijn stof als ammoniak geldt dat vestiging van nieuwe bedrijven mogelijk is in reeds overbelaste situaties. Voor geur en ammoniak komt dit doordat de bedrijven (in beginsel) alleen individueel worden getoetst; voor fijn stof kan dit doordat de mogelijkheid tot saldering bestaat.

Daarnaast is er de angst voor gezondheidsrisico’s door bijvoorbeeld de bacterie MRSA (zie bijvoorbeeld Boerderij, 18 december 2007). Los van de vraag of deze angst wetenschappelijk onderbouwd is, zijn de emoties van bewoners rond megavarkens- en megakippenbedrijven begrijpelijk. Daar komt nog bij dat een deel van de bevolking hoe dan ook vraagtekens zet bij de manier waarop dieren worden gehouden in de huidige veehouderij (MNP, 2007a). Het systeem op megabedrijven verschilt echter niet wezenlijk van dat van de grote meerderheid van de bedrijven in de intensieve veehouderij (RDA, 2008). Er is daarom uit het oogpunt van dierenwelzijn geen reden om het accent op de megabedrijven te leggen.

Op regionale schaalbezien, levert concentratie van de productie op mega-bedrijven echter geen milieukundige nadelen op. Het is zelfs waarschijnlijk dat er op het gebied van ammoniak, fijn stof en geurhinder een verbetering optreedt. Hiervoor zijn twee redenen:

• 1. 

  Luchtwassers op megabedrijven. Regelgeving maakt bij nieuwvestiging van of uitbreiding naar «mega» in veel gevallen toepassing van luchtwassers noodzakelijk, waardoor de emissie daalt.

• 2. 

  Verplaatsing van veehouderijen. Groeiers kopen de varkens- en pluim-veerechten van stoppende veehouders, die vaak een bedrijf hebben op een milieuhygiënisch ongunstige locatie (bijvoorbeeld een extensiveringsgebied). Per saldo daalt hierdoor de ammoniakbelasting op natuur en het aantal gehinderden.

Ad 1. Luchtwassers op megabedrijven

Hoe groter een varkens- of pluimveehouderij is, hoe eerder emissieredu-cerende maatregelen verplicht worden om te kunnen groeien. Door de omvang van megabedrijven zullen sneller maximale waarden worden overschreden, voor wat betreft bijdrage aan de kritische depositiewaarde voor natuur, de geurnorm op nabijgelegen geurgevoelige objecten en de grenswaarden voor fijn stof. Voor de zogenaamde IPPC-bedrijven is zelfs een directe relatie gelegd tussen emissie en vereiste maatregelen (paragraaf 4.2). Veel megabedrijven zullen overgaan op gecombineerde lucht-wassers, omdat die ammoniak, fijn stof en geur tegelijk aanpakken. Het MNP raamt – in het kader van onderhavige studie – dat een voortgaande groei tot 2020 naar zeer grote en megabedrijven (meer dan 300 nge) een emissiereductie zou kunnen opleveren van 2 à 4 kton ammoniak en 1 à 2 kton fijn stof per jaar, door plaatsing van luchtwassers. Hierbij is de schaalvergroting van de afgelopen tien jaar doorgetrokken en aangenomen dat varkens- en pluimveerechten blijven bestaan. Afgezet tegen de ramingen van de totale emissies (inclusief die van buiten de landbouw) in Nederland in 2020 komt dit overeen met reducties van 1 à 3% voor ammoniak en 3 à 6% voor fijn stof. De reductie voor fijn stof is relatief groot door de relatief grote bijdrage van de emissie uit stallen aan de totale emissie. (De reductie voor ammoniak is relatief klein, omdat de raming voor 2020 al emissiearme stallen bevat – conform het Besluit ammoniak-emissie huisvesting veehouderij – en omdat het gaat om de totale raming, inclusief de melkveehouderij die veel ammoniak uitstoot.) Als alle varkens- en pluimveestallen met luchtwassers zouden worden uitgerust, lopen de reducties op tot 9 à 11% voor ammoniak en 18% voor fijn stof, afgezet tegen de ramingen van de totale emissies in 2020. Ook de geuremissie zal dalen. In de toekomst kunnen luchtwassers wellicht een rol spelen bij het doden van ziektekiemen in uitgaande lucht (RIVM, 2008). Aandachtspunten bij luchtwassers zijn het hoge energieverbruik en de afzet van spuiwater (reststof).

Ad 2. Groei bedrijven gaat samen met verplaatsing Het aantal dieren in Nederland is beperkt door varkens- en pluimvee-rechten (mestwetgeving). Groeiers zullen dus rechten van stoppende veehouders moeten kopen, waardoor de milieudruk op de herkomstloca- ties afneemt. Uitbreiding vindt vooral plaats verder weg van natuur en dorpskernen, zodat per saldo ammoniakbelasting en hinder door geur en fijn stof dalen. De uitbreiding vindt vooral plaats op locaties waar er nog milieuruimte is. De provinciale reconstructieplannen faciliteren dit door extensiveringsgebieden, verwevings- en landbouwontwikkelingsgebieden aan te wijzen. De winst is vooral groot voor wat betreft geur nabij dorpskernen, omdat er een tamelijk directe relatie is tussen bronnen en gehin-derden. Voor ammoniak is bekend dat gebiedsgerichte maatregelen minder kosteneffectief zijn dan algemeen geldende maatregelen, vanwege de hoge achtergrondconcentratie. Gebiedsgerichte maatregelen zijn alleen in specifieke, lokale situaties kosteneffectief (Van Pul et al., 2005). De winst is bovendien niet volledig op het conto van megabedrijven te schrijven: ook bedrijven met een gangbare grootte verplaatsen naar of breiden uit op milieukundig gunstige locaties.

Opvallend is dat de milieuwinst door een individuele verplaatsing niet altijd inzichtelijk wordt gemaakt. Zo bevatten milieueffectrapportages geen analyse van effecten van de herkomstlocatie van de dierrechten, omdat deze locatie niet altijd bekend is en omdat zo’n analyse niet bij het MER hoort. Voor het draagvlak bij de burger is dit niet gunstig, omdat zo alleen de lokale milieuschade helder wordt, maar niet de milieuwinst op de boven-lokale schaal. Een explicietere verbinding tussen herkomst-locatie van de dierrechten en uitbreidings- of nieuwvestigingslocatie kan helpen het draagvlak (iets) te verbeteren. De reconstructieplannen van Brabant leggen een dergelijke verbinding – geen nieuwvestiging zonder opheffing in extensiveringsgebied – en kunnen hiervoor als voorbeeld dienen (Bruil, 2007).

Een belangrijke veronderstelling achter de milieuwinst die op regionale schaal wordt gehaald, is dat het systeem van varkens- en pluimveerechten het aantal dieren bevriest op het huidige niveau. Op dit moment is dit een correcte veronderstelling, maar dit kan in de toekomst veranderen als gevolg van een aantal regelingen en besluiten, zoals blijkt uit de recente evaluatie van de Meststoffenwet (MNP, 2007c):

– Voorziening gedeeltelijke ontheffing uitbreidingsverbod. In deze regeling hoeven varkens- en pluimveehouders slechts de helft van de voor uitbreiding benodigde dierrechten aan te kopen, mits ze alle mest verwerken en buiten de Nederlandse landbouw afzetten. Het gaat om een gelimiteerde regeling, waarvoor gegadigden moeten inschrijven (tender). De inschrijving is inmiddels gesloten, maar het is niet ondenkbaar dat er in de toekomst nieuwe tenders komen. De regeling draagt bij aan vermindering van het nationale mestoverschot, maar de kans bestaat dat deze leidt tot toename van de emissie van ammoniak, geur en fijn stof. – Afschaffing van varkens- en pluimveerechten. De wetgever geeft aan dat dit op zijn vroegst in 2015 aan de orde is. Bij afschaffing kunnen varkensen pluimveebedrijven groeien zonder aankoop van dierrechten (uiteraard moeten ze er wel voor zorgen dat ze hun mest verantwoord afzetten). In dat geval is de milieuwinst op regionale/nationale schaal dus niet meer gegarandeerd. Voor deze garantie zijn dan alternatieven nodig, bijvoorbeeld door uitbreiding op de ene plek te koppelen aan intrekking van de milieuvergunning op een andere plek.

5.2 Milieueffecten door schaalvoordeel

De ministers van VROM en LNV (2007) geven in hun standpunt over megastallen aan dat schaalvergroting meer financiële mogelijkheden biedt voor innovatie en investeringen. Alhoewel dit in algemene zin klopt, moet dit beeld toch worden genuanceerd. Anders ontstaan er te hoog gespannen verwachtingen van de mogelijkheden om «de potentiële voor- delen voor dier en milieu ook daadwerkelijk te verzilveren», zoals in de brief van de ministers wordt verwoord.

Ten eerste is het de vraag of megabedrijven daadwerkelijk beduidend hogere economische rendementen halen dan «gewone» grote bedrijven. Het is weliswaar aannemelijk dat dit het geval is, maar het is uit statistieken niet goed bekend. Er zijn weliswaar resultaten van grote varkens-en pluimveebedrijven, maar omdat er nog maar weinig megabedrijven zijn ontbreken representatieve cijfers (paragraaf 2.1). Ook met betrekking tot de milieuresultaten is representativiteit een probleem. Er zijn aanwijzingen dat de milieuresultaten van grote bedrijven beter zijn dan die van kleine, waarschijnlijk door beter management. De mestproductie per dier (uitgedrukt in fosfaat en stikstof) op grotere varkensbedrijven is enkele procenten lager dan op kleine bedrijven, doordat het voer op grotere bedrijven efficiënter wordt benut door de dieren. De energiekosten per varken liggen op grote bedrijven lager dan op kleine: de 20% grootste bedrijven waren dertig procent minder geld daaraan kwijt dan de 20% kleinste (juli 2006–juni 2007; Agrovision, 2007). Het LEI-Bedrijveninfor-matienet laat geen verschil zien met betrekking tot mestproductie, maar wel voor wat betreft lagere energiekosten voor grote bedrijven; overigens zal dit deels te maken hebben met kwantumkorting die grote bedrijven kunnen krijgen van energieleveranciers en de lagere energiebelasting. In hoeverre megabedrijven qua milieuresultaten meerwaarde hebben boven «gewone» grote bedrijven is echter niet bekend.

Ten tweede neemt het schaalvoordeel voor megabedrijven niet weg dat

«gewone» grote bedrijven een deel van de milieu-investeringen ook prima kunnen doen:

– Luchtwassers. Megabedrijven zullen deze weliswaar eerder plaatsen dan gewone bedrijven, maar dat komt vooral door de milieuregels (paragraaf 4.2). Er is weliswaar een schaalvoordeel, maar het voordeel neemt af naarmate bedrijven groter worden. De kosten van luchtwas-sers per dierplaats op een bedrijf met meer dan 12 500 vleesvarkens (500 nge) zijn niet wezenlijk veel lager dan die van een bedrijf van 5000 varkens (200 nge), blijkt uit consultatie van leveranciers. Wel is het zo, dat bij het ontwerp van de huidige luchtwassers nog geen rekening is gehouden met het fenomeen «megastal». Innovaties zijn nog mogelijk, bijvoorbeeld plaatsing van een biologische luchtwasser in de nok over de volledige lengte van de stal, waarbij op energie kan worden bespaard.

– Mestvergisting. Mestvergisting (winning van biogas uit mest) draagt bij aan vermindering van emissies van broeikasgassen, doordat methaanemissie uit de mestopslag wordt vermeden en met het biogas elektriciteit en warmte kan worden opgewekt. Weliswaar kunnen megabedrijven tegen lagere kosten biogas leveren, maar desondanks kan mestvergisting ook al voor «gewone» grote varkensbedrijven aantrekkelijk zijn (ECN en MNP, 2006), zeker als ook restproducten worden toegevoegd.

Ten derde kunnen (niet-mega) varkens- en pluimveebedrijven samenwerken, waardoor ze gezamenlijk het schaalvoordeel van een megabedrijf kunnen behalen. Dit is bijvoorbeeld het geval bij mestvergisting en -verwerking. Mestverwerking is bedoeld om de mest beter te kunnen afzetten, bijvoorbeeld door deze te scheiden in een dunne fractie (afzet in de eigen regio) en een dikke fractie (afzet verder weg, eventueel als korrels), waardoor transportkosten dalen. Bij veel van de verwerkingstechnieken hebben megabedrijven een schaalvoordeel: zij kunnen door de hoge eigen mestproductie technieken toepassen die voor kleinere bedrijven economisch niet haalbaar zijn. Kleinere bedrijven kunnen daarentegen een mobiele mestverwerker (bijvoorbeeld mestscheider) huren of met anderen een gezamenlijke mestverwerking starten, waarmee ze ook schaalvoordeel kunnen behalen. Dit leidt echter wel tot hogere mest-transportkosten dan bij megabedrijven. De gezamenlijke schaal van een groep kleinere bedrijven moet wel groter zijn dan het megabedrijf, om voor dit economische nadeel te compenseren.

Bieden megabedrijven dan geen substantiële voordelen voor het milieu? Substantiële voordelen voor megabedrijven kunnen ontstaan als er tegelijk sprake is van systeeminnovatie, bijvoorbeeld door samenwerking tussen schakels in de keten en/of bedrijven uit andere sectoren. Daarbij kan worden bespaard op transport en kunnen stromen mest, voer en energie worden uitgewisseld. Voor het varkenscluster Markelose Broek in de gemeente Hof van Twente wat als «megabedrijf» kan worden beschouwd (in feite een «megalocatie» van zes gezinsbedrijven met vleesvarkens en zeugen en een mestverwerkingseenheid) heeft het LEI berekend dat hierdoor het aantal transportbewegingen halveert en het aantal transportkilometers met 80% afneemt (referentie in Gies et al., 2007). Een ander voorbeeld is de koppeling van schakels in de pluimveeketen en tussen pluimvee- en varkenshouderij in het Nieuw Gemengd Bedrijf, waarbij op transport wordt bespaard en mest wordt verwerkt tot onder meer biogas en mestkorrels (Boerderij, 2007). Pleitbezorgers van dit soort agroproductieparken zijn onder meer het Innovatienetwerk (2008) en het College van Rijksadviseurs (2007). Het aantal praktijkinitiatieven is echter nog beperkt: veel aanvragers voor de bouw van megabedrijven beperken zich tot de primaire, dierlijke productie. VROM en LNV (2007) richten zich daar vooralsnog ook op, door «integraal duurzame stallen» te stimuleren. Als de overheid dit breder zou willen trekken naar agroproductieparken, dan zal daar sterker op moeten worden gestuurd dan alleen via «fiscale maatregelen» en «dialoog met de samenleving». Bovendien zullen realiteitsgehalte en duurzaamheidsvoordelen en -nadelen van agropro-ductieparken goed in beeld moeten worden gebracht.

5.3 Landschap

Burgers maken zich zorgen om verstoring van het landschap. De ervaren verstoring kan door belevingsonderzoek worden vastgesteld (zie onder meer Veeneklaas et al., 2006; Van der Wulp et al., 2008; De Vries et al., 2008). Infrastructuur en massieve gebouwen met een industrieel uiterlijk hebben de grootste negatieve invloed op de waardering van de schoonheid van een landschap. Dat geldt niet alleen voor «dozen» op bedrijventerreinen, maar ook voor kassen en agrarische schuren.

Er is in Nederland nog geen specifiek onderzoek gedaan naar de mate waarin burgers vinden dat megaveehouderijbedrijven het landschap verstoren. Wel geeft bestaand belevingsonderzoek naar storende elementen hiervoor een indicatie. In Figuur 3 staat de mate waarin agrarische objecten het landschap verstoren, volgens een representatief onderzoek onder burgers (Van der Wulp et al., 2008). De agrarische gebouwen in de figuur hebben betrekking op bedrijven van modale grootte. Ter vergelijking is ook de beleving van bedrijventerreinen toegevoegd. Bepalend voor de ervaren mate van verstoring is de omvang en hoogte van de gebouwen en de mate van clustering van storende elementen, blijkt uit onderzoek. Het is daarom aannemelijk dat megabedrijven een zelfde storende werking hebben als bedrijventerreinen. Het College van Rijksad-viseurs (2007) zegt hierover: «een concentratie van megastallen brengt het beeld van een bedrijfsterrein inderdaad dichterbij».

Figuur 3 De invloed van storende landschapselementen op de waardering van de schoonheid van het landschap. Van alle onderzochte elementen is de negatieve invloed van bedrijventerreinen het grootst (naar Van der Wulp et al., 2008).

De mate van verstoring hangt daarnaast af van de locatiekeuze. Uit het bovengenoemde onderzoek blijkt dat het negatieve effect van storende elementen groter is naarmate de waardering van een gebied hoger is. Landschappen met veel opgaande begroeiing in de vorm van bossen, bosjes, houtwallen, bomenrijen en heggen of veel historische landschapselementen, zoals gebouwde monumenten worden beduidend hoger gewaardeerd dan grootschalige, open landbouwgebieden (MNP, 2006). Megabedrijven in kleinschalige landschappen met een groen karakter zullen dus mogelijk ongunstiger scoren op de waardering door burgers dan megabedrijven in visueel open gebieden. Daar staat tegenover dat megabedrijven in open landschappen veel nadrukkelijker aanwezig zijn. Een objectieve afweging is vooralsnog niet te maken en is bovendien sterk locatie-afhankelijk. Vanuit het landschapsbeleid bezien ligt het wel voor de hand de Nationale Landschappen te vrijwaren van nieuwvestiging van megabedrijven. Bijzondere aandacht is hierbij nodig buiten de reconstructiegebieden (zonder reconstructiezonering); bínnen de reconstructiegebieden wordt nieuwvestiging immers al gestuurd door de aanwijzing van landbouwontwikkelingsgebieden en die liggen voor het grootste deel buiten de Nationale Landschappen.

Tegenover de lage landschappelijke waardering van megabedrijven staat dat op plekken waar stallen worden verwijderd de waardering van de schoonheid van het landschap zal toenemen. Bovendien zou sterke clustering (vele kleine stallen worden enkele grote) het negatieve effect op regionale schaal kunnen verkleinen. Dit komt omdat het verband tussen beleving en omvang van bedrijven waarschijnlijk exponentieel is: zeer grote megabedrijven zullen landschappelijk niet zeer veel negatiever worden gewaardeerd dan «kleine» megabedrijven. Belangrijke kanttekening is dat dit gunstige effect van clustering van stallen alleen optreedt als oude stallen worden gesloopt, maar dat is in de praktijk niet altijd het geval. Bovendien is het landschapseffect afhankelijk van de vraag of, hoe en waar vervangende woningen worden gebouwd (zogenaamde rood-voor-rood-regeling). Voor de sloop is duidelijkheid over verantwoordelijkheid en financiering van belang.

Lokale inpassing en vormgeving van stallen kan de nodige invloed hebben op waardering en acceptatie. Tot op heden is de aandacht voor landschappelijke inpassing en beeldkwaliteit van de bebouwing gering (Gies et al., 2007). Ervaringen met beeldkwaliteits- en landschapbeleidsplannen naast bestemmingsplannen laten zien dat het succes in belangrijke mate afhankelijk is van de personele inzet bij gemeenten. Dat beide planvormen niet verplicht en zeker niet wettelijk afdwingbaar zijn speelt daarbij een rol. Beeldkwaliteitsplannen en landschapsbeleid zijn alleen bindend voor zover dit in de bestemmingsplannen is vastgelegd, en dus bij vergunningaanvragen door de desbetreffende ambtenaar worden meegetoetst. De rijksoverheid kan dus op dit gebied zeker een stimulerende en faciliterende rol spelen. Zo kan de rijksoverheid kennisontwikkeling en kennisverspreiding stimuleren over de beleving van vormgeving en lokale inpassing van intensieveveehouderijbedrijven, projectlocaties en agrarische bedrijventerreinen. Ontwerpers en samenstellers van beeld-kwaliteitplannen zijn nog lang niet altijd goed bekend met de beleving door burgers van ruimtelijke kwaliteit. Het College van Rijksadviseurs (2007) stelt daarom voor een «vliegende brigade» in het leven te roepen van ontwerpers met concrete ervaring in de reconstructiegebieden. Deze kan ondersteuning en/of maatwerk bieden aan gemeenten met betrekking tot landschappelijke inpassing van megastallen, waarbij tevens rekening wordt gehouden met aspecten als dier- en volksgezondheid. Daarnaast noemt het College als optie voor het Rijk om ontwerponderzoek naar mooie innovatieve megastallen te starten.

6 Conclusies

• 1. 

  Op lokale schaal kan uitbreiding naar of vestiging van een megabedrijf in de intensieve veehouderij meer hinder door geur en fijn stof opleveren, tot een paar honderd meter afstand. De ammoniakdepositie op nabijgelegen natuur zal licht stijgen. Hierbij moeten de veehouders uiteraard voldoen aan de wettelijke milieunormen die voor hun bedrijf gelden.

• 2. 

  Op regionale en nationale schaal gaat schaalvergroting samen met verplaatsing van productie, waarbij de milieukwaliteit in de meeste gevallen zal verbeteren. Er is sprake van verplaatsing en niet van uitbreiding, omdat de veestapel is gelimiteerd door het mestbeleid: een veehouder mag pas uitbreiden als hij varkens- en pluimveerechten van een stoppende veehouder koopt. Door overheidsbeleid zal daarbij vaak sprake zijn van een beweging weg van natuur en woonkernen, zodat op die plekken de milieudruk vermindert. Deze winst lijkt in de beleving van burgers echter nauwelijks een rol te spelen. Een explicietere verbinding tussen de milieu-effecten op de herkomstlocatie en die op de uitbreidings- of nieuwvestigingslocatie kan helpen het draagvlak (iets) te verbeteren.

• 3. 

  Veehouders die willen uitbreiden naar «mega» of zich als megabedrijf willen vestigen, zullen meestal luchtwassers moeten toepassen. Dit komt door de milieueisen uit de IPPC-richtlijn en doordat ze eerder tegen milieunormen aanlopen voor ammoniakdepositie op Natura 2000-gebieden, en normen voor fijn stof en geurbelasting. Door (gecombineerde) luchtwassers dalen de emissies van ammoniak, geur en fijn stof. Bij een doorgaande trend naar grote en megabedrijven zijn reducties te verwachten van 1 à 3% voor ammoniak en 3 à 6% voor fijn stof, ten opzichte van de raming van de totale emissies (alle bronnen)

in Nederland in 2020. Als allevarkens- en pluimvee-stallen met lucht-wassers zouden worden uitgerust, lopen de reducties op tot 9 à 11% voor ammoniak en 18% voor fijn stof. Deze komen bovenop de reductie als gevolg van het aanstaande Besluit ammoniak-emissie huisvesting veehouderij.

• 4. 

  Megabedrijven hebben een negatieve invloed op landschapsbeleving, welke vergelijkbaar is met die van bedrijventerreinen. De grootte van het effect hangt ook af van de huidige waardering van de burgers van het desbetreffende landschap (hoog voor kleinschalige landschappen) en de zichtbaarheid van de stallen (groot in open landschappen). Voor alle landschappen geldt dat een goede landschappelijke inpassing van megabedrijven essentieel is. De gemeenten kunnen hierin sturen door het maken van een beeldkwaliteitsplan. Uitwisseling van kennis over landschappelijke inpassing en ontwerponderzoek lijken hierbij zinvol.

• 5. 

  Op regionaal niveau kan het landschap erop vooruitgaan, aangezien vele kleine stallen – op de herkomstlocatie van de dierrechten – worden ingeruild voor enkel grote megabedrijven. Er is alleen vooruitgang als de stallen op de herkomstlocaties worden gesloopt.

• 6. 

  Voorwaarde voor positieve milieu- en landschapseffecten op het regionale en nationale niveau is dat het aantal dieren wordt gereguleerd. Het systeem van dierrechten wordt wellicht afgeschaft in 2015, waarna groei van bedrijven wél zou kunnen leiden tot meer druk op milieu en landschap, als gevolg van toenemende dieraantallen.

• 7. 

  Megabedrijven kunnen door schaalvoordelen waarschijnlijk makkelijker milieu-investeringen doen dan kleinere bedrijven. Omgekeerd betekent dit niet dat voor «gewone» grote (niet-mega) bedrijven investeringen in luchtwassers, biogaswinning en gezamenlijke mestverwerking onhaalbaar zouden zijn.

• 8. 

  Megabedrijven worden qua duurzaamheid interessanter als er tegelijk sprake is van systeeminnovatie, waarbij integraal wordt gekeken naar economie, milieu, landschap, diergezondheid, dierenwelzijn en volksgezondheid. Zo kan de megastal nieuwe mogelijkheden bieden voor stalontwerp en voor innovaties op het gebied van luchtwassers, die gewenst zijn om het hoge energieverbruik te verlagen en uitgaande lucht te ontsmetten. Daarnaast biedt het megabedrijf mogelijkheden voor samenwerking tussen schakels in de keten en/of bedrijven uit andere sectoren. Daarbij kan worden bespaard op transport en kunnen stromen mest, voer en energie worden uitgewisseld. De overheids-sturing hierop is echter nog vrijblijvend en het aantal praktijkinitiatieven is nog beperkt.

Literatuur

Agrovision, 2007. http://www.agrovision.nl/producten/bedrijfsvergelijking/ [geraadpleegd december 2007].

Boerderij, 2007. Grubbenvorst. Testcase voor duurzame veehouderij. Boerderij, 18 december 2007, nummer 12/13, p. 28–45.

Bruil, D.W., 2007. Megastallen in het buitengebied. http://parlando.sdu.nl/ [geraadpleegd december 2007]. (Bijlage bij VROM en LNV, 2007).

College van Rijksadviseurs, 2007. Advies megastallen. http://www.rijksbouwmeester.nl/nieuws/_pdf/Advies_Megastallen.pdf [geraadpleegd december 2007]. (Bijlage bij VROM en LNV, 2007).

Commissie MER, 2007. Oprichting varkenshouderij «Family Farmers BV» aan de Vossenweg te Hellendoorn. Advies voor richtlijnen voor het milieueffectrapport. http://docs1.eia.nl/mer/p19/p1947/a1947rl.pdf [geraadpleegd december 2007].

CPB, MNP en RPB, 2006. Welvaart en Leefomgeving. Een scenariostudie voor Nederland in 2040. Centraal Planbureau, Milieu- en Natuurplanbureau en Ruimtelijk Planbureau, Bilthoven (zie ook: www.welvaarten-leefomgeving.nl).

ECN en MNP, 2006. Optiedocument 2010/2020. Fact-sheets. http://www.ecn.nl/nl/ps/onderzoeksprogramma/nationaal-klimaatb eleid/ optiedocument-20102020/fac tsheets/ [geraadpleegd december 2007].

Gies, E., J. van Os, T. Hermans en R. Olde Loohuis, 2007. Megastallen in beeld. Alterra, Wageningen. (Bijlage bij VROM en LNV, 2007).

Innovatienetwerk, 2008. http://www.innovatienetwerk.org/nl/concepten/ view/63/Agrocentr um.html [geraadpleegd januari 2008].

LNV, 2007. Toetsingskader ammoniak en Natura 2000. Brief van de minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit aan de Voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-Generaal van 22 mei 2007.

Milieudefensie, 2007. Meldpunt varkensflats. http://www.milieudefensie.nl/ landbouw/doemee/meldpuntvarkensflats [geraadpleegd december 2007].

MNP, 2006. Belevingswaardenmonitor Nota Ruimte: Nulmeting landschap en groen in en om de stad. Milieu- en Natuurplanbureau, Bilthoven.

MNP, 2007a. Duurzame ontwikkeling van de landbouw in cijfers en ambities. Veranderingen tussen 2001 en 2006. Milieu- en Natuurplanbureau, Bilthoven.

MNP, 2007b. Grootschalige Concentratiekaarten Nederland. Overzicht van huidige concentraties en projecties. http://www.mnp.nl/nl/themasites/gcn/ index.html [geraadpleegd december 2007].

MNP, 2007c. Werking van de Meststoffenwet 2006. Milieu- en Natuurplanbureau, Bilthoven.

Pul, W. A. J. van, B. J. de Haan, J. D. van Dam, M. M. van Eerdt, J. F. de Ruiter, A. van Hinsberg en H. J. Westhoek, 2005. (Kosten-)Effectiviteit generiek en gebiedsgericht ammoniakbeleid. Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu, Bilthoven.

RDA, 2008. Diergezondheid en dierenwelzijn op megabedrijven in Nederland. Raad voor Dierenaangelegenheden, Den Haag.

RLG, 2006. Buitenbeentjes en boegbeelden. Avies over megabedrijven in de Nederlandse land- en tuinbouw. Raad voor het Landelijk Gebied, Amersfoort.

RLG, 2008. Avies over het megabedrijf in de intensieve veehouderij. Raad voor het Landelijk Gebied, Amersfoort.

RIVM, 2008. Volksgezondheidsaspecten van (toekomstige) megabedrijven in Nederland. Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu, Bilthoven.

Tweede Kamer, 2007. Toekomst van de intensieve veehouderij. Brief Presidium over verzoek om advies aan drie instanties inzake megastallen. Kamerstuk 2007–2008, 28 973, nr. 16, Tweede Kamer.

Veeneklaas, F. R., J. L. M. Donders en I. E. Salverda, 2006. Verrommeling in Nederland. Wettelijke Onderzoekstaken Natuur & Milieu, Wageningen.

Vries, S. de, T. de Boer, M. Goossen en N. van der Wulp, 2008. De beleving van groot water: Met bijzondere aandacht voor de invloed van specifieke elementen hierop. Wettelijke Onderzoekstaken Natuur & Milieu, Wagen-ingen. (in voorbereiding).

VROM en LNV, 2007. Toekomst van de intensieve veehouderij. Brief van de ministers van Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieubeheer en Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit. Kamerstuk 2007–2008, 28 973, nr. 16, Tweede Kamer.

VROM, 2005. Besluit van 8 december 2005, houdende regels ter beperking van de ammoniakemissie uit huisvestingssystemen van veehouderijen (Besluit ammoniakemissie huisvesting veehouderij). Staatsblad, jaargang 2005, nummer 675.

VROM, 2006. Wet geurhinder en veehouderij. wetten.overheid.nl [geraadpleegd december 2007].

VROM, 2007a. Beleidslijn IPPC-omgevingstoetsing ammoniak en veehouderij. Ministerie van Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieubeheer, Den Haag. (Bijlage 2 bij brief BWL/2007065530 van VROM aan gemeenten en provincies).

VROM, 2007b. Wet van 11 oktober 2007 tot wijziging van de Wet milieubeheer (luchtkwaliteitseisen). Staatsblad, jaargang 2007, nummer 414. (Ook bekend als «Wet luchtkwaliteit»).

VROM, 2007c. Duurzaamheidsakkoord. http://www.vrom.nl/Docs/milieu/ 20071101_Duurzaamheidakkoord.pdf [geraadpleegd december 2007].

Wulp, N. van der, M. Custers en J. Vreke, 2008. De beleving van storende landschapselementen. WUR, Wageningen. (in voorbereiding).

Bijlage 1                                                  Structuur en economie van Nederlandse intensieveveehouderij- bedrijven, in grootteklassen

Het LEI heeft ter ondersteuning van de analyse door de vier instituten cijfers (inclusief interpretatie) geleverd over de structuur en economie van de Nederlandse intensieve veehouderij en de structuur in Europa. De betrokken LEI-medewerkers zijn C. van Bruchem, W. H. van Everdingen en J. H. Jager. In hoofdstuk 2 staan de meest relevante observaties, met betrekking tot megabedrijven. In deze bijlage staan de volledige datasets voor de Nederlandse intensieve veehouderij. De tabellen zijn een actualisatie van de tabellen voor 2004 uit de publicatie Buitenbeentjes en boegbeelden (RLG, 2006).

Bij Tabel 4 gaat het om gespecialiseerde intensieveveehouderijbedrijven. Een aanzienlijk deel van de varkens- en pluimveestapel is te vinden op niet-gespecialiseerde bedrijven. Dit deel blijft dus buiten beschouwing. Het gaat om 24% van de varkensstapel (2,8 miljoen dieren) en 19% van de pluimveestapel (16 miljoen dieren). Er zijn ook naar diersoort uitgesplitste tabellen gemaakt. Uit een vergelijking van deze tabellen voor de verschillende diersoorten valt het volgende op te maken. In de varkenshouderij hadden de megabedrijven in 2006 minder dan 5% van de totale productiecapaciteit op gespecialiseerde bedrijven in handen, in de pluimveehouderij bijna 10%. In de pluimveehouderij is het verschijnsel megabedrijf dus duidelijk belangrijker dan in de varkenshouderij. Dat geldt nog sterker voor de «overige intensieveveehouderijbedrijven». De vleeskalveren-bedrijven vormen hierin de belangrijkste groep, maar ook bedrijven met eenden of nertsen behoren ertoe. Daarnaast vallen er ook bedrijven met een meer gemengd karakter (varkens en pluimvee en eventueel nog een andere diersoort) onder.

In Tabel 5 staan kenmerken en bedrijfseconomische resultaten zoals die volgen uit het Bedrijven-informatienet van het LEI. Er is voor de megabe-drijven gekozen voor een ondergrens van 250 nge. Dit is beduidend lager dan bij de structuurgegevens uit Tabel 4. Bij een ondergrens van 500 nge zijn in het Bedrijven-informatienet van het LEI te weinig megabedrijven beschikbaar om een betrouwbaar beeld te kunnen geven. Door de afwijkende ondergrens van de megabedrijven zijn ook de grenzen van de andere omvangsklassen anders dan bij de structuurgegevens.

Tabel 4 Structuurgegevens intensieve veehouderij in Nederland naar bedrijfsomvang en type, 2006 (CBS-Landbouwtelling, bewerking LEI)

AJE = arbeidsjaareenheid, nge = Nederlandse grootte-eenheid

Tabel 5 Kenmerken en bedrijfsresultaten intensieveveehouderijbedrijven naar omvang, 2006 (Bedrijven-informatienet van het LEI)

ADVIES

Dierenwelzijn en diergezondheid op Megabedrijven in Nederland Raad voor Dierenaangelegenheden

Inhoud                                                                                                           blz.

• 1. 

  Consideransensamenvatting                                                                   34

• 2. 

  Uitgangspunten                                                                                          35

• 3. 

  Ethische aspecten                                                                                       37

• 4. 

  Dierenwelzijn op megabedrijven vs. dierenwelzijn op de huidige bedrijven, beschouwd volgens de EU-Welfare-benadering                   38

• 1. 

  Considerans en samenvatting

Eind 2007 heeft de Tweede Kamer aan de Raad voor Dierenaangelegen-heden gevraagd om een analyse van de mogelijke gevolgen van de bouw van megastallen voor dierenwelzijn en diergezondheid.

Dit verzoek is door de RDA opgevat als het antwoord op de vraag:

Wat zijn de verschillen ten aanzien van het dierenwelzijn (inclusief de diergezondheid) tussen enerzijds de bestaande zgn. gezins- of familiebedrijven en anderzijds de in de toekomst voorziene megabedrijven?

Dit antwoord levert, samen met de rapporten van het Milieu- en Natuur Planbureau en het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu en het advies van de Raad voor het Landelijk Gebied, fundamenten voor het Kamerdebat over megabedrijven, dat begin 2008 plaats zal vinden.

Schaalvergroting in de veehouderij is een proces dat in Nederland al decennia aan de gang is. Deze schaalvergroting komt in een grote versnelling door de ontwikkeling naar zgn. megabedrijven. De drijvende kracht achter deze ontwikkeling is bedrijfseconomisch van aard. Echter, ook andere aspecten van de dierhouderij spelen nadrukkelijk een rol in het debat over de wenselijkheid en de mogelijkheid van deze vorm van schaalvergroting. Eén van die aspecten is het dierenwelzijn en, als wezenlijk onderdeel daarvan, de diergezondheid.

1.1 Analyse:

• 1. 

  Dierenwelzijn inclusief diergezondheid zal in megabedrijven in beginsel niet beter of slechter zijn dan in de huidige zgn. familiebedrijven.

• 2. 

  Megabedrijven bij elkaar plaatsen geeft grotere diergezondheidsrisico’s dan wanneer grote onderlinge afstand aangehouden wordt.

• 3. 

  Met betrekking tot de aangifteplichtige dierziekten is er in geval van familiebedrijven sprake van een relatief grote kans op een relatief kleine ramp en op megabedrijven sprake van een kleine kans¹ op een absoluut heel grote ramp.

• 4. 

  In landbouwontwikkelingsgebieden (LOG’s), waar veel grote bedrijven dicht bij elkaar liggen, is er daarom (zie punt 4) een relatief grote kans op een grote ramp met betrekking tot diergezondheid.

1.2 Overwegingen:

• 1. 

  Megabedrijven worden gesticht om economische redenen. Het benutten van de daardoor ontstane economische investeringsruimte ten behoeve van verdere verbetering van de diergezondheid en het dierenwelzijn zal noodzakelijk zijn om maatschappelijke acceptatie te verwerven en te behouden.

¹ Voor grote én kleine bedrijven geldt: bij gesloten bedrijfsvoering kleine kans; bij niet-gesloten bedrijfsvoering grotere kans door meer aanvoer van levende dieren.

• 2. 

  De Raad stelt dat megabedrijven voorop moeten willen lopen op het gebied van diergezondheid en dierenwelzijn door gebruik te maken van de meest recente inzichten (voorbeelden: Comfort Class bij varkens, Volièrestal bij legpluimvee, luchtontsmetting d.m.v. moderne luchtwassers).

• 3. 

  Het onder 2 gestelde klemt des te meer vanwege de noodzakelijke maatschappelijke acceptatie van het houden van dieren op megaschaal.

• 4. 

  Anders dan in kleine gezinsbedrijven wordt in megabedrijven gewerkt met ingehuurd personeel. Op megabedrijven is management en aansturing van personeel met betrekking tot dierverzorging (incl. ziek-temonitoring) nog belangrijker dan op familiebedrijven.

• 5. 

  Megabedrijven moeten het voortouw nemen in de verdere ontwikkeling naar gesloten bedrijfsvoering, om verdere verbetering van het dierenwelzijn en de diergezondheid te bewerkstelligen (zie punt 3 Analyse).

• 6. 

  Megabedrijven zijn vanwege hun omvang en hun economische belangen extra kwetsbaar voor negatieve gevolgen van onvoldoende dierenwelzijn en onvoldoende diergezondheid. Kwaliteitsborging, transparantie en openheid is voor deze bedrijven dus nóg belangrijker dan voor kleinere (hobby-, familie-)bedrijven. Deze noodzaak tot transparantie (webcam etc.) zal het dierenwelzijn ten gunste kunnen komen: er is geen andere keuze dan om de gewenste/vereiste verbeteringen door te voeren.

1.3 Instrumenten:

Er bestaan drie «instrumenten» die ontwikkelingen op het gebied van diergezondheid en dierenwelzijn op megabedrijven kunnen sturen:

• 1. 

  Marktwerking

• 2. 

  Stimuleringsmaatregelen door de overheid

• 3. 

  Wet- en regelgeving

De Raad is unaniem van mening dat verbetering van de diergezondheid en het dierenwelzijn het doel is. De Raad heeft echter vastgesteld dat de meningen over de gewenste inzet van de verschillende instrumenten sterk verschillen. Zo is bijvoorbeeld de Dierenbescherming van oordeel dat sterke regie nodig is, waar andere partijen uitgaan van marktwerking.

• 2. 

  Uitgangspunten

De RDA heeft de hier volgende uitgangspunten gehanteerd ten aanzien van kennisherkomst, relevante dierhouderijen, definitie van megabedrij-ven, dierenwelzijnsparameters en groepsgrootte-ontwikkeling. Vervolgens wordt als uitgangspunt nogmaals de reikwijdte van het advies gedefinieerd. Tenslotte enkele opmerkingen over ethische aspecten.

Omdat in Nederland tot op heden geen wetenschappelijkonderzoek over megabedrijven in de veehouderij is gedaan, is dit advies gebaseerd op inschattingen van deskundigen¹. Megabedrijven in het buitenland zijn qua omstandigheden (milieu, cultuur, economie) niet goed met Nederlandse vergelijkbaar.

De Tweede Kamer heeft aangegeven vooral naar de varkens- en pluimveehouderij te willen kijken. Dit advies is dan ook tot die diersoorten beperkt.

¹  De Raadsleden alsmede Prof. Dr. F. Ohl, Fac. Diergeneeskunde UU, Prof. Dr. Ir. H. Blokhuis, ASG-WUR en Dr. A. van Nes, Fac. Diergeneeskunde UU.

²  Landbouw-Economisch Instituut.

De vier adviserende organisaties (zie Considerans) hebben als definitie van een megabedrijf de bedrijfseconomische definitie van het LEI² (groter dan 500 zgn. Nationale Grootte Eenheden) aangehouden, wat praktisch vertaald neerkomt op een bedrijf met een grootte van minimaal zes maal een gezinsbedrijf, op één locatie (in cijfers: minstens 12 500 vleesvarkens of 2000 fokvarkens, of een gesloten bedrijf met 900 zeugen, 2600 biggen en 6300 vleesvarkens of 360 000 vleeskuikens of 160 000 legkippen).

Diergezondheid is een integraal onderdeel van dierenwelzijn, zowel wanneer de Vijf Vrijheden van Brambell (zie de Nota Dierenwelzijn van het Ministerie van LNV) als wanneer de Vier Criteria van het Europese Welfare Quality-project (zie kader) gehanteerd worden.

Welfare Quality

Het Welfare Quality-project is een door de EU geïnitieerd en gefinancierd onderzoek van zowel dier- als maatschappijwetenschappers.

Doel van het project is het verbeteren van dierenwelzijn door:

– het ontwikkelen van praktische meet- en verbeterstrategieën op bedrijfsniveau voor de dierhouderij en het diertransport – het verbinden van dierhouderijmethoden met consumentkeuze – te komen tot een hogere Europese dierenwelzijnstandaard voor productiedieren Van groot belang is de multidiciplinaire aanpak: niet uitluitend de zgn. agro-sciences, maar ook de social sciences zijn uitdrukkelijk betrokken bij dit project.

In cijfers: aan het Welfare Quality project nemen ca 250 wetenschappers van 44 instellingen uit 17 landen (13 EU, 4 Zuid-Amerika) deel. Het project heeft een budget van € 19 miljoen, waarvan € 15 miljoen door de EU wordt bijgedragen. Het Welfare Quality-project is gestart in 2004 en zal worden afgerond in 2009.

De Raad voor Dierenaangelegenheden kiest er voor om de moderne en actuele definitie van dierenwelzijn zoals vastgesteld in het EU-Welfare Quality-project te hanteren (zie tabel 1).

Tabel 1: Principes en bijbehorende welzijnscriteria voor Welfare Quality.

Principes

Welzijnscriteria

I.  Goede voeding

II. Goede huisvesting

III. Goede gezondheid

IV. Soortspecifiek gedrag

• 1. 

  Afwezigheid van voortdurende honger

• 2. 

  Afwezigheid van voortdurende dorst

• 3. 

  Comfortabele rustplaats

• 4. 

  Comfortabele temperatuur

• 5. 

  Gemakkelijk kunnen bewegen

• 6. 

  Afwezigheid van verwondingen

• 7. 

  Afwezigheid van ziekten

• 8. 

  Afwezigheid van pijn veroorzaakt door managementprocedures

• 9. 

  Uitvoeren van sociaal gedrag

• 10. 

  Uitvoeren van ander gedrag

• 11. 

  Goede mens-dier-relatie

• 12. 

  Afwezigheid van algemene angst

Bron: Prof. Dr. Ir. H. Blokhuis, projectleider Welfare Quality-project.

¹ Bedrijfsomvang familiebedrijf in cijfers: Ca 2000 vleesvarkens of 300 fokvarkens of 60 000 vleeskuikens of 25 000 legkippen, gerund door de ondernemer, een meewerkende partner en eventueel één personeelslid in loondienst.

In de huidige, reguliere veehouderij (in zgn. gezins- of familiebedrij-ven¹) worden varkens veelal in groepen van (enige) tientallen dieren gehouden, waarbij er meerdere groepen per afdeling en meerdere afdelingen per stal kunnen zijn. De pluimveehouderij verschilt in zoverre van de varkenshouderij dat de groepen over het algemeen veel groter zijn (één groep kan een gehele afdeling beslaan) en dat de aantallen dieren per bedrijf veel groter zijn. Legpluimvee kan nu nog in kooien gehuisvest zijn, maar zal vanaf 2012 in groepen of, als de wetgever dit zal toestaan, in zgn. verrijkte kooien gehuisvest moeten worden.

Megabedrijven zullen groter zijn met betrekking tot het totaal aantal gehouden dieren, maar de totale bedrijfsgrootte zal geen effect hebben op de grootte van de groepen waarin de dieren gehouden worden.

Tenslotte: het uitgangspunt van de Raad is dat de gevraagde analyse uitsluitend de verschillen betreft tussen de anno 2008 bestaande gezins- of familiebedrijven enerzijds en de voorziene megabedrijven anderzijds. Deze analyse gaat derhalve uitdrukkelijk níet over de vraag hoe het gesteld is met het dierenwelzijn en de diergezondheid op de huidige bedrijven. In eerder uitgebrachte adviezen, over natuurlijk gedrag van pluimvee, varkens en rundvee, heeft de Raad aandachtspunten voor verbetering in dit opzicht aangegeven.

De Raad is zich bewust van de vaak gehoorde opvatting dat een activiteit waarbij het dierenwelzijn onvoldoende gewaarborgd is niet op nog veel grotere schaal uitgeoefend mag worden. De Raad is echter van mening dat de vraag hoe het met het dierenwelzijn en de diergezondheid gesteld is in de bestaande pluimvee- en varkensbedrijven, een andere is dan de Tweede Kamer nú gesteld heeft met betrekking tot megabedrijven.

• 3. 

  Ethische aspecten

Naast technische zorgen over de diergezondheid en het dierenwelzijn spelen in de maatschappelijke discussies ook ethische overwegingen een rol.

Een veelgehoord bezwaar is dat het dier in de huidige ontwikkeling van schaalvergroting steeds meereen ding wordt: de massaliteit van een megabedrijf kan volgens velen niet samengaan met de erkenning van de intrinsieke waarde van het individuele dier.

In de ethische afweging zijn de volgende punten en vragen van belang:

• • 

  Het beeld dat velen van de intensieve veehouderij hebben is: «het doel is uitsluitend het produceren van vlees of eieren tegen een zo laag mogelijke kostprijs met een minimum aan aandacht voor de dieren»

• • 

  Klopt het dat het produceren van vlees of eieren tegen een zo laag mogelijke kostprijs leidt tot een minimum aan aandacht voor de dieren?

• • 

  Zijn de minimale wettelijke eisen aan de dierhouderij voldoende om de intrinsieke waarde van het dier te waarborgen?

• • 

  De toenemende automatisering en het toenemende aantal dieren per medewerker kan het beeld van de «mechanisatie» van de dierhouderij versterken.

• • 

  Gesloten systemen roepen vaak het beeld op dat er onethische dingen gebeuren: openheid en transparantie kunnen dit beeld tegengaan.

• • 

  Als megabedrijven leiden tot een verbetering van het dierenwelzijn zal dat kunnen bijdragen aan de ethische acceptatie van schaalvergroting.

De EU-brede aanpak om parameters voor dierenwelzijn te ontwikkelen houdt in dat niet alleen technische disciplines (agro-sciences) aan het werk zijn, maar dat ook de social sciences ingezet worden om tot een breed gedragen systeem voor welzijnsverbetering te komen. De voorgaande ethische punten en vragen worden meebehandeld in dit verband en dragen bij aan de ontwikkeling van het project. De RDA adviseert om de resultaten van het EU-Welfare Quality Project nauwkeurig te volgen en zo mogelijk te implementeren in het Nederlandse beleid. In een in 2007 uitgebracht advies van de RDA aan de minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit (LNV) is gewezen op het voortdurende gevaar van definitieverwarring («Babylonvalkuil»): Onder dierenwelzijn wordt tot dusverre per sector wat anders verstaan. Duidelijke afstemming op grond van de resultaten van het EU-Welfare Quality project, waaraan veel meer dan uitsluitend technische disciplines meewerken, is het devies.

Het familie- of gezinsbedrijf

Veel mensen in Nederland hebben een (ideaal) beeld van een varkens- of pluimveebedrijf. Dit beeld kan variëren van het Ot & Sien beeld waarbij op een klein bedrijf de dieren alle gelegenheid hebben om vrij over het erf te bewegen, tot het huidige beeld van grote bedrijven zoals in de Peel waarbij één tot vier grote gesloten stallen samen het bedrijf vormen.

Vrijwel alle varkens- en pluimveebedrijven in Nederland zijn zogenaamde familie- of gezinsbedrijven. De grootte van deze bedrijven kan variëren van bijvoorbeeld vijftig vleesvarkens of 5000 legkippen tot grote bedrijven met bijvoorbeeld tweeduizend vleesvarkens of 25 000 legkippen. Op de kleinere bedrijven houden de eigenaren de dieren vaak als een neventak naast een ander beroep, terwijl op de grote bedrijven naast de eigenaar veelal nog een familielid en één personeelslid in loondienst werkt.

Een gemiddeld hedendaags gezins- of familiebedrijf is nu al sterk gemechaniseerd. Dit geldt overigens niet alleen voor traditionele varkensen pluimveehouderijen, maar eveneens voor de grotere biologische dierhouderijen.

Er heerst bij velen het gevoel dat een verdere vergroting van de gezins- of familiebedrijven nu al leidt tot ellende voor de dieren in die intensievere veehouderij. Het burgerinitiatief «Stop fout vlees» maakte dit gevoel zichtbaar. Schaalvergroting wordt gezien als een uitdijing van de ellende voor de dieren, of dit gevoel nu terecht is of niet. Een vergroting naar megabedrijven zal dat gevoel mogelijk versterken als niet extra met deze maatschappelijke gevoelens rekening wordt gehouden.

• 4. 

  Dierenwelzijn op megabedrijven vs. dierenwelzijn op de huidige bedrijven, beschouwd volgens de EU-Welfare-benadering

4.1 Principe I: Goede voeding.

Criteria:

1.   Afwezigheid van voortdurende honger

2.   Afwezigheid van voortdurende dorst

Op nieuwe (mega-)bedrijven worden bedrijfsprocessen steeds verder geautomatiseerd. Dit vereist bij een groter bedrijf steeds meer toezicht en controle op de apparatuur. Het principe van de geautomatiseerde wateren voerverstrekking verandert niet zo veel. Er is daarom geen reden om aan te nemen dat er tussen familiebedrijven en megabedrijven verschillen zullen bestaan in de wijze van routinematige verstrekking van voedsel en water.

Bij verdere schaalvergroting neemt het aantal medewerkers/verzorgers per groep dieren af. Dat heeft als gevolg dat het toezicht op de dieren kan afnemen waarbij dieren die niet eten of drinken later zullen worden opgemerkt dan bij een «intensievere» verzorging.

Juist het tijdig waarnemen van zieke dieren en de verzorging ervan zijn moeilijk of niet te automatiseren en vergen menselijke aandacht. Gebrek aan menselijke aandacht is per definitie een euvel dat dieren in megabe-drijven (nog) meer bedreigt dan dieren in familiebedrijven. Toenemende automatisering levert echter ook mogelijkheden om juist méér aandacht te besteden aan de dieren, omdat routinematige werkzaamheden door automaten verricht worden.

Als personeelsleden een gespecialiseerde taak op een bepaald bedrijfsonderdeel hebben, zullen ze daarin meer vaardigheid en routine ontwikkelen. In dat geval kunnen afwijkingen aan dieren weer eerder opgemerkt en beter behandeld worden.

Het dierenwelzijn, gemeten naar dit criterium, kan dus zowel bedreigd als bevorderd worden door de overgang van familiebedrijf naar megabedrijf. De omvang en het vakmanschap van de dierverzorging is daarbij van doorslaggevend belang. Beide zijn een rechtstreekse afgeleide van de kwaliteit van het bedrijfsmanagement.

Alleen al vanwege het dierenwelzijnsprincipe goede voedingvereist het besturen van een megabedrijf nadrukkelijk (nog) meer kwaliteit van de bedrijfsleiding dan in de huidige situatie het geval is. Hier schuilt namelijk het gevaar van onvoldoende zorg.

4.2 Principe II: Goede huisvesting

Criteria:

3.   Comfortabele rustplaats

4.   Comfortabele temperatuur

5.   Gemakkelijk kunnen bewegen

Vanuit het dier bezien zijn de omstandigheden in het eigen hok of de eigen groep bepalend: voor het individuele dier maakt de totale bedrijfs-grootte (aantallen groepen, afdelingen en stallen per bedrijf) geen verschil. Ten aanzien van de rustplaats en bewegingsgemak zal het voor het individuele dier daarom niet uitmaken of het zich op een familie- of megabedrijf bevindt.

Bij verdergaande mechanisering en automatisering op megabedrijven zal het klimaat stabieler kunnen zijn dan in kleinere stallen zonder die verfijnde automatisering. Echter, bij een toenemende afhankelijkheid van automatische klimaatsystemen kunnen (zeer) ernstige dierenwelzijnsproblemen voorkomen wanneer bijvoorbeeld de stroom uitvalt en er onvoldoende generatoren onmiddellijk inzetbaar zijn.

Huisvesting in familiebedrijven en huisvesting in megabedrijven verschillen niet noemenswaardig ten aanzien van rustmogelijkheden, temperatuur-beheersing en bewegingsgemak¹.

4.3 Principe III: Goede gezondheid

Criteria:

6.   Afwezigheid van verwondingen

7.   Afwezigheid van ziekten

8.   Afwezigheid van pijn veroorzaakt door managementprocedures

Bij voor het individuele dier gelijke hokomstandigheden (zie Principe II) zullen verwondingen ten gevolge van slechte ligplaats of beperkte bewegingsvrijheid niet vaker of minder vaak op megabedrijven voorkomen.

Voor het vroegtijdig kunnen signaleren van ziekten geldt hetzelfde als voor het monitoren van het eten en drinken: zie wat gesteld is bij Principe I.

Op termijn is automatisering van de monitoring van (een deel van) de diergezondheid denkbaar, waarmee ook voor het menselijke oog niet direct waarneembare gezondheidsparameters kunnen worden geregi-streerd². Dit kan leiden tot een betere diergezondheid.

¹  Het is verstandig deskundige en specifieke huisvestingsvoorwaarden te definiëren.

²  De interpretatie van de gegevens is nog wel mensenwerk.

Doordat gecertificeerd personeel protocollair werkt (wanneer overweging nr. 4 ter harte wordt genomen) in een gespecialiseerde deeltaak (zie Principe I) kan de welzijnsaantasting bij het uitvoeren van zgn. management-handelingen zoveel mogelijk beperkt worden.

Zoals voor elk bedrijf geldt ook voor een megabedrijf dat insleep van dierziekten ook door mens-dier-contacten plaats kan vinden (maar minder gemakkelijk dan door dier-dier-contacten). Naarmate meer medewerkers (vrij verkeer van personen en diensten binnen de EU) werkzaam zullen zijn op één bedrijf is extra waakzaamheid geboden, omdat op die manier een (besmettelijke) dierziekte in de Nederlandse veehouderij geïntroduceerd zou kunnen worden.

Bij uitbraak van een aangifteplichtige dierziekte op een megabedrijf zal zowel het dierenleed als de economische schade aanzienlijk zijn: het aantal zieke dieren is immers navenant groter.

Bij een concentratie van veehouderijbedrijven in zgn. landbouwontwikke-lingsgebieden (LOG’s) zal de schade als gevolg van een uitbraak van een aangifteplichtige dierziekte van dezelfde orde van grootte zijn als bij een uitbraak op een of meerdere megabedrijven¹.

Megabedrijven die separaat op industrieterreinen geplaatst worden zullen een kleinere kans op het binnendringen van dierziekten hebben dan de bedrijven in het landschappelijke gebied: bij een grotere afstand tussen bedrijven neemt de kans op verspreiding van een dierziekte af. Bovendien zullen op een industrieterrein hobbydierhouderijen en in het wild levende dieren een veel kleiner risico voor het megabedrijf (en vice versa) vormen.

Bijzonder dierziekterisico:

In het kader van Aviaire Influenza is het onwenselijk om pluimvee en varkens op één bedrijf te huisvesten: het varken kan als «mengvat» voor verschillende Influenzastammen fungeren, waardoor de kans op het ontstaan van een voor de mens gevaarlijke Aviaire Influenzavariant groter wordt. Hoewel die kans door allerlei maatregelen verkleind kan worden, is het mogelijke gevolg – een Influenzapandemie – zodanig ernstig dat het samen huisvesten van varkens en pluimvee afgeraden moet worden.

Ervaring bij de uitbraak van Aviaire Influenza in 2002–2003 in Nederland heeft geleerd hoe groot de invloed is van verspreiding van ziekteverwekkende virussen door de lucht. De uitstoot van ventilatoren bleek een bron van nieuwe infecties in de windrichting. Nieuwe megabedrijven hebben in tegenstelling tot de niet-meer-nieuwe bestaande bedrijven de mogelijkheid om alle uitgaande lucht te bewerken in verband met stankpreventie en vermindering van andere ongewenste emissies. De Raad voor Dieren-aangelegenheden stelt vast dat megabedrijven, gezien het risico op verspreiding van ziekteverwekkers door de lucht, door de centrale bewerking van alle uitgestoten lucht de kans op verspreiding naar andere bedrijven sterk kunnen/moeten verminderen².

¹  Echter, op grote bedrijven zijn de maatregelen voor externe biosecurity (bezoekers-hygiëne, aan- en afvoer van dieren, gebruik vreemd materiaal etc.) vaak beter dan op kleinere bedrijven, waardoor de transmissie tussen bedrijven zal verminderen.

²  Luchtwassers die behalve fijn stof en ammoniak ook ziektekiemen kunnen verwijderen zijn nu in de ontwikkelingsfase.

³  Het Welfare Quality project relateert dit voornamelijk aan de angst van dieren voor mensen.

4.4 Principe IV: Soortspecifiek gedrag

Criteria:

9.  Uitvoeren van sociaal gedrag

10. Uitvoeren van ander gedrag

11.Goede mens-dier-relatie³

12. Afwezigheid van algemene angst

Bij voor het individuele dier gelijke hokomstandigheden (zie Principe I) zal de mate waarin een dier zijn gedragingen kan uitvoeren op een megabe-drijf niet anders zijn dan op een familiebedrijf.

Op megabedrijven zal geen buitenuitloop voor de dieren gerealiseerd kunnen worden. Dit is overigens niet anders dan in de nieuwe (familie-)-

bedrijven zoals die momenteel in de Noord-Brabantse LOG’s gebouwd worden.¹

Bij de huidige schaalgrootte van familiebedrijven is het aantal varkens of kippen per verzorger al zodanig groot dat er geen sprake meer is van sociaal mens-dier contact. Dat zal op een megabedrijf niet anders zijn. Het mens-dier contact op deze bedrijven zal voornamelijk de zorg- en toezichtstaken van de mens voor het dier betreffen: zie Principe I.

¹ De Dierenbescherming vindt dat een uitloop wel een gewenste ontwikkelingsrichting is en heeft daarom grote bezwaren tegen mega-bedrijven.

ADVIES

Volksgezondheidsaspecten van veehouderij-megabedrijven in Nederland Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu

Inhoud                                                                                                           blz.

1        Opbouwenafbakening RIVM-rapportage                                           44

2        Achtergrond geselecteerde zoönosen en antibioticum-resistentie                                                                                                45

2.1      Influenza                                                                                       45 De mensenvarkensinfluenza                                                    46 De mensenaviaire influenza                                                     46 Ontstaan van een grieppandemie                                             46

2.2      Salmonella                                                                                   47

2.3      Toxoplasmose                                                                              47

2.4      Resistentie tegen antibiotica                                                      48

3        Verspreidingsroutes van micro-organismen                                       49

4        Bedreigingenenkansen bij schaalvergroting                                     51

4.1      Bedreigingen m.b.t. introductie van micro-organismen en het ontstaan van resistentie                                                  51

4.2      Kansen m.b.t. introductie van micro-organismen en het ontstaan van resistentie                                                             52

4.3      Bedreigingen m.b.t. verspreiding van micro-organismen binnen het bedrijf (versleep op kleine schaal)                 52

4.4      Kansen m.b.t. verspreiding van micro-organismen binnen het bedrijf                                                                        53

4.5      Bedreigingen m.b.t. verspreiding van micro-organismen naar buiten                                                                          54

4.6      Kansen m.b.t. verspreiding van micro-organismen naar buiten                                                                                           54

5        Conclusies                                                                                               54

5.1      Bedreigingen                                                                               55

5.2      Kansen                                                                                          55

5.3      Belangrijke kanttekeningen                                                        56

5.4      Volksgezondheid: werknemers – omwonenden – consumenten                                                                               56

5.5      Samenvattend                                                                             57

6        Aanbevelingen vanuit volksgezondheidsperspectief                         57

Bijlage Volksgezondheidsaspecten algemeen                                      59

1 Opbouw en afbakening RIVM-rapportage

Als onderdeel van de advisering van de vaste kamercommissie van LNV inzake de consequenties van schaalvergroting in de intensieve veehouderij is het Centrum Infectieziektebestrijding van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM/CIb) gevraagd om een analyse te geven van de volksgezondheidseffecten van megastallen voor varkens en pluimvee. Deze inventariserende rapportage wordt gelijktijdig uitgebracht met adviezen ten aanzien van de gevolgen voor het milieu, dierenwelzijn, diergezondheid en ruimtelijke inpassing¹.

Momenteel liggen er bij provincies en gemeenten circa 60 aanvragen voor de bouw van een zogenaamde «megastal». Veel van deze bedrijven zijn kleiner dan 500 nge² en vallen daarmee niet binnen de kaders van deze advisering (zie oplegnotitie). Anderzijds – kijkend naar reeds bestaande veehouderij-bedrijven – wordt duidelijk dat megabedrijven niet nieuw zijn maar reeds een klein percentage van het aantal bestaande bedrijven in Nederland beslaat. Overigens zal de ontwikkeling van megabedrijven niet leiden tot een uitbreiding van de nationale veestapel. De Meststoffenwet maximeert op nationaal niveau via een stelsel van dierrechten het aantal varkens en kippen in Nederland. Het systeem van dierrechten wordt mogelijk afgeschaft in 2015, waarna schaalvergroting wél zou kunnen leiden tot meer dieren³.

¹  Dit betreft de volgende rapporten: «Milieukundige en landschappelijke aspecten van megabedrijven in de intensieve veehouderij» van het Milieu en Natuur Planbureau, «Diergezondheid en dierenwelzijn op megabedrijven in Nederland» van de Raad voor Dierenaange-legenheden, en «Advies over het megabedrijf in de intensieve veehouderij» van de Raad voor het Landelijk Gebied.

²  Een economische maat voor een bedrijf is de Nederlandse grootte-eenheid (nge). Vijfhonderd nge staat gelijk aan 2000 zeugen, 12 500 vleesvarkens, 185 000 leghennen of 360 000 vleeskuikens.

³  Zie ook «Milieukundige en landschappelijke aspecten van megabedrijven in de intensieve veehouderij» van het Milieu en Natuur Planbureau.

⁴  K. J. Donham, 2000. The concentration of swine production. Effects on swine health, productivity, human health, and the environment. Veterinary Clinics of North America: Food Animal Practice, 16(3): 559–597.

⁵  D. Cole, L. Todd and S. Wing, 2000. Concentrated swine feeding operations and public health: a review of occupational and community health effects. Environmental Health Perspectives, 108(8): 685–699.

⁶  Conference on Environmental Health Impacts of Concentrated Animal Feeding Operations: Anticipating Hazards – Searching for Solutions – March 2004, Iowa City, US.2007.Environmental Health Perspectives 115(2).

Effecten van intensieve veehouderij-(mega)bedrijven op de volksgezondheid kunnen op verschillende manieren tot stand komen. Bijvoorbeeld via direct diercontact, via de lucht, via mest en via voedingsmiddelen van dierlijke oorsprong. Verschillende (risico)groepen kunnen worden gedefinieerd: 1) de veehouders en familie, personeel (inclusief slachthuispersoneel) en bezoekers, 2) omwonenden, en 3) consumenten van voedingsmiddelen van dierlijke oorsprong (voedselveiligheid).

In de wetenschappelijke literatuur^{4, 5}, ⁶ die betrekking heeft op de effecten van (schaalvergroting in) de intensieve veehouderij op de volksgezondheid komen de volgende relevante onderwerpen naar voren: gassen (bijvoorbeeld ammoniak) en geuren, fijn stof (< 10 mm) en bio-aerosolen (stofdeeltjes die endotoxinen, virussen, bacteriën of schimmels kunnen bevatten). Mogelijke effecten van ammoniak, fijn stof en endotoxinen op de gezondheid van werknemers en omwonenden staan kort beschreven in de bijlage. Voor de onderliggende rapportage heeft het RIVM/CIb zich toegespitst op infectieziekten en de volgende vraagstelling geformuleerd:

Wat zijn de mogelijke effecten van schaalvergroting van kleine tot «gewoon» grote bedrijven naar megabedrijven ophet vóórkomen en de verspreiding van zoönosen en resistente micro-organismen?

Effecten op de volksgezondheid kunnen van velerlei aard zijn. In deze rapportage zullen

• • 

  Influenza (virus)

• • 

  Salmonella (bacterie)

• • 

  Toxoplasma (parasiet)

• • 

  Antibioticumresistentie (MRSA)

als voorbeelden gebruikt worden ter illustratie van de mogelijke bedreigingen en kansen van schaalvergroting binnen de intensieve veehouderij.

Zoönosen zijn infectieziekten veroorzaakt door micro-organismen die kunnen overgaan van dieren op mensen (zowel werknemers, omwonenden als consumenten) via de hierboven genoemde routes. Het voert te ver om een opsomming van alle nu bekende zoönosen in relatie tot

¹  Voor een overzicht van zoönosen wordt verwezen naar de VWA/RIVM rapportage «Zoonoses and Zoonotic Agents in Humans, Food, Animals and Feed in the Netherlands 2003–2006.» uit 2007. Editors: S. Valkenburgh, R. van Oosterom, O. Stenvers, M. Aalten, M. Braks, B. Schimmer, A. van de Giessen, W. van Pelt, M. Langelaar. RIVM-rapportnummer: 330152001. De aan de intensieve veehouderij gerelateerde zoönosen zijn ook thema van de in juni 2008 te verschijnen «Staat van Infectieziekten in Nederland – 2007» van het RIVM.

²  Zie hiervoor ook de brief van de minister van LNV aan de Tweede Kamer over «Anti-bioticaresistentie in de dierhouderij», d.d. 17 december 2007.

³  Voor het literatuuronderzoek is het artikel «Empirical and theoretical evidence for herd size as a risk factor for swine diseases» van I. Gardner, P. Willeberg and J. Mousing (Animal Health Research Reviews 2002, 3(1): 43–55) als basis gebruikt. Tabel 1 uit dit artikel geeft een overzicht van studies tot 2000 waarin bedrijfs-grootte (herd size)is geëvalueerd als risico factor voor varkensziekten. Hiervoor hebben de auteurs literatuuronderzoek gedaan met de volgende zoektermen: herd size, herd size and disease risk, risk factor, pig management, management factor, stocking density, herd density. Voor onze rapportage is met vergelijkbare zoektermen (aangevuld met flock size i.p.v. herd size en poultry i.p.v. pig voor pluimveeliteratuur) literatuuronderzoek gedaan (t/m 15 januari 2008) naar de relevante oorspronkelijke artikelen met als belangrijkste vragen welke bedrijfsgrootten nu daadwerkelijk bestudeerd zijn en of er verbanden gevonden zijn.

⁴  Hieronder vallen ook eerdere publicaties naar aanleiding van vragen rond megabe-drijven: «Expert Analyse Grootschalige Varkensbedrijven» – Editors: Bennie van der Fels, Hans Hopster, Armin Elbers en Manon Swanenburg. Animal Sciences Group Wagen-ingen UR, 10 december 2007. «Buitenbeentjes en boegbeelden» Publicatie RLG 06/1 januari 2006; «Megastallen in beeld» Alterra rapport 1581; Kamervragen d.d 22 augustus 2007; Standpunt megastallen van het kabinet d.d. 20 december 2007 en verschillende krantenberichten in Trouw, Volkskrant en Algemeen Dagblad in de periode november 2007–januari 2008.

(intensieve) veehouderij te maken¹, en er is daarom per hoofdgroep van micro-organismen (virussen, bacteriën, parasieten) één belangrijke vertegenwoordiger gekozen ter illustratie van mogelijke effecten van schaalvergroting naar megabedrijven in de intensieve veehouderij. Binnen de groep virussen is gekozen voor het influenzavirus (griepvirus), een virus dat bij zowel de mens, de kip als het varken voorkomt en het risico met zich meedraagt dat door uitwisseling van erfelijk materiaal een nieuw griepvirus zou kunnen ontstaan. Bij de bacteriën is gekozen voor Salmonella, een bekende zoönose die zowel bij kippen als varkens veel voorkomt en via voedingsmiddelen van dierlijke oorsprong (eieren/vlees) zou kunnen leiden tot voedselinfecties. In de categorie van de parasieten is de keuze gevallen op Toxoplasmadie overgedragen kan worden door het eten van onvoldoende verhit vlees. Aanvullend wordt de ontwikkeling van antibioticumresistentie toegelicht. Het stijgende gebruik van antibiotica in de intensieve veehouderij in het afgelopen decennium en de daarmee samenhangende bedreigingen voor de volksgezondheid maken dit een belangrijk thema.² Bovenstaande micro-organismen worden in hoofdstuk 3 verder toegelicht.

Om de vraagstelling te kunnen beantwoorden zijn de volgende methoden gebruikt: 1) een overzicht van theoretische risico’s op introductie en verspreiding van micro-organismen naar, binnen en van een bedrijf, 2) het inventariseren van de beschikbare wetenschappelijke literatuur waarin de relatie tussen bedrijfsgrootte en vóórkomen van de gekozen microorganismen wordt bestudeerd³, en 3) het raadplegen van experts binnen en buiten het RIVM/CIb. Tenslotte is een werkbezoek gebracht aan de provincie Noord-Brabant, samen met de andere betrokken partijen bij de advisering aan de Tweede Kamer, en is een lunchbijeenkomst bijgewoond over de stand van zaken rond het Nieuw Gemengd Bedrijf in de gemeente Horst bij het Ministerie van LNV. Er is kennis genomen van recente rapportages, berichten en Kamervragen over dit onderwerp om zo de vraagstelling in een bredere politiek-maatschappelijke context te plaatsen.⁴

Het rapport is als volgt opgebouwd. Achtergrondinformatie over de geselecteerde zoönosen en over antibioticumresistentie wordt gegeven in hoofdstuk 2. In hoofdstuk 3 worden in algemene zin de verspreidingsroutes van micro-organismen naar, binnen en vanuit een bedrijf naar buiten opgesomd. Vervolgens worden in hoofdstuk 4 per verspreidingsroute de bedreigingen en kansen beschreven die mogelijk kunnen optreden bij schaalvergroting. De kaders in deze tekst bevatten voorbeelden uit de literatuur. In hoofdstuk 5 worden de conclusies samengevat. Deze rapportage wordt afgesloten met een bespreking van aanbevelingen vanuit volksgezondheidsperspectief zoals deze in de loop van het onderzoek naar voren zijn gekomen.

2 Achtergrond geselecteerde zoönosen en antibioticumresistentie

2.1 Influenza

Influenza bij de mens Influenza ofwel griep wordt veroorzaakt door een virus, het influenzavirus. Verschillende subtypen van dit virus kunnen infectie bij de mens veroorzaken. De meest voorkomende zijn influenza A subtype H3N2, influenza A subtype H1N1 en influenza B. Infectie met influenzavirus kan leiden tot acute klachten van de luchtwegen. Gemiddeld gaan er per griepseizoen zo’n 160 000 mensen naar de huisarts vanwege een griepachtig ziektebeeld. Bepaalde risicogroepen (ouderen, jonge kinderen, mensen met chronische aandoeningen) hebben een verhoogde kans op ernstig verloop van de infectie (longontsteking, sterfte). Door praten, hoesten of niezen wordt het griepvirus verspreid naar andere mensen. In Nederland wordt jaarlijks aan risicogroepen een vaccinatie aangeboden tegen het griepvirus.

Influenza bij dieren Influenza A virussen kunnen ook dieren infecteren.¹ Bij varkens is het een van de meest voorkomende oorzaken van aandoeningen van de luchtwegen. Verspreiding van het virus vindt plaats door direct contact tussen de dieren of via hoesten en niezen. De meest voorkomende subtypen van het influenzavirus type A die bij varkens voorkomen zijn H1N1, H3N2 en H1N2. Deze subtypen komen ook bij mensen voor. Helemaal genetisch identiek zijn de subtypen bij varken en mens niet.² De verschijnselen bij het varken zijn veelal mild, alhoewel dieren groeiachterstand kunnen oplopen. Het varken is belangrijke gastheer in de verspreidingscyclus van het influenzavirus, omdat zij zowel door humane als door aviaire influenzavirussen geïnfecteerd kunnen raken.

Wilde watervogels zijn het reservoir voor influenza onder pluimvee. Bij pluimvee leidt influenza meestal tot milde verschijnselen (laag pathogene aviaire influenza). Soms kan zo’n laag pathogeen virus in pluimvee veranderen in een virus dat leidt tot een hoge sterfte (hoog pathogene aviaire influenza). In 2003 hebben we in Nederland te maken gehad met een uitbraak van een dergelijk hoog pathogeen aviair influenzavirus onder pluimvee (aviaire influenza A H7N7). Sinds deze uitbraak worden maandelijks bloedmonsters genomen en getest op de aanwezigheid van antistoffen tegen bepaalde subtypen van het aviaire influenzavirus. Wanneer antistoffen worden gevonden wordt het betreffende pluimvee geïnspecteerd en worden verdere monsters afgenomen om te bepalen of het influenzavirus aanwezig is.³

Van dier naar mens

¹  Horimoto T, Kawaoka Y. Pandemic threat posed by avian influenza A viruses. Clin Microbiol Rev. 2001 Jan; 14(1): 129–49.

²  Brown IH. The epidemiology and evolution of influenza viruses in pigs. Vet Microbiol. 2000 May 22; 74(1–2): 29–46.

³  Valkenburgh S, van Oosterom R, Stenvers O, Aalten M, Braks M, Schimmer B, et al. Zoonoses and Zoonotic Agents in Humans, Food, Animals and Feed in the Netherlands, 2003–2006. Bilthoven: RIVM; 2007. Report No.: 330152001.

⁴  Myers K. P., Olsen C. W., Setterquist S. F., Capuano A. W., Donham K. J., Thacker E. L., et al. Are swine workers in the United States at increased risk of infection with zoonotic influenza virus? Clin Infect Dis. 2006 Jan 1; 42(1): 14–20. Olsen C. W., Brammer L., Easterday B. C., Arden N., Belay E., Baker I., et al. Serologic evidence of H1 swine Influenza virus infection in swine farm residents and employees. Emerg Infect Dis. 2002 Aug; 8(8): 814–9.

⁵  Koopmans M., Wilbrink B., Conyn M., Natrop G., van der Nat H., Vennema H., et al. Transmission of H7N7 avian influenza A virus to human beings during a large outbreak in commercial poultry farms in the Netherlands. Lancet. 2004 Feb 21; 363(9409): 587–93.

De mens en varkensinfluenza

Mensen kunnen door direct contact met varkens besmet raken met varkensinfluenzavirussen.⁴ Dit komt in Nederland zelden voor. Mensen die geïnfecteerd raken met een varkens influenzavirus hebben dezelfde klachten als na infectie met een humaan influenzavirus. Omdat bij varkens dezelfde subtypen voorkomen als bij mensen bestaat er een bepaalde mate van immuniteit waardoor infectie minder ernstige gevolgen heeft. Bij mensen die beroepsmatig in contact komen met varkens (varkenshouders, veeartsen) worden in het bloed vaker antistoffen gevonden tegen varkens influenzavirussen dan bij mensen die dit contact niet hebben.

De mens en aviaire influenza

Mensen kunnen geïnfecteerd raken met influenzavirussen door direct contact met geïnfecteerd pluimvee. Tijdens de uitbraak onder pluimvee in 2003 werd bij 89 mensen infectie met hetzelfde influenzavirus gevonden. Dit betrof vooral ontstekingen van het oogslijmvlies hoewel er ook één sterfgeval te betreuren was.⁵ Ook bij de huidige uitbraak van aviaire influenza A H5N1 in grote delen van Azië en het Midden-Oosten zijn infecties bij mensen gerapporteerd. Hoewel dit virus in een aantal landen wijdverbreid voorkomt onder pluimvee zijn er tot nu toe relatief weinig humane infecties gemeld. Als infectie bij de mens optreedt, zijn de gevolgen echter ernstig: meer dan de helft van de (gemelde) geïnfec-teerden overlijdt aan de gevolgen van infectie. Vooralsnog zijn deze aviaire influenzavirussen niet van mens op mens overdraagbaar.

Ontstaan vaneen grieppandemie

Een voor de mens nieuw griepvirus, dat wil zeggen een virus waar de mens niet eerder mee in contact is geweest, en waartegen de mens dus geen afweer heeft, kan aanleiding zijn voor het ontstaan een griep- pandemie, een wereldwijde snelle verspreiding van het griepvirus met een groot aantal zieken en sterfgevallen. In de 20e eeuw zijn er drie griep-pandemieën geweest: 1918, 1957 en 1968. Er zijn twee manieren waarop een nieuw griepvirus kan ontstaan. In het varken kunnen griepvirussen van varken, mens en vogel zich mengen waardoor nieuwe subtypen van het griepvirus kunnen ontstaan. Wanneer zo’n nieuw subtype overdraagbaar is op de mens en zich ook tussen mensen verder kan verspreiden, bestaat de kans op het ontstaan van een grieppandemie. Dit gebeurt niet zomaar: het nieuwe virus moet zich zo aanpassen dat verspreiding onder varkens, en verdere verspreiding naar en tussen mensen mogelijk gaat worden. Dit is een proces dat veel tijd en moeite kost.¹ Een tweede manier waarop een nieuw griepvirus kan ontstaan is door veranderingen in het erfelijk materiaal van het aviaire influenzavirus. Deze veranderingen zorgen ervoor dat het aviaire influenzavirus rechtstreeks op de mens overdraagbaar is, zonder tussenkomst van een mengvat zoals het varken. Wanneer het virus ook van mens op mens overdraagbaar is, is het ontstaan van een grieppandemie een reële mogelijkheid. De griep-pandemie in 1918 is waarschijnlijk op deze manier ontstaan.

2.2 Salmonella

Salmonella bij de mens Salmonella is een belangrijke verwekker van voedselgerelateerde darminfecties bij de mens.² Het aantal patiënten met salmonellose is in 2006 geschat op 37 000 waarvan er 5200 de huisarts bezochten. Er bestaan verschillende typen van deze bacterie. De meest voorkomende zijn Salmonella Enteritidisen SalmonellaTyphimurium.³ Overdracht van mens op mens treedt vrijwel niet op.

¹  Van Reeth K. Avian and swine influenza viruses: our current understanding of the zoonotic risk. Vet Res. 2007 Mar–Apr; 38(2): 243–60.

²  van Pelt W., Wannet W. J. B., van de Giessen A. W., Mevius D., Koopmans M. P. G., van Duynhoven Y. T. H. P. Trends in gastro-enteritis van 1996 tot en met 2004. Infectieziekten Bulletin. 2005; 16(7): 250–6.

³  Valkenburgh S., van Oosterom R., Stenvers O., Aalten M., Braks M., Schimmer B., et al. Zoonoses and Zoonotic Agents in Humans, Food, Animals and Feed in the Netherlands, 2003–2006. Bilthoven: RIVM; 2007. Report No.: 330152001.

⁴  Valkenburgh S., van Oosterom R., Stenvers O., Aalten M., Braks M., Schimmer B., et al. Zoonoses and Zoonotic Agents in Humans, Food, Animals and Feed in the Netherlands, 2003–2006. Bilthoven: RIVM; 2007. Report No.: 330152001.

⁵  Doorduyn Y., Van Den Brandhof W. E., Van Duynhoven Y. T., Wannet W. J., Van Pelt W. Risk factors for Salmonella Enteritidis and Typhimurium (DT104 and non-DT104) infections in The Netherlands: predominant roles for raw eggs in Enteritidis and sandboxes in Typhimurium infections. Epidemiol Infect. 2006 Jun; 134(3): 617–26.

Salmonella bij dieren Dieren zijn vaak drager van de Salmonella bacterie, zonder er zelf ziek van te worden. S.Enteritidis wordt voornamelijk gevonden in leghennen. S.Typhimurium wordt vooral gevonden in rundvee en varkens. De Salmonellabacterie wordt via de mest uitgescheiden en kan op die manier andere dieren besmetten. Sinds eind 1997 zijn diverse controle programma’s opgezet om het aantal besmettingen met Salmonella in de pluimveesector te verminderen. Mede als gevolg daarvan is er over de hele keten een geleidelijke afname te zien van besmetting. Onder rundvee en varkens neemt de mate van besmetting met Salmonella niet af.⁴

Van dier naar mens Infecties bij de mens treden voornamelijk op door het eten van besmet vlees en eieren of producten, die door vlees of eieren zijn besmet (kruisbesmetting). S. Enteritidis infecties zijn vooral geassocieerd met consumptie van kip, eieren, en ei-gerelateerde producten. S. Typhimurium kan in een heel scala aan voedselproducten worden gevonden: rundvlees, varkensvlees, kip, rauwe melk en rauw-melkse kaas.⁵

2.3 Toxoplasmose

Toxoplasma bij de mens Toxoplasmose is wereldwijd één van de meest voorkomende parasitaire zoöosen, die wordt veroorzaakt door Toxo-plasma (T.)gondii. De kat is eindgastheer van de parasiet, en kan na infectie besmette eitjes (oöcysten) in de omgeving uitscheiden. De mens is tussengastheer. Dit betekent dat de mens wel besmet kan raken maar de besmetting niet via oöcysten over kan dragen op andere mensen. De meeste infecties bij de mens verlopen zonder verschijnselen. Bij bepaalde risicogroepen (mensen met een verlaagde afweer, zwangeren) kan de infectie ernstige gevolgen hebben. Zwangere vrouwen kunnen de infectie overdragen op het ongeboren kind. Dit is de enige vorm van mens op mens overdracht en kan leiden tot een miskraam of tot ernstige aangeboren afwijkingen bij het kind. Het is niet precies bekend hoe vaak Toxo- plasma in Nederland voorkomt, maar recente schattingen geven jaarlijks circa 100 infecties bij ongeboren vrucht of pasgeborenen aan. Voor het aantal infecties dat op latere leeftijd optreedt lopen de schattingen uiteen van 60 000 tot circa 200 000.¹

Toxoplasma bij dieren Dieren zoals varken en kip zijn ook tussen-gastheren. Dieren raken geïnfecteerd door het eten van besmette andere dieren (muis) of doordat ze in contact komen met besmette oöcysten in een buitenmilieu.

¹  Havelaar A. H., Kemmeren J. M., Kortbeek L. M. Disease burden of congenital toxoplas-mosis. Clin Infect Dis. 2007 Jun 1; 44(11): 1467–74. Kemmeren J. M.; Mangen M. J. J; Duynhoven Y. T. H. P van; Havelaar A. H. Priority setting of foodborne pathogens: disease burden and costs of selected enteric pathogens. Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu, 2006. RIVM rapport 330080001.

²  van den Bogaard A. E. [Human health aspects of antibiotic use in food animals: a review]. Tijdschr Diergeneeskd. 2001 Sep 15; 126(18): 590–5. Teuber M. Veterinary use and antibiotic resistance. Curr Opin Microbiol. 2001 Oct; 4(5): 493–9.

³  MARAN-monitoring of antimicrobial resistance and antibiotic usage in animals in the Netherlands in 2005. Lelystad: CIDC; 2005.

⁴  Anderson A. D., Nelson J. M., Rossiter S., Angulo F. J. Public health consequences of use of antimicrobial agents in food animals in the United States. Microb Drug Resist. 2003 Winter; 9(4): 373–9. Molbak K. Human health consequences of antimicrobial drug-resistant Salmonella and other foodborne pathogens. Clin Infect Dis. 2005 Dec 1; 41(11): 1613–20.

⁵  www.rivm.nl/cib

⁶  SWAB. Nethmap 2007 – Consumption of antimicrobial agents and antimicrobial resistance among medically important bacteria in The Netherlands.; 2007.

Van dier naar mens De mens kan geïnfecteerd raken door contact met, met eitjes besmette aarde of door het eten van met eitjes besmette groenten. Besmetting kan ook optreden door het eten van rauw of niet goed doorbakken vlees, wat om die reden dan ook ontraden wordt aan zwangere vrouwen.

2.4 Resistentie tegen antibiotica

Ontstaan van antibioticumresistentie Resistentie (ongevoeligheid) tegen antibiotica kan ontstaan door veranderingen in het erfelijk materiaal in een bacterie of door overdracht van erfelijk materiaal (plasmide) naar een andere bacterie. Deze mechanismen gebeuren spontaan en willekeurig. Het gebruiken van antimicrobiële middelen verhoogt de kans op selectie van ongevoelige micro-organismen omdat zij een voordeel hebben ten opzichte van de voor het gebruikte antibioticum gevoelige bacteriën.² Het gebruik van antibiotica verhoogt ook de selectiedruk op normaal aanwezige onschuldige bacteriën (commensalen) in de darm van dieren. Resistente commensalen kunnen voor problemen zorgen als zij hun erfelijk materiaal inclusief resistentie overdragen naar bacteriën die wel voor ziekte kunnen zorgen.

Antibioticumresistentie bij dieren Antimicrobiële middelen worden op grote schaal in de intensieve veehouderij gebruikt. Deze middelen worden ingezet om infectie snel in de kiem te smoren en om infectie te voorkomen. In de afgelopen 10 jaar is het antibioticumgebruik bij dieren met ruim 50% toegenomen. Dit is niet te verklaren door een toename van de veestapel in deze periode. De grootste hoeveelheid antibiotica wordt gebruikt bij de vleesproductie (varkens, vleeskalveren en vleeskuikens). De mate van resistentie van de in landbouwhuisdieren onderzochte bacteriën neemt toe in Nederland. De verspreiding van resistente micro-organismen wordt vergemakkelijkt door een hoge dichtheid van dieren met nauw contact al dan niet in combinatie met slechte hygiënische omstandigheden. Bacteriën die tegen meerdere soorten antibiotica resistent zijn (multiresistente bacteriën) komen frequent voor. Vooral bij vleeskalveren, varkens en vleeskuikens neemt het voorkomen van dergelijke multiresis-tente bacteriën toe.³

Van dier naar mens De mens kan geïnfecteerd raken met resistente bacteriën via het eten of bereiden van besmette dierlijke producten.⁴ Ook direct contact met besmette dieren of hun omgeving kan leiden tot besmetting van de mens.

De opkomst van de MRSA De afgelopen twee jaar is er veel aandacht geweest voor Meticilline Resistente Staphylococcus Aureus(MRSA) in relatie tot de varkenshouderij. Stafylokokken zijn bacteriën die veel voorkomen bij gezonde mensen, zonder dat zij daar last van hebben. MRSA is een bijzondere stafylokok, want hij is ongevoelig voor behandeling met de meeste antibiotica.⁵ In Nederland komt MRSA onder mensen relatief weinig voor in vergelijking met veel andere landen. Binnen het ziekenhuis is circa 2% van de S. aureus bacteriën resistent tegen meticilline.⁶ Deze

¹  Voss A., Loeffen F., Bakker J., Klaassen C., Wulf M. Methicillin-resistant Staphylococcus aureus in pig farming. Emerg Infect Dis. 2005 Dec; 11(12): 1965–6.

²  De MRSA-isolaten van mensen en varkens bleken namelijk geen van alle typeerbaar te zijn met de standaard typeringstechniek, de Pulsed-field gel electroforese (PFGE). Met andere typeringsmethoden bleken de PFGE-ontypeerbare stammen genetisch verwant te zijn (van Loo 2007).

³  De Neeling A. J, van den Broek M. J., Spalburg E. C, van Santen-Verheuvel M. G., Dam-Deisz W. D., Boshuizen H. C., et al. High prevalence of methicillin resistant Staphyloc-occus aureus in pigs. Vet Microbiol. 2007 Jun 21; 122(3–4): 366–72.

⁴  Loo van I., Huijsdens X., Tiemersma E., de Neeling A., van de Ande-Bruinsma N., Beaujean D. Emergence of Methicillin-Resis-tant Staphylococcus aureus of Animal Origin in Humans. Emerg Infect Dis 132007.

⁵  Mooij R., Troelstra A., Jenkins J. M., Thijsen S. F. T. MRSA afkomstig van kalveren. Infectieziekten Bulletin. 2007; 18(7): 234–36. Leenders A. C. A. P., Janssen M., Renders N. H. M., Pelk M. Varkens-MRSA op een pluimveebedrijf? Infectieziekten Bulletin. 2007; 18(2): 43–4.

⁶  Onder leiding van het Centrum Infectie-ziektebestrijding (RIVM-CIb) is een MRSA-onderzoeksconsortium gevormd van veterinaire en medische kennisinstellingen. In 2007–2009 wordt door dit consortium in opdracht van LNV en VWS een veterinairhumaan geïntegreerd onderzoeksprogramma uitgevoerd naar o.a. het vóórkomen, transmissie en risicofactoren van MRSA bij varkens, pluimvee, vleeskalveren en melkvee evenals naar transmissie van MRSA naar mensen woonachtig/werkzaam op veehouderijbedrijven en in slachterijen. Ook wordt onderzoek verricht naar concentratie van MRSA in de lucht in de stal en in de buitenlucht rondom de stal. De resultaten van dit programma worden in de eerste helft van 2009 verwacht.

⁷  Voss A., Loeffen F., Bakker J., Klaassen C., Wulf M. Methicillin-resistant Staphylococcus aureus in pig farming. Emerg Infect Dis. 2005 Dec; 11(12): 1965–6.

⁸  Zie ook het rapport van Broeze et al., 2003. «Animal Care – Diergezondheid en dierenwelzijn in ruimtelijke clusters». ISBN 9050591698.

⁹  van der Giessen J., Fonville M., Bouwknegt M., Langelaar M., Vollema A. Seroprevalence of Trichinella spiralis and Toxoplasma gondii in pigs from different housing systems in The Netherlands. Vet Parasitol. 2007 Sep 30; 148(3–4): 371–4. van Knapen F. Control systems of sylvatic and domestic animals trichinellosis. Wiad Parazytol. 1989; 35(5): 475–81.

lage prevalentie is het gevolg van het «search-and-destroy» beleid in Nederlandse ziekenhuizen in combinatie met een restrictief antibiotica-gebruik. In 2004 en 2005 werden enkele onverwachte gevallen van MRSA-infectie bij patiënten in verband gebracht met de varkenshouderij.¹ Tevens werd in een kleinschalig onderzoek onder 26 varkenshouders een uitzonderlijk hoge MRSA-prevalentie (23%) gevonden. Het bleek hier te gaan om een nieuwe variant van MRSA die niet typeerbaar bleek met de normaal gebruikte technieken (NT-MRSA². Uit de nationale MRSA-surveillance van het RIVM bleek dat NT-MRSA toenam van 0% in 2002 tot meer dan 5% van de ingezonden MRSA-bacteriestammen in mei 2006. Naar aanleiding van deze bevindingen is in 2005/2006 een onderzoek uitgevoerd naar het voorkomen van MRSA bij Nederlandse slachtvarkens, waarbij MRSA werd aangetoond in ca. 80% van de onderzochte slachtbatches en in ongeveer 40% van de onderzochte varkens.³ In dezelfde periode is een patiëntcontrole onderzoek uitgevoerd, waarbij dragerschap van NT-MRSA werd geassocieerd met het hebben van contact met varkens of runderen.⁴ Recentelijk is MRSA ook aangetroffen bij vleeskalveren, bij mensen op een pluimveebedrijf en in pluimveemest.⁵

MRSA van dier naar mens Personen die nauw (beroepsmatig) contact hebben met varkens of vleeskalveren hebben een verhoogd risico voor het oplopen van een besmetting met NT-MRSA. Bij overdracht van MRSA op veehouderijbedrijven van dier naar mens zouden in theorie diverse routes een rol kunnen spelen, waaronder direct contact met de dieren, contact met mest of stof, of inhalatie van stallucht. Lopend onderzoek moet hierin meer inzicht verschaffen.⁶ Mens op mens verspreiding van NT-MRSA is mogelijk.⁷ Het MRSA-dragerschap is voor de mensen op het bedrijf zelf geen grote bedreiging voor hun gezondheid; in de meeste gevallen zullen zij er niets van merken.

In recent onderzoek werd MRSA aangetoond in de lucht in een varkensbedrijf tot op een afstand van tenminste 150 meter met de wind mee van het bedrijf af (Green 2006). In hoeverre de uitstoot van stallucht kan leiden tot MRSA-besmettting van omwonenden is nog onduidelijk. In de buitenlucht vindt een sterke verdunning plaats, waardoor de kans op contact met MRSA snel afneemt met toenemende afstand van de stal. De kans op besmetting van omwonenden via de uitstoot van stallucht lijkt derhalve gering te zijn.

3 Verspreidingsroutes van micro-organismen

Voor de verspreiding van micro-organismen zijn – ongeacht of deze dierziekten veroorzaken en/of zoönosen zijn – drie situaties van belang. Ten eerste de introductie van micro-organismen op een bedrijf, ten tweede verdere verspreiding binnen een bedrijf en ten slotte de verspreiding van micro-organismen naar buiten (andere bedrijven, milieu en mens). Hieronder wordt per situatie genoemd welke factoren hierbij betrokken kunnen zijn.⁸

INSLEEP TOXOPLASMA VARKEN⁹

Het vóórkomen van Toxoplasma in vleesvarkens is met de intrede van de intensieve varkenshouderij waarbij varkens voornamelijk binnen gehuisvest worden sterk afgenomen (van 54% in 1969 tot 1% in 1985). Echter, invoering van diervriendelijke productiesystemen waardoor varkens weer in contact kunnen komen met besmette eitjes in het buitenmilieu kan er toe leiden dat varkens weer vaker geïnfecteerd zullen raken. Uit recent onderzoek in Nederland bij binnen gehouden varkens blijkt dat er praktisch geen antistoffen tegen Toxoplasma voorkomen, terwijl er bij 1.2–4.7% van de biologisch gehouden varkens met uitloop naar buiten antistoffen worden gevonden.

Introductie van micro-organismen (insleep) is mogelijk via

• • 

  aankoop van nieuwe dieren

• • 

  mensen (personeel, dierenarts, bezoekers)

• • 

  materialen (bijvoorbeeld vrachtwagens)

• • 

  voeder

• • 

  wilde levende dieren, zoals knaagdieren, vogels, insecten¹

• • 

  huisdieren (honden, katten)

• • 

  de lucht

• • 

  water

Voor de meeste micro-organismen is de insleep via introductie van nieuwe dieren één van de belangrijkste factoren. Of en in welke mate introductie van nieuwe dieren plaatsvindt, hangt af van het bedrijfstype: gaat het om een open of gesloten bedrijf. Voorbeelden van een open bedrijf zijn bedrijven met alleen vleesvarkens of slachtkuikens, waar regelmatig nieuwe dieren zullen moeten worden aangevoerd. Deze dieren kunnen van meerdere aanleverende bedrijven komen waarbij al dan niet menging plaatsvindt². Overigens kan dit type bedrijf wel meteen all-in all-out systeem werken (per bedrijf of per afdeling) d.w.z. met tussentijdse reiniging en desinfectie en (kortdurende) leegstand, waardoor er geen nieuwe dieren in een bestaande populatie terecht komen. Een gesloten bedrijf integreert (vrijwel) alle schakels van de keten, bijvoorbeeld zeugen, biggen en vleesvarkens. Naast insleep kunnen micro-organismen ook op het bedrijf zelf «ontstaan» zoals bij antibioticum resistente micro-organismen als MRSA en nieuwe griepvirus varianten.

VERSPREIDING INFLUENZA KIP

Tijdens de uitbraak van aviaire influenza H7N7 onder pluimvee in Nederland in 2003 bleek de kans dat een geïnfecteerd bedrijf een ander bedrijf zou infecteren 1 tot 2% is voor bedrijven binnen een straal van 2 kilometer, en 0.03% bij een afstand groter dan 10 kilometer.

Verspreiding van micro-organismen binnen het bedrijf is mogelijk via:

• • 

  diercontacten

• • 

  mensen (personeel, dierenarts, bezoekers)

• • 

  wilde levende dieren, zoals knaagdieren, vogels, insecten

• • 

  huisdieren (honden, katten)

• • 

  de lucht

• • 

  drinkwater

¹  van der Giessen J., Fonville M., Bouwknegt M., Langelaar M., Vollema A. Seroprevalence of Trichinella spiralis and Toxoplasma gondii in pigs from different housing systems in The Netherlands. Vet Parasitol. 2007 Sep 30; 148(3–4): 371–4. van Knapen F. Control systems of sylvatic and domestic animals trichinellosis. Wiad Parazytol. 1989; 35(5): 475–81.

²  Maes et al., 1999. Risk indicators for the seroprevalence of Mycoplasma hyopneu-moniae, porcine influenza viruses and Aujeszky’s disease virus in slaughter pigs from fattening pig herds. Zentralbl Veterinarmed B. 46(5): 341–52; Maes et al., 2000. Herd factors associated with the seroprevalences of four major respiratory pathogens in slaughter pigs from farrow-to-finish pig herds. Vet Res. 31(3): 313–27.

De impact van bovenstaande factoren is afhankelijk van de opbouw en indeling van een bedrijf, waar de mate van direct of indirect contact tussen dieren – ook hier weer een belangrijke factor – aan gekoppeld is. Is er bijvoorbeeld een strikte scheiding tussen de leeftijdsgroepen op een gesloten bedrijf? Worden de dieren tijdens de mestperiode verplaatst en/of gemengd? En hoe zijn de hygiënische omstandigheden op het bedrijf (inclusief insecten- en ongediertebestrijding)? Voor verschillende micro-organismen die luchtwegproblemen veroorzaken (zoals influenza) is verspreiding via de lucht ook van groot belang.

Voor de volksgezondheid gaat het in deze fase vooral om de verspreiding naar personeel, veehouders en hun gezin.

INSLEEP INFLUENZA VARKEN¹

Risicofactoren voor influenza A subtype H3N2 bij vleesvarkens zijn: aankoop van dieren van meer dan twee bedrijven en een hogere varkensdichtheid in de omgeving. Voor gesloten zeugenbedrijven is de kans dat een bedrijf positief is voor H1N1 en H3N2 respe-tievelijk 1.5 en 2 keer zo groot bij toename met één bedrijf per vierkante kilometer. Bij een toename van bedrijvendichtheid kan het risico op influenza bij varkens toenemen.

Verspreiding van micro-organismen naar buiten is mogelijk via

dieren mensen (personeel, dierenarts, bezoekers, familie)

lucht mest afvalwater wilde levende dieren, zoals knaagdieren, vogels, insecten huisdieren (honden, katten)

voedingsmiddelen van dierlijke oorsprong

Hieronder valt zowel de verspreiding naar andere bedrijven als de verspreiding naar omwonenden en naar consumenten. Verspreiding naar de directe omgeving is onder meer afhankelijk van het al dan niet uitrijden van mest en het toepassen van technologie, zoals luchtwassers. Hoeveel mensen een risico lopen door een bedrijf te bezoeken (en dus weer verlaten) hangt samen met eventuele nevenfuncties van een bedrijf zoals educatieve rondleidingen of boerderijen met een zorgfunctie. In de intensieve veehouderij worden dergelijke nevenactiviteiten echter maar zeer beperkt uitgevoerd. Voor Salmonella en Toxoplasma zijn de voedingsmiddelen van dierlijke oorsprong de belangrijkste route voor verspreiding naar de mens. Influenza kan door de lucht en met mensen of voertuigen mee naar andere bedrijven verspreid worden (zie kader «verspreiding influenza kip²).

4 Bedreigingen en kansen bij schaalvergroting

¹  Maes et al., 1999. Risk indicators for the seroprevalence of Mycoplasma hyopneu-moniae, porcine influenza viruses and Aujeszky’s disease virus in slaughter pigs from fattening pig herds. Zentralbl Veterinarmed B. 46(5): 341–52; Maes et al., 2000. Herd factors associated with the seroprevalences of four major respiratory pathogens in slaughter pigs from farrow-to-finish pig herds. Vet Res. 31(3): 313–27.

²  Boender et al., 2007. Risk maps for the spread of highly pathogenic avian influenza in poultry. PLOS Computational Biology, 3(4): 704–712.

In het vorige hoofdstuk werden de factoren beschreven die bijdragen aan introductie en verspreiding van micro-organismen. Het is theoretisch aannemelijk dat er een effect van bedrijfsgrootte op introductie en verspreiding van micro-organismen bestaat. In dit hoofdstuk worden de bedreigingen en kansen van schaalvergroting binnen de varkens- en pluimveehouderij op een rij gezet, waarbij voorbeelden uit de literatuur worden gegeven. Een belangrijke kanttekening is dat er weinig tot geen literatuur voorhanden is die de schaalvergroting in een situatie vergelijkbaar met de Nederlandse situatie beschrijft. Zeker voor wat betreft de varkensstudies blijkt het, vergeleken met de Nederlandse situatie, vaak om kleine, modale of gewoon grote bedrijven te gaan. Bedreigingen en kansen bij verdere schaalvergroting zullen vanuit deze gegevens beredeneerd worden.

4.1 Bedreigingen m.b.t. introductie van micro-organismen en het ontstaan van resistentie

Eén van de belangrijkste routes voor introductie van micro-organismen is de aankoop van nieuwe dieren. Bij schaalvergroting is bij een «open» bedrijfsvoering de kans op introductie van micro-organismen groter doordat meer dieren van meerdere bedrijven – mogelijk van verschillende gezondheidsstatus – aangekocht zullen moeten worden. Hierbij neemt de kans op mengen van dieren van verschillende bedrijven toe. Ook zullen meer mensen, materialen en voeder op het bedrijf moeten komen. Bij toenemende bedrijfsgrootte neemt de kans op introductie van virussen

via de lucht toe: een groter bedrijf neemt meer ruimte in, waardoor de kans dat het bedrijf «getroffen» wordt door virussen toeneemt¹. Bij het op grote schaal samen houden van varkens en pluimvee op één bedrijf bestaat de mogelijkheid tot langdurig circuleren en mogelijk uitwisselen van erfelijk materiaal van influenza virussen.

Bij schaalvergroting is er een risico dat het gebruik van antimicrobiële diergeneesmiddelen toeneemt².

4.2 Kansen m.b.t. introductie van micro-organismen en het ontstaan van resistentie

¹  I. Gardner, P. Willeberg and J. Mousing, 2002. Empirical and theoretical evidence for herd size as a risk factor for swine diseases. Animal Health Research Reviews, 3(1): 43–55.

²  Dit hoeft in de praktijk niet perse het geval te zijn en heeft alles te maken met de keuzes en kwaliteit van het management van het bedrijf (I. Enting. WUR, Oktober 2007).

³  Ewald C., Heer A., Havenith U., 1994. Factors associated with the occurrence of influenza A virus infections in fattening swine. Berl Munch Tierarztl Wochenschr. 107(8): 256–62. Maes D., Deluyker H., Verdonck M., Castryck F., Miry C., Vrijens B., de Kruif A., 2000. Herd factors associated with the seroprevalences of four major respiratory pathogens in slaughter pigs from farrow-to-finish pig herds. Vet Res. 31(3): 313–27. Al-Natour M. Q., Abo-Shehada M. N.., 2005. Prev Vet Med. 70(1–2): 45–50. Sero-prevalence of avian influenza among broiler-breeder flocks in Jordan. Suh D. K., Song J. C., 2005. Prevalence of Lawsonia intracellularis, Brachyspira hyodysenteriae and Salmonella in swine herds. J Vet Sci. 6(4): 289–93. Mollenhorst H., van Woudenbergh C. J., Bokkers E. G., de Boer I. J., 2005. Risk factors for Salmonella enteritidis infections in laying hens. Poult Sci. 84(8): 1308–13. Namata H., Méroc E., Aerts M., Faes C., Abrahantes J. C., Imberechts H., Mintiens K., 2007. Salmonella in Belgian laying hens: An identification of risk factors. Prev Vet Med. In press. Mondelinge mededeling A. W. van de Giessen, RIVM.

⁴  Mondelinge mededeling ondernemers Family Farmers en ondernemers van het Nieuw Gemengd Bedrijf in Horst, december 2007.

Schaalvergroting maakt het integreren van een deel of de gehele productieketen op één bedrijf mogelijk (bijvoorbeeld van zeugen tot en met vleesvarkens). De introductie van micro-organismen – die in veel gevallen vooral door introductie van nieuwe dieren plaatsvindt – kan hierdoor gereduceerd worden. Ook bij een open bedrijfsvoering, bijvoorbeeld met alleen vleesvarkens, is het mogelijk om biggen (toch) van maar 1 à 2 bedrijven af te nemen. Bij schaalvergroting zijn vaste contracten met één voerleverancier mogelijk, waar dan ook eisen ten aanzien van kwaliteit van voeder gesteld kunnen worden. In nieuw te bouwen stallen kan gebruik gemaakt worden van nieuwe technologieën, bijvoorbeeld overdruksystemen waardoor introductie van micro-organismen gereduceerd kan worden en van bijvoorbeeld hygiënesluizen met douche. Uiteraard geldt dit voor nieuwbouw in het algemeen, onafhankelijk van bedrijfsgrootte, hoewel investeringen als deze voor grotere bedrijven wellicht makkelijker te realiseren zijn. Daarnaast bestaat de mogelijkheid om bij een nieuw op te zetten bedrijf te starten met «specific pathogen free» (SPF)-gecertificeerd voer en dieren, waardoor er minder noodzaak zou kunnen zijn tot gebruik van diergeneesmiddelen. Dit kan theoretisch een gunstige invloed hebben op de ontwikkeling van antibioticum-resis-tentie. Het daadwerkelijke effect van het gebruik van SPF-gecertificeerd voer en dieren op het voorkomen van zoönosen en resistentieontwikkeling, zoals MRSA, is echter onbekend.

4.3 Bedreigingen m.b.t. verspreiding van micro-organismen binnen het bedrijf (versleep op kleine schaal)

Bij schaalvergroting is er een groter risico op verspreiding binnen het bedrijf doordat er meer contact tussen dieren is. Dit betreft met name indirect contact doordat één of enkele personeelsleden verantwoordelijk zijn voor een relatief grotere groep dieren. Ook is de gevoelige populatie op een dergelijk bedrijf (veel) groter. In een grotere populatie kunnen micro-organismen langer blijven circuleren, terwijl micro-organismen zich vaak minder lang in kleinere populaties kunnen handhaven (zie kader Bedrijfsgrootte en voorkomen micro-organisme op het bedrijf³). Wanneer een micro-organisme langer circuleert in een populatie is de kans op verandering in het erfelijk materiaal van het micro-organisme groter. Dit is vooral voor influenza bij pluimvee van belang, vanwege de risico’s op het ontstaan van een nieuw griepvirus.

Het aantrekken van gemotiveerd en goed geschoold personeel op (intensieve) veehouderij-bedrijven is moeilijk⁴. Hierdoor ontstaat de mogelijkheid dat ziekten bij dieren of bij het personeel zelf pas laat ontdekt worden en zich dus al verder hebben kunnen verspreiden.

Bij een uitbraak van een infectieziekte op een megabedrijf kunnen de gevolgen groot zijn: het aantal zieke dieren is groter, de verspreiding van een infectieziekte gaat snel. Het bestrijden van de infectieziekte vraagt grote inspannig.

BEDRIJFSGROOTTE EN VÓÓRKOMEN MICRO-ORGANISME OP HET BEDRIJF Influenza In de literatuur waar de relatie bedrijfsgrootte en het vóórkomen van antistoffen tegen influenza wordt beschreven, wordt voor varkens soms geen en soms wel een verband met bedrijfsgrootte beschreven. De beschreven bedrijven zijn vaak veel kleiner dan in de huidige situatie in Nederland. Varkens op bedrijven met meer dan 400 vleesvarkens hebben 2.4 keer zoveel kans om antistoffen tegen influenza type H1N1 en H3N2 in hun bloed te hebben dan varkens op bedrijven met minder dan 165 dieren. Een andere studie vindt geen verschillen tussen bedrijven met 50–100, 101–200 en > 200 zeugen. Bij pluimvee is een duidelijk positief verband tussen bedrijfsgrootte en het aantal dieren met antistoffen tegen influenza in het bloed (bedrijfsgrootte tussen de 4500 en 50 000 dieren).

Salmonella In de literatuur waar de relatie bedrijfsgrootte en het vóórkomen van Salmonella wordt beschreven wordt voor varkens soms geen en soms wel een verband met bedrijfsgrootte genoemd. De beschreven bedrijven zijn veelal veel kleiner dan in de huidige situatie in Nederland. In een recente studie in Korea bleek op 11 van de 12 gesloten bedrijven met meer dan 2000 varkens Salmonella te worden aangetroffen ten opzichte van 7 van de 19 bedrijven met minder dan 1000 varkens. Bij pluimvee zijn de resultaten eenduidiger. Zowel in Nederland als in België wordt beschreven dat bedrijfs-grootte een risicofactor is voor het voorkomen van Salmonella Enteritidis bij leghennen. In de studie varieerde de bedrijfsgrootte van minder dan 1000 tot meer dan 30 000 leghennen. Een Europese studie kwam tot eenzelfde conclusie; de bedrijfsgrootte in deze studie varieerde van 65 000 tot 1,2 miljoen leghennen.

Toxoplasma In de literatuur waar de relatie bedrijfsgrootte en het vóórkomen van antilichamen tegen Toxoplasma wordt beschreven wordt soms geen en soms wel een verband met bedrijfsgrootte genoemd. Het gaat veelal over kleine bedrijven waarbij het aantreffen van antistoffen tegen Toxoplasma vooral te maken heeft met uitloopmogelijkheden voor de varkens.

Antibioticumresistentie Er is geen literatuur voorhanden waarin de relatie tussen bedrijfsgrootte en het optreden van antibioticumresistentie beschreven is. In de intensieve veehouderij worden antibiotica veelvuldig ingezet om dierziekten te voorkomen en te bestrijden. Antibiotica zijn goedkoop en worden (vaak) gemakkelijker aangewend bij problemen dan bijvoorbeeld het aanpassen van huisvesting of stalklimaat waardoor problemen kunnen worden voorkomen. Veel dieren (dicht) bij elkaar en regelmatig antibioticumgebruik worden als ideale omstandigheden gezien voor de selectie (en overdracht) van resistentie. In Nederland is de veestapel de afgelopen tien jaar niet gegroeid, de bedrijven zijn wel in omvang toegenomen en de antibioticumverkoop is met ruim 50% gestegen van 332 000 kg in 1997 tot 508 000 kg in 2005. Hieruit kan in ieder geval niet geconcludeerd worden dat schaalvergroting gepaard is gegaan met vermindering van het antibioticumgebruik. Ook de resistentieniveaus van de in landbouwdieren onderzochte bacteri‘n vertonen een toenemende trend.

4.4 Kansen m.b.t. verspreiding van micro-organismen binnen het bedrijf

VERSPREIDING NAAR BUITEN

Resistente bacteriën (waaronder Stafylokokken en Salmonella) zijn tot een afstand van 150 meter met afwaartse wind aangetoond in de lucht rondom bedrijven met circa 1000 varkens. Er is geen bewijs dat omwonenden en passanten op deze manier drager kunnen worden. Beredeneerd kan worden dat als (resistente) micro-organismen op een bedrijf aanwezig zijn, bij toenemende grootte van het bedrijf meer micro-organismen in de buitenlucht gevonden kunnen worden.

Een gesloten megabedrijf kan in verschillende afzonderlijke compartimenten verdeeld worden, waarbij theoretisch per leeftijdsgroep eigen personeel kan worden aangesteld. Dit zou de kans op verspreiding van micro-organismen van de ene naar de andere leeftijdsgroep kunnen verminderen. De voordelen die in het algemeen gelden bij vervanging van soms kwetsbare oudbouw door nieuwbouw gelden ook hier (minder kans op verspreiding door bijvoorbeeld plaagdieren, betere klimaatbeheersing leidend tot betere diergezondheid e.d.), maar zijn niet voorbehouden aan nieuwbouw van megabedrijven. De aspecten die van invloed zijn op de verspreiding van micro-organismen zouden idealiter in de ontwerpfase van een nieuw megabedrijf meegenomen moeten worden. Het consulteren van een dierenarts met brede kennis van zoönosen lijkt hierbij raadzaam.

4.5 Bedreigingen m.b.t. verspreiding van micro-organismen naar buiten

In het algemeen kan gesteld worden dat als een micro-organisme op een bedrijf aanwezig is, er een verband is tussen bedrijfsgrootte en de hoeveelheid micro-organismen die naar buiten verspreid kan worden via mest en via de lucht (zie ook kader verspreiding naar buiten¹). Het patroon van verdeling van mest over Nederland blijft bij verdere schaalvergroting hetzelfde, maar zal bij schaalvergroting van minder bedrijven afkomstig zijn. Mocht in een megabedrijf een besmetting hebben plaatsgevonden, zal dan dus ook een relatief groot deel van de mest besmet zijn, en het risico voor verspreiding naar buiten toenemen. In geval van besmetting met Salmonella zullen er vanuit één besmet megabedrijf grotere partijen besmet voedsel van dierlijke oorsprong afgezet worden.

¹  Gibbs S. G., Green C. F., Tarwater P. M., Scarpino P. V. Airborne antibiotic resistant and nonresistant bacteria and fungi recovered from two swine herd confined animal feeding operations. J Occup Environ Hyg. 2004 Nov; 1(11): 699–706. Green C. F., Gibbs S. G., Tarwater P. M., Mota L. C., Scarpino P. V. Bacterial plume emanating from the air surrounding swine confinement operations. J Occup Environ Hyg. 2006 Jan; 3(1): 9–15.

²  Dit is bijvoorbeeld opgenomen in de plannen voor het pluimveedeel van het Nieuw Gemengd Bedrijf in Horst.

³  Op dit moment kunnen biologische, chemische en gecombineerde luchtwassers zorgen voor een belangrijke vermindering van geur, ammoniak en stof. Een deel van de microorganismen zal gebonden zijn aan stof, een deel is echter vrij in de lucht aanwezig. Er zijn metingen gedaan met experimentele lucht-wassers (met toevoeging van een wasstap met perazijnzuur) waarbij een reductie van bacteriën en virussen kon worden aangetoond (Aarnink et al., 2004. Voorkomen van verspreiding van ziektekiemen en milieu-emissies via luchtreiniging. Agrotechnology and Food Innovations BV. Rapportnummer 059). Deze luchtwassers zijn nog niet op de markt en er wordt momenteel in Wageningen verder onderzoek aan gedaan. Op korte termijn kunnen we de resultaten verwachten van de effecten van de gecombineerde luchtwasser (die in de praktijk o.a. ingezet is bij bedrijven in de LOGs Gemert-Bakel in Noord-Brabant) op de uitstoot van micro-organismen (Aarnink, mondelinge communicatie).

Naast de effecten van schaalvergroting op de verspreiding van microorganismen naar buiten, is ook de bedrijvendichtheid van belang. De verspreiding van micro-organismen naar andere bedrijven wordt vergemakkelijkt wanneer bedrijven relatief dicht opeen gelegen zijn (minder dan 1–2 km) (zie eerdere kaders «insleep influenza varkens» en «verspreiding influenza kip»).

4.6 Kansen m.b.t. verspreiding van micro-organismen naar buiten

Schaalvergroting biedt mogelijkheden tot minder transportbewegingen en versleep naar buiten. Voorbeelden hiervan zijn het integreren van een slachtfaciliteit binnen het bedrijf² en mogelijkheden voor het op het terrein vergisten/composteren van mest. Ook zou toepassing van lucht-wassers (bij uitbreiding naar megabedrijven overigens de facto reeds verplicht, zie rapportage MNP) kunnen bijdragen aan de vermindering van uitstoot van micro-organismen. Voor de inmiddels op verschillende bedrijven geïnstalleerde gecombineerde luchtwassers is nog niet duidelijk in hoeverre zij ook zorgen voor de vermindering van uitstoot van micro-organismen³. Ook hier gelden opnieuw de voordelen die in het algemeen gelden bij vervanging van soms kwetsbare oudbouw door nieuwbouw (minder kans op verspreiding naar buiten door bijvoorbeeld plaagdieren), die echter onafhankelijk is van de bedrijfsgrootte.

5 Conclusies

De vraagstelling in deze rapportage Wat zijn de mogelijke effecten van schaalvergroting van kleine tot «gewoon» grote bedrijven naar megabe-drijven op het vóórkomen en de verspreiding van zoönosen en resistente micro-organismen?blijkt niet gemakkelijk te beantwoorden aan de hand van de literatuur. Hoewel de literatuur beperkt is, zijn enkele trends waarneembaar. Mogelijke effecten van verdere schaalvergroting zijn verder theoretisch beredeneerd.

5.1 Bedreigingen

Influenza Een verband tussen bedrijfsgrootte en vóórkomen van influenza bij varkens wordt soms niet en soms wel gevonden. Wel lijkt de bedrijvendichtheid van belang te zijn, waarbij het risico op influenza bij varkens toeneemt bij een grotere bedrijvendichtheid. Bij pluimvee is er wel een duidelijk verband gevonden tussen bedrijfsgrootte en vóórkomen van influenza. Door toename van de gevoelige populatie op een bedrijf is het aannemelijk dat deze trend doorzet bij verdere schaalvergroting naar megabedrijven. Deze bedreigingen zijn te verminderen door een gesloten bedrijfsvoering en een voldoende grote afstand (minimaal 1 à 2 km) tussen bedrijven.

Er is geen literatuur beschikbaar over het verband tussen bedrijfsgrootte en het ontstaan van nieuwe subtypen van het influenzavirus. Echter wanneer een virus vaker en langer op een bedrijf kan circuleren wordt de kans op veranderingen in het virus ook groter. Het samen huisvesten van varkens en kippen op één bedrijf wordt afgeraden in verband met de kleine kans op het ontstaan van een nieuw griepvirus door vermenging van varkens- en aviaire influenza.

Salmonella Een verband tussen bedrijfsgrootte en vóórkomen van Salmonella bij varkens wordt soms niet en soms wel gevonden. Bij pluimvee is er opnieuw wel een duidelijk verband gevonden tussen bedrijfsgrootte en v–rkomen van Salmonella. Door toenemen van de gevoelige populatie op een bedrijf is het aannemelijk dat deze trend doorzet bij verdere schaalvergroting naar megabedrijven. Deze bedreigingen zijn te verminderen door een gesloten bedrijfsvoering.

Toxoplasma Aanwezigheid van Toxoplasma wordt in verband gebracht met kleinere bedrijven, uitloop naar buiten en aanwezigheid van katten. De ontwikkeling naar de huidige intensieve veehouderij heeft al geleid tot een sterke reductie van deze infecties in de varkenspopulatie. De ontwikkeling naar megabedrijven zal daar noch in positieve, noch in negatieve zin op van invloed zijn.

Antibioticumresistentie De gemiddelde schaalvergroting in het afgelopen decennium heeft er in ieder geval niet toe geleid dat er minder antibiotica gebruikt worden. Antibiotica zijn goedkoop en worden derhalve veelvuldig ingezet in plaats van bijvoorbeeld het klimaat op een bedrijf aan te passen. De mate van resistentie bij varkens en kippen is de afgelopen jaren ook duidelijk toegenomen. Vooralsnog is er geen reden om aan te nemen dat deze trend van veel en vaak antibioticumgebruik en de daaraan gekoppelde toename in resistentie zich bij verdere schaalvergroting niet zal doorzetten, alhoewel onderzoek naar de relatie tussen resistentie en bedrijfsgrootte ontbreekt. De voor antibiotica resistente bacteriën kunnen zich langer handhaven in grotere groepen dieren.

De bedreigingen van antibioticumresistentie zijn te verminderen door de ambitie van en keuzes in het management om (zoveel mogelijk) antibioticumvrij te produceren.

5.2 Kansen

Naast bedreigingen zijn er ook enkele kansen van schaalvergroting. Schaalvergroting zal in de meeste gevallen gerealiseerd worden door sloop van inmiddels verouderde gebouwen en vervanging door nieuwbouw. Hierdoor is het mogelijk maatregelen voor wat betreft hygiëne en ventilatie te treffen die insleep en versleep van micro-organismen kunnen verminderen. Dit is echter niet aan megabedrijven voorbehouden, ook nieuwbouw van «gewoon» grote bedrijven kent deze voordelen. Andere kansen zijn: mogelijkheid tot integreren van meerdere schakels van de (eier- of vlees)productie op één bedrijf (gesloten bedrijfsvoering, waaronder eigen slachtfaciliteiten), mogelijk meer investeringsruimte voor het inzetten van nieuwe technologieën, en samenwerkingsverbanden voor het verwerken van reststromen (bijvoorbeeld mest).

5.3 Belangrijke kanttekeningen

Schaalvergroting of schaalsprongen? Een belangrijke kanttekening bij de genoemde kansen is dat er in de discussie heel duidelijk onderscheid gemaakt moet worden tussen schaalvergroting en schaalsprongen. In de aanvragen die er nu liggen gaat het voor een groot deel over wat we «gewone schaalvergroting» zouden kunnen noemen. De mogelijkheden van een gesloten bedrijfsvoering worden hierbij lang niet altijd benut. Een volledig gesloten bedrijfsvoering met mestverwerking en eigen slacht-faciliteiten op één locatie lijkt in bepaalde bedrijven economisch ook niet haalbaar¹.

Gesloten bedrijfsvoering is en wordt vaak genoemd. Deze vorm van bedrijfsvoering brengt absoluut kansen met zich mee aangezien de belangrijke insleeproute van micro-organismen door aankoop van dieren van verschillende bedrijven hierdoor wordt vermeden. Toch brengt deze vorm van bedrijfsvoering ook risico’s met zich mee. Alle leeftijdsgroepen zijn op een bedrijf aanwezig waardoor continu een jonge, voor besmetting met micro-organismen gevoelige groep dieren beschikbaar is waarin virussen en bacteriën kunnen blijven circuleren. Zelfs een strikte compartimentering (scheiding van leeftijdsgroepen en afdelingen) zal verspreiding binnen een bedrijf nooit volledig kunnen tegengaan. Consequenties hiervan zijn dat als er – via één van de andere insleeproutes – tóch insleep plaatsvindt, het heel erg moeilijk zal blijken de micro-organismen weer uit het bedrijf te krijgen. Een gesloten bedrijfsvoering heeft dus ook een keerzijde. Andere insleeproutes waaronder die via de lucht worden dan belangrijker en hiermee de gewenste afstand tussen bedrijven.

Bedrijfsgrootte in combinatie met veedichtheid Er is een verband tussen zowel bedrijfsgrootte als veedichtheid in een gebied en de insleep en het vóórkomen van zoönosen op een bedrijf. Om insleep van microorganismen te minimaliseren zou een toename in bedrijfsgrootte gepaard moeten gaan met voldoende grote afstanden tussen bedrijven. Voor verspreiding van (dier)ziekten zullen de bedrijven minimaal 1 à 2 kilometer van elkaar verwijderd moeten zijn. In de Landbouw Ontwikkelings Gebieden zullen zowel bedrijfsgrootte als veedichtheid toenemen². Dit heeft een negatief effect op het voorkomen en de verspreiding van zoönosen zoals influenza, salmonella en antibioticumresistentie.

¹  Door het LEI worden momenteel berekend hoe groot een bedrijf moet zijn voor een gesloten bedrijfsvoering.

²  Een voorbeeld is de projectaanvraag voor het «Nieuw Gemengd Bedrijf» in Horst, waarbij – met plannen voor 1,2 miljoen kippen en 35 000 varkens – van een enorme schaalsprong gesproken kan worden. In deze plannen worden veel van de genoemde kansen benut, zoals een vergaande ketenintegratie, eigen mestverwerking en slachtfaciliteiten (de laatste alleen voor pluimvee). Echter door reeds bestaande en nog nieuw te bouwen bedrijven in dit gebied zal de afstand tussen bedrijven hooguit 500 meter bedragen.

5.4 Volksgezondheid: werknemers–omwonenden–consumenten

Het antwoord op de vraag in hoeverre de risico’s van megabedrijven voor de volksgezondheid (werknemers, omwonenden, consumenten) groter of kleiner zullen zijn vergeleken met de huidige bedrijven kan alleen beredeneerd worden. Het uitgangspunt is dat zonder aanvullende maatregelen diverse zoönosen en antibioticumresistentie vaker kunnen voorkomen op grote bedrijven.

Werknemers Als een bedrijf geïnfecteerd is komen werknemers van grote bedrijven in contact met grotere aantallen dieren waardoor overdracht vaker zou kunnen plaatsvinden. Deze (potentiële) bedreigingen kunnen verminderd worden door strikte hygiënemaatregelen, goed opge- leid, vakbekwaam personeel en door te anticiperen op calamiteiten (ontwikkelen calamiteitenplan).

Omwonenden Aangezien de ontwikkeling van een megabedrijf in een LOG alleen mogelijk is als er in een extensiveringgebied of verwevingsgebied een bedrijf verdwijnt waarvan dierrechten kunnen worden overgenomen, zal het aantal direct omwonenden naar verwachting afnemen. Uiteraard heeft een groter bedrijf – indien geïnfecteerd – de potentie om meer micro-organismen te verspreiden, bijvoorbeeld via de lucht¹ en via uitrijden van mest. Hierdoor zou de kans op problemen groter kunnen zijn bij een kleiner aantal mensen. Deze bedreigingen kunnen verminderd worden door mestverwerking op het bedrijf. De risico’s van verspreiding via de lucht lijken door de verdunning in de lucht vooralsnog gering, maar lopend onderzoek zal dit moeten bevestigen; de waarde van de gecombineerde luchtwassers voor het verminderen van de uitstoot van microorganismen zal in de loop van 2008 bekend worden.²

Consumenten Een groter bedrijf heeft – indien geïnfecteerd – de potentie om meer micro-organismen te verspreiden, bijvoorbeeld via besmette voedingsmiddelen van dierlijke oorsprong of door besmette mest die gebruikt wordt in de tuinbouw (bijvoorbeeld in de sla-teelt).

5.5 Samenvattend

Een mogelijk verband tussen megabedrijven en het voorkomen en de verspreiding van zoönosen en antibioticumresistentie is op basis van de beschikbare literatuur niet eenvoudig vast te stellen, en verschilt per zoönose. Er zijn diverse bedreigingen maar ook enkele kansen bij verdere schaalvergroting. De balans hangt sterk af van de wijze waarop de bedrijfsvoering en het stalconcept worden ingevuld. Bij groei van bedrijven zonder aanpassing van bedrijfsvoering en stalconcept zullen de bedreigingen de kansen van megabedrijven overstijgen. Dit maakt het noodzakelijk extra voorwaarden te stellen aan megabedrijven. Op basis van de beschikbare gegevens lijkt het in ieder geval belangrijk om het antibioticumgebruik op bedrijven, megabedrijven in het bijzonder, zoveel mogelijk te beperken, megabedrijven op een bepaalde minimum afstand van elkaar te positioneren, te voorkomen dat varkens en kippen op één megabedrijf worden gecombineerd en in het stalontwerp de risico’s voor introductie en verspreiding van micro-organismen mee te nemen. Gezien het feit dat potentiële risico’s ook grotere gevolgen kunnen hebben is duidelijk dat management en vakmanschap een relatief grotere rol zullen spelen en dat men beter voorbereid moet zijn op een calamiteit.

6 Aanbevelingen vanuit volksgezondheidsperspectief

¹  Verspreiding via de lucht reikt vele malen verder als besloten zou worden de stallen (ver) de hoogte in te bouwen (mondelinge mededeling D. Heederik). Echter i.t.t. eerdere ideeën over «varkensflats» met vele verdiepingen gaan de plannen nu hooguit over twee verdiepingen waarvan de onderste laag deels in de grond gebouwd zal worden.

²  Mondelinge mededeling Aarnink, 2008.

In dit hoofdstuk zijn verschillende aandachtspunten vanuit volksgezond-heidsperspectief nader toegelicht.

Verdergaande ketenintegratie (gesloten bedrijfsvoering) zou gestimuleerd moeten worden om insleep en verspreiding van micro-organismen te verminderen. Gelet op de beperkte beschikbare gegevens over de effecten van schaalvergroting en bedrijfsconcept op het voorkomen en de verspreiding van zoönosen en antibioticumresistentie is aanvullend onderzoek nodig. Naast het expliciet meenemen van de bedrijfsgrootte in onderzoek naar het vóórkomen van resistentie en zoönosen, kan hierbij onder meer gedacht worden aan onderzoek naar de wijze waarop verspreiding van infectieziekten zo effectief mogelijk beheerst zouden kunnen worden. De effecten van vaccinatie op de circulatie en de genetische samenstelling van de micro-organismen in een megabedrijf zijn hier een onderdeel van. Ook onderzoek naar de effecten van verschillende

¹  Zie ook: Gilchrist et al., 2007. The potential role of concentrated animal feeding operations in infectious disease epidemics and antibiotic resistance. Environmental Health Perspectives, 115(2): 313–316; Boender et al., 2007. Risk maps for the spread of highly pathogenic avian influenza in poultry. PLOS Computational Biology, 3(4): 704–712.

²  Zie ook: Gilchrist et al., 2007 (voetnoot 47); Gray et al., 2007. Pandemic influenza planning: Shouldn’t swine and poultry workers be included? Vaccine 25: 4376–81; Saenz et al., 2006. Confined Animal Feeding Operations as amplifiers of influenza. Vector Borne Zoonotic Dis, 6(4): 338–346.

³  Dit geldt voor bedrijven groter dan 900 zeugen, 3000 vleesvarkens, 60 000 leghennen en 85 000 vleeskuikens.

manieren van mestverwerking en het gebruik van SPF-gecertificeerd voer en dieren op het vóórkomen en de verspreiding van micro-organismen is van belang.

Het op één bedrijf huisvesten van zowel grotere aantallen varkens als pluimvee wordt sterk ontraden en een minimale afstand van 1 à 2 kilometer tussen bedrijven wordt aangeraden¹. In het buitenland worden bij veel varkenshouders en hun personeel antistoffen gevonden tegen het varkensinfluenzavirus. Vermenging van het varkensinfluenzavirus met het humane influenzavirus in deze groep mensen zou kunnen optreden, met als mogelijk gevolg het ontstaan van een nieuw humaan influenzavirus. Onderzoekers adviseren daarom dat personeel op varkens- en pluimvee-bedrijven gevaccineerd zou moeten worden tegen influenza.² Of dit wenselijk is in de Nederlandse situatie zou onderzocht moeten worden.

Voor wat betreft antibioticumgebruik mag schaalvergroting niet gepaard gaan met een stijgend, of zelfs gelijkblijvend antibioticumgebruik aangezien dit leidt tot verdere vorming en verspreiding van resistentie. Schaalvergroting zou hand in hand moeten gaan met het streven naar en waarborgen van een hogere gezondheidsstatus van de dieren. In het lopende MRSA-consortium project in opdracht van Ministerie van LNV en VWS, zou de relatie tussen bedrijfsgrootte en de prevalentie van MRSA nader bestudeerd moeten worden. Ook in andere bestaande gegevensbronnen waar zowel informatie over zoönosen, resistentie of antibioti-cumgebruik als bedrijfsgrootte in opgenomen zijn, zou de relatie met schaalgrootte nader geanalyseerd moeten worden om een beter onderbouwde inschatting van het effect van megabedrijven te kunnen geven.

Zoals wettelijk vastgelegd moet er bij de aanvraag van een bouwvergunning voor grote bedrijven³ een milieu effect rapportage (MER) worden opgesteld. Ook wordt er in verschillende gemeenten gewerkt met een Beeldkwaliteitplan. Bij de bouw van nieuwe stallen worden factoren die dier- en volksgezondheidsaspecten beïnvloeden vooralsnog onderbelicht. In eerdere paragrafen van dit rapport is duidelijk geworden dat de invulling van een concept voor een nieuw (mega)bedrijf van invloed is op mogelijke bedreigingen en kansen op de insleep en verspreiding van zoönosen en antibioticumresistentie. Rapportages en eisen voor wat betreft milieu en landelijke inpassing zouden daarom gecompleteerd moeten worden met een gezondheids effect rapportage (GER, voor zowel volksgezondheid als diergezondheid). Daarnaast zou een dierenarts met brede kennis over zoönosen geraadpleegd moeten worden in de ontwerpfase van een megabedrijf.

De bedrijfsvoering op een megabedrijf is van groot belang. Bedreigingen kunnen verminderd worden door strikte hygiënemaatregelen, goed opgeleid, vakbekwaam personeel en door te anticiperen op calamiteiten (ontwikkelen calamiteitenplan).

Monitoring en surveillance van dieren en personeel op het voorkomen van zoönosen wordt aanbevolen. Dit geldt zeker voor de zoönosen die bij dieren niet tot ziekte leiden en dus niet door het personeel ontdekt zullen worden. Onderzocht moet worden of bestaande monitoringsprogramma’s – zoals die bijvoorbeeld al bestaan voor Salmonella en influenza – afdoende zijn of aangevuld dienen te worden met andere relevante zoönosen of resistente micro-organismen.

Een open en actief communicatiebeleid ten aanzien van de effecten van megabedrijven op dierenwelzijn, diergezondheid, volksgezondheid en milieu is van wezenlijk belang voor het creëren van een realistisch beeld van megabedrijven en om draagvlak in de samenleving te bevorderen.

Bijlage

Volksgezondheidsaspecten algemeen

¹  K. Radon, A. Schulze, V. Ehrenstein, R. T. van Strien, G. Praml and D. Nowak, 2007. Environmental exposure to confined animal feeding operations and respiratory health of neighbouring residents. Epidemiology, 18(3): 300–308.

²  RIVM briefrapport 609330005 «Intensieve veehouderij en gezondheid». Auteurs: A. Dusseldorp, MP. Sijnesael (RIVM-IMG), D. Heederik, G. Doekes (UU-IRAS) en A. van de Giessen (RIVM-CIb).

Werknemers op varkensbedrijven rapporteren vaak luchtwegproblemen zoals hoesten, chronische bronchitis en verminderde longfunctie. Deze klachten zijn gerelateerd aan de concentraties van endotoxinen, ammoniak en stof. Tegelijkertijd lijkt blootstelling aan endotoxine ook bescherming te kunnen bieden bijvoorbeeld bij allergisch astma.

Ook omwonenden van intensieve varkenshouderijen (o.a. in de VS) rapporteren luchtwegproblemen. Aangezien dit meestal aan de hand van enquêtes is gebeurd wordt een invloed van geuroverlast op het mogelijk sneller rapporteren van al dan niet gerelateerde klachten aangenomen. In een recent onderzoek van de groep van Radon¹ in Duitsland werden ook klinische longfunctie metingen meegenomen en bleken astma-achtige verschijnselen gerelateerd te zijn met een hoge veedichtheid in de omgeving.

Effecten op de gezondheid van werknemers en omwonenden door ammoniak en fijn stof zijn uitgebreider beschreven in het recent verschenen rapport «Intensieve veehouderij en gezondheid» van RIVM-IMG².

ADVIES

Het megabedrijf gewogen Raad voor het Landelijk Gebied

Inhoud                                                                                                           blz.

Advies                                                                                                                62

Toelichting                                                                                                         65

• 1. 

  Inleiding                                                                                                   65

• 2. 

  Schaalvergrotingindeintensieve veehouderij                                   66

• 3. 

  Deintensieve veehouderijindesamenleving                                     66

• 4. 

  Een definitie                                                                                            67

• 5. 

  Deconcurrentiekracht van het megabedrijf                                         67

• 6. 

  Logistiekentransport                                                                            68

• 7. 

  Milieu                                                                                                       68

• 8. 

  Dierenwelzijnendiergezondheid                                                          69

• 9. 

  Omgevingenlandschap                                                                        70

• 10. 

  Het megabedrijf als impuls voor vernieuwing                                    71

• 11. 

  Emotiesindesamenleving                                                                   71

Geraadpleegde literatuur                                                                                 73

ADVIES

Ruimte voor differentiatie

De varkens- en pluimveehouderij heeft in Nederland een sterke concurrentiepositie opgebouwd door de aanwezigheid van een sterke en koopkrachtige thuismarkt, actief ondernemerschap en vakmanschap. De toegevoegde waarde van het gehele complex bedroeg in 2005 5 miljard euro. Om deze positie te behouden en verder uit te bouwen speelt een deel van de ondernemers met schaalvergroting in op de door de mondialisering toenemende internationale concurrentie. Deze ontwikkeling maakt de opkomst van megabedrijven in ons land begrijpelijk. Een ander deel van de sector speelt met een kleinschalige en verbrede bedrijfsvoering in op de vraag van de consument naar streek- en biologische producten.

Het bieden van meerdere keuzemogelijkheden en het inspelen op emoties in het koopgedrag van de consument maakt dat de sector zich van zijn concurrenten kan onderscheiden.

De raad meent, dat het landelijk gebied ruimte moet bieden aan deze onvermijdelijke differentiatie in agrarische bedrijven. In het landelijk gebied is ruimte aanwezig voor het megabedrijf, maar ook voor het kleine streekgebonden bedrijf en de bedrijfstypen die zich daar tussen bevinden. Een economisch sterke en gezonde sector moet echter gebaseerd zijn op een breed draagvlak in de samenleving. De sector moet zich ontwikkelen tot een duurzame veehouderij die het vertrouwen van de samenleving geniet door de zorg voor dieren, milieu, omgeving en volksgezondheid centraal te stellen en te voldoen aan hogere kwaliteits-, diversiteits-, dierwelzijns-, en omgevingseisen. Een duurzame veehouderij is pluriform van karakter en biedt de consument een breed scala aan keuzemogelijkheden.

Kansen voor een duurzaamheidsprong

De autonome dynamiek van de schaalvergroting en de opkomst van het megabedrijf bieden zowel voor de korte als de langere termijn kansen voor het maken van een sprong in duurzaamheid.

Op de korte termijn vergemakkelijkt het schaalvoordeel van een megabe-drijf investeringen in milieu, dierenwelzijn en landschappelijke inpassing. Bovendien verdwijnen met de komst van een megabedrijf kleinere vaak verouderde intensieve veehouderijbedrijven. Deze bedrijfsverplaatsing vermindert de druk op kwetsbare functies als wonen en natuur en biedt kansen om de kwaliteit van het buitengebied als geheel te verbeteren. Bestaande reconstructievoorbeelden zoals van de gemeente Gemert Bakel tonen aan, dat deze werkwijze een belangrijke impuls kan geven aan de ontwikkeling van een moderne intensieve veehouderij en aan het maken van een kwaliteitsslag voor het landelijk gebied. De raad acht het van groot belang dat rijk, provincies en gemeenten, branche en ondernemers dergelijke kwaliteitsslagen in versterkte mate en met voortvarendheid samen oppakken.

Op de lange termijn kan het schaalvoordeel van megabedrijven een impuls vormen om te investeren in het ruimtelijk clusteren van agro en niet agro activiteiten op agroparken. Het maakt het sluiten van kringlopen en het gebruik van elkaars afvalstoffen mogelijk. Het spaart ruimte, transportbewegingen en energie en zorgt voor een minder grote belasting van het milieu. Gesloten systemen verminderen het risico op ziekte-insleep en leiden door verdere vermindering van transport tot verbetering van het dierenwelzijn.

Ruimte onder voorwaarden

De raad is van mening, dat het platteland ruimte biedt voor vestiging van megabedrijven voor varkens en pluimvee, echter wel onder de voorwaarde dat op deze bedrijven de duurzaamheidvoorzieningen «state of the art» zijn. Deze voorzieningen hebben betrekking op inpassing in de omgeving, emissies, transport, diergezondheid en dierwelzijn.

Naar verwachting zal vestiging van dit type bedrijven zich vooral voordoen in reconstructiegebieden. In die gebieden acht de raad vestiging van een megabedrijf alleen mogelijk in goed ontsloten landbouwontwikkelings-gebieden als het bedrijf daarbij goed wordt ingepast in het landschap. Ook meent de raad dat megabedrijven gezien hun omvang op het gebied van emissiebeperking aan de hoogste normen moeten voldoen door toepassing van de best beschikbare technieken zoals gecombineerde luchtwassers. Dit betekent voor het desbetreffend megabedrijf een afname van 90% aan ammoniakuitstoot, een stankvermindering van 75% en een afname van 80% aan fijn stof ten opzichte van de emissie uit een niet-emissiearme stal.

Op diverse locaties doen zich problemen voor met aanvragen van initiatiefnemers voor de vestiging van een megabedrijf. De lokale overheid kan hierop inspelen door zelf grondposities in te nemen, met een actief beleid het aanbod aan bedrijfslocaties te sturen en op regionaal niveau samen te werken met andere gemeenten. Dit biedt mogelijkheden voor verplaatsers uit de eigen gemeente en de regio, het lokaal bestuur kan in zo’n situatie op het gebied van duurzaamheid aanvullende eisen stellen.

De raad acht het gewenst, dat provincies maximale ondersteuning bieden door het nemen van medeverantwoordelijkheid en het gezamenlijk dragen van financiële risico’s.

Tenslotte kunnen gemeenten met een goed beeld/kwaliteitsplan zorg dragen voor een goede inpassing van het megabedrijf in het landschap.

Om op de lange termijn clustering van megabedrijven op locaties zoals agroparken te stimuleren verdient het aanbeveling, dat overheden initiatiefnemers faciliteren met onderzoek, innovatiesubsidies en fiscale instrumenten en investeringssteun voor duurzame investeringen. Voorts kunnen overheden dit soort initiatieven ondersteunen door het aanwijzen van vestigingslocaties in grootschalige landschappen en het verzorgen van de daarbij behorende infrastructurele ontsluiting.

Ruimte voor boer én burger

In de reconstructiegebieden bevinden zich een aantal landbouwontwikke-lingsgebieden (LOG) die niet voldoen aan de eisen die megabedrijven ten aanzien van ontsluiting stellen. De raad acht het gewenst, dat provincies en gemeenten deze log’s en de duurzame locaties in verwevingsgebieden reserveren voor het bieden van ontwikkelingsruimte voor gezins + bedrijven. Dit type bedrijven kenmerkt zich door een groeiwens, maar niet tot de omvang van een megabedrijf. Voor deze bedrijven gelden de bestaande wettelijke voorschriften.

LOG’s zijn tevens bedoeld als opvangmogelijkheid voor te verplaatsen agrarische bedrijven met een groeiwens uit extensiveringsgebieden rond natuur en woonkernen. Dit maakt in de rond woonkernen gelegen en de voor natuur- en landschapswaarden gevoelige extensiveringsgebieden de gewenste afwaartse beweging van de intensieve veehouderij mogelijk.

De raad adviseert rijk en provincies om stimuleringsregelingen gericht op vernieuwing van vestigingen en sloop en sanering van te beëindigen bedrijven te continueren en de gebruiksmogelijkheden verder uit te breiden.

Dit vergroot het perspectief op een gezonde intensieve veehouderij sector en een kwalitatief hoogwaardig buitengebied dat zowel voldoet aan de gebruiks- en belevingseisen van de burger als de productie eisen van de agrarisch ondernemer.

Blijvende aandacht voor emoties in de samenleving

Dit neemt niet weg dat bij bepaalde groepen burgers en consumenten gevoelsmatige weerstanden bestaan tegen grootschalige clustering van veehouderij. De intensieve veehouderij is onderwerp van discussie door milieubelasting, beelden over de verschillende grote ziekte-uitbraken en berichten over salmonella en mrsa. Dit alles staat haaks op de romantische beelden over boerderijen op het platteland die men het liefst behoudt; dieren die de ruimte hebben, naar buiten kunnen, kunnen wroeten etc.. De discussie over megabedrijven komt deels voort uit deze houding ten opzichte van de schaalvergroting in de intensieve veehouderij als geheel. Een houding die al langere tijd waarneembaar is. De raad kan zich deze weerstanden voorstellen, in duurzaam ingerichte agrarische gebieden is toename van stank, ammoniak en fijn stof belasting niet meer van deze tijd. Temeer daar met technische oplossingen stank, stof en ammoniakemissies tot op een voor de burger aanvaardbaar niveau van kwaliteit van de leefomgeving kunnen worden teruggebracht. Ook moet de sector rekening houden met ecologische, economische en sociaal culturele aspecten én bijdragen aan maatschappelijke doelen, ook boven het wettelijk minimum.

De raad acht het in dit verband gewenst, dat gemeenten zich inspannen om de kwaliteit van de leefomgeving in en rondom kernen verder te verbeteren. Zij kunnen hiervoor bijvoorbeeld gebruik maken van de bevoegdheid om de wettelijke normen voor geuremissie (Wet Geurhinder Veehouderij) ten gunste van burgerbebouwing binnen de kernen aan te scherpen. Dit in combinatie met het faciliteren van de afwaartse beweging in de intensieve veehouderij en het stimuleren van het gebruik van lucht-wassers.

Daarnaast zullen overheden, ondernemers én brancheorganisaties in de toekomst blijvend aandacht moeten besteden aan percepties, belevingen en waardeoriëntaties in de Nederlandse samenleving, om daarop met nieuwe ontwerpen voor stal en bedrijf in te spelen. Het gaat vooral om aspecten als verbetering van het milieu, diervriendelijkheid, dierenwelzijn en voedselveiligheid.

De raad adviseert ondernemers in dialoog met de samenleving te blijven zoeken naar nog betere en duurzamer oplossingen voor hun bedrijfsvoering. Zij kunnen inspelen op de groeiende vraag naar kwaliteit en beleving van voedsel en voedselproductie en beleving van natuur en recreatie.

Belangrijke rol voor provincies en gemeenten

De vestiging van één of meerdere megabedrijven roept veelal vraagstukken op die qua omvang en complexiteit het lokale niveau overstijgen en van overheden een zorgvuldige afweging vragen van landschappelijke en ruimtelijke aspecten. Met het oog hierop is het gewenst, dat de besluitvorming over het al dan niet toelaten van megabedrijven op regionaal niveau plaatsvindt met een belangrijke rol voor de provincie. De raad adviseert de provincie voor de vestiging van megabedrijven in het ruimtelijk beleid algemene regels te stellen voor de plannen van lagere overheden en, indien nodig, een aanwijzing te geven. Daarnaast kan de provincie gebruik maken van zijn bevoegdheid om voor een project van provinciaal belang zelf een projectbesluit te nemen, een bestemmingsplan vast te stellen en de uitvoering van het project te coördineren. Tenslotte kan de provincie gebruik maken van het instrument van de structuurvisie ter invulling van het provinciale beleid.

Gezien de knelpunten die vestiging en uitbreiding van megabedrijven in het landelijk gebied met zich mee kunnen brengen, adviseert de raad provincies en gemeenten zich te beraden over de wijze waarop zij in de toekomst zorg kunnen dragen voor de ruimtelijke en landschappelijke inpassing van megabedrijven en voor een verantwoord handhavingsbeleid. Op lokaal niveau spelen onderwerpen als de voor een megabedrijf benodigde ruimte op het bouwblok, de vormgeving van gebouwen, het ontwerp van erf en stal, de landschappelijke inpassing en de handhaafbaarheid van het vergunningenbeleid. Op regionaal niveau gaat het om de locatiekeuze van megabedrijven. Hierbij spelen aspecten als de vereiste zonering rondom natuurgebieden, de gewenste omvang van milieucirkels, de bij het bedrijf passende logistiek en de wijze van handhaven of ontwikkelen van cultuurlandschappelijke patronen.

TOELICHTING 1. Inleiding

De adviesaanvraag

De Tweede Kamer heeft de RLG, de Raad voor Dieraangelegenheden, het RIVM en het MNP gevraagd een analyse te geven van de gevolgen van de bouw van megastallen voor enerzijds het dierenwelzijn en dierengezond-heid en anderzijds de volksgezondheid. Tevens wil de Kamer inzicht in de gevolgen van megastallen voor de ruimtelijke ordening. Het advies moet begin februari 2008 worden opgeleverd.

Werkwijze

Het advies van de raad is voorbereid door een werkgroep van raadsleden. Voor de onderbouwing van het advies heeft de RLG aan de WUR opdracht gegeven voor de uitvoering van een quick scan over megabedrijven in de intensieve veehouderij. In dit onderzoek is het aanwezige feitenmateriaal en analyses op dit materiaal geïnventariseerd. (State of the art) In aanvulling hierop is in januari 2008 een werkbezoek gebracht aan de provincie Brabant en zijn consultatiegesprekken gevoerd met ondernemers en bestuurders.

In dit advies richt de raad zich zoals gevraagd op een analyse van de gevolgen van de bouw van megastallen. Het accent ligt met name op de ruimtelijke consequenties. Een fundamentele discussie over het toekomstperspectief van de intensieve veehouderij is niet aan de orde.

Opbouw van het advies

Het advies beschrijft de drijvende krachten achter de schaalvergroting in de intensieve veehouderij en gaat in op de positie van de intensieve veehouderij in samenleving.

Vervolgens wordt een indicatie gegeven van de omvang en de concurrentiekracht van het megabedrijf in de varkens- en pluimveehouderij in Nederland. Daarna gaat het advies nader in op aspecten van logistiek en transport, milieu, diergezondheid en dierwelzijn en omgeving en landschap. Ook besteedt de raad aandacht aan de emoties in de samenleving die uit deze aspecten voortvloeien en de invalshoek van technologische vernieuwing.

• 2. 

  Schaalvergroting in de intensieve veehouderij

De intensieve veehouderijsector opereert in een mondiale markt met een wereldwijd groeiende vraag naar voedsel. Door de aanwezigheid van een sterke en koopkrachtige thuismarkt, actief ondernemerschap en vakmanschap heeft de intensieve veehouderij in Nederland een sterke concurrentiepositie opgebouwd. De toegevoegde waarde van het gehele complex bedroeg in 2005 5 miljard euro.

Er is sprake van een gunstige geografische ligging, met de nabijheid van Rotterdam als een van de belangrijke vestigingsvoordelen waardoor sprake is van relatief goedkope aanvoer van grondstoffen. Tevens maakt de sector gebruik van reststoffen uit de voedings- en genotmiddelenindustrie in ons land.

Om nu en in de toekomst te kunnen inspelen op steeds hogere eisen van efficiency, kwaliteit, marketing, innovatie en verduurzaming en omdat productiefactoren als grond en arbeid in Nederland relatief schaars zijn, zet de sector net als elders in de economie vooral in op verdere schaalvergroting en toepassing van nieuwe technologische ontwikkelingen. Deze schaalvergroting staat niet op zich en dient in een Europese of zelfs mondiale context te worden geplaatst. Op basis van de gemiddelde omvang lijkt Nederland niet uit de pas te lopen ten opzichte van de andere Europese landen, er lijkt eerder sprake van op afstand volgen. De raad acht schaalvergroting in de intensieve veehouderij vanuit economisch oogpunt een logisch toekomstperspectief voor de ondernemer.

• 3. 

  De intensieve veehouderij in de samenleving

Tegelijkertijd volgt de samenleving met een steeds kritischer blik hoe schaalvergroting en rationalisatie in de landbouw in het algemeen en de intensieve veehouderij in het bijzonder zich ontwikkelen. De intensieve veehouderij is onderwerp van discussie door milieubelasting, beelden over de verschillende grote ziekte-uitbraken en berichten over salmonella en mrsa. Burgers reageren geschokt en verontwaardigd op beelden over ruimingen, transporten en veel dieren bij elkaar in beperkte ruimte. Deze beelden staan haaks op de romantische beelden over boerderijen op het platteland die men het liefst behoudt; dieren die de ruimte hebben, naar buiten kunnen, kunnen wroeten etc.. Een deel van de discussie in de samenleving over megabedrijven komt voort uit deze houding ten opzichte van de schaalvergroting in de intensieve veehouderij als geheel. Een houding die al langere tijd waarneembaar is. Nieuw is de groeiende zorg in de vaak kleine gemeenschappen in de regio’s met intensieve veehouderij. Ten tijde van de varkenspest stonden deze gemeenschappen nog als één man rond de getroffen ondernemers. Dit draagvlak is niet langer meer vanzelfsprekend, het brokkelt steeds verder af en keert zich steeds vaker actief tegen de ontwikkelingsplannen van ondernemers in de intensieve veehouderij.

De sector zal het vertrouwen van de samenleving moeten herwinnen door de zorg voor dieren, milieu, omgeving en volksgezondheid centraal te stellen en te voldoen aan hogere kwaliteits-, diversiteits-, dierwelzijns-, en omgevingseisen.

In reconstructieprocessen die de vestiging van sterke economische dragers in een duurzame omgeving beogen is toename van stank, ammoniak en fijn stofbelasting niet meer van deze tijd. Temeer daar onder acceptatie van schaalvergroting de stank, stof en ammoniakemissies met technische oplossingen tot op een voor de burger aanvaardbaar niveau van kwaliteit van de leefomgeving kunnen worden teruggebracht. Goede stalontwerpen maken het mogelijk om tot een aanvaardbare landschappelijke inpassing te komen. Voorbeelden zoals in Gemert-Bakel maken deze veranderingen in delen van de sector al zichtbaar.

De intensieve veehouderij heeft een hernieuwde «license to produce»

nodig. Zij moet duurzaam en maatschappelijk verantwoord ondernemen zoals alle bedrijven in ons land. De sector moet rekening houden met ecologische, economische en sociaal culturele aspecten én bijdragen aan maatschappelijke doelen, ook boven het wettelijk minimum.

De raad gaat ervan uit, dat ook in Nederland in de toekomst plaats is voor intensieve veehouderij en voor ruimte voor bedrijfsontwikkeling. Wel zal over de toekomst van de intensieve veehouderij het debat verder moeten worden gevoerd.

De bijdrage van de raad zal bestaan uit een dit jaar uit te brengen advies over voedselstrategieën, voedselkwaliteit en voedselzekerheid.

Voorliggend advies gaat nader in op de gevolgen van megabedrijven in de intensieve veehouderij voor de verschillende aspecten van het landelijk gebied.

Het is van belang om hier al aan te geven dat de ontwikkeling van mega-bedrijven niet zal leiden tot een uitbreiding van de nationale veestapel. De Meststoffenwet maximeert op nationaal niveau via een stelsel van dier-rechten het aantal varkens en kippen in Nederland.

• 4. 

  Een definitie

De raad spreekt niet zozeer van megastallen maar van megabedrijven. Als criterium voor het megabedrijf kiest de werkgroep voor de economische bedrijfsomvang van meer dan 500 nge, gevestigd op één locatie. Nge staat voor Nederlandse grootte-eenheden, een maatstaf die gebaseerd is op het verschil tussen opbrengsten en bijbehorende specifieke kosten. De ondergrens van het megabedrijf van 500 nge kwam in 2004 overeen met vijf maal de gemiddelde omvang van alle land- en tuinbouwbedrijven. Deze grens betekent ongeveer 12 500 vleesvarkens in de varkenshouderij en 185 000 legkippen in de legpluimveehouderij. De gehanteerde definitie is afkomstig uit het in 2006 uitgebrachte RLG advies «Buitenbeentjes en boegbeelden».

De werkgroep maakt een onderscheid tussen het megabedrijf voor intensieve veehouderij en het gezinsbedrijf + bedrijf. Het gezinsbedrijf + bedrijf worden gekenmerkt door een groeiwens, maar niet tot de omvang van een megabedrijf.

De raad is zich ervan bewust, dat definities voortdurend verschuiven. Wat 20 jaar geleden qua omvang als een megabedrijf gold is nu een «gemiddeld» gezinsbedrijf. Wat we nu als megabedrijf beschouwen zal over 10 jaar waarschijnlijk niet meer als zodanig worden gezien. Deze definitie is dan ook niet bedoeld als harde grens, maar om aan te geven aan welke ordes van grootte moet worden gedacht.

• 5. 

  De concurrentiekracht van het megabedrijf

Zoals eerder al aangegeven moeten agrarische bedrijven kunnen inspelen op de trend van internationalisering en schaalvergroting om de concurrentiepositie in een snel veranderende markt te kunnen behouden. De ontwikkeling van het megabedrijf komt uit deze schaalvergroting voort en past in een trend die zich elders in de wereld en Europa voordoet. Nederlandse megabedrijven zijn klein vergeleken met megabedrijven elders in Europa, de VS en Australië. Daar zijn deze bedrijven zowel qua aantal als qua aandeel in de totale productiecapaciteit belangrijker. Het aandeel varkens en kippen op grote intensieve veehouderijbedrijven is vergelijkbaar met dat in de Europese Unie als geheel.

Het concept van het megabedrijf in de intensieve veehouderij sluit qua arbeidsorganisatie goed aan op het grootschalige en doorlopende karakter van productieprocessen in deze sector. De grotere mogelijkheden voor automatisering spelen daarbij een belangrijke rol. Automatisering maakt het immers mogelijk om ook met beperkte menskracht grote aantallen dieren te houden. Dit zorgt ervoor, dat op de huidige megabe-drijven de arbeidsefficiency beduidend groter is dan op het gemiddelde gezinsbedrijf. Maar er zijn ook andere voordelen. De bouwkosten per dierplaats voor megastallen zijn relatief laag. Megaveehouders kunnen kwantumkortingen bedingen bij de aankoop van voer en toeslagen bij de verkoop van dieren en eieren. Daarmee is binnen de intensieve veehouderij doorgroei naar een megabedrijf voor een aantal ondernemers een begrijpelijk toekomstperspectief.

Vanuit economisch oogpunt vindt de raad het niet raadzaam beperkingen op te leggen aan de bedrijfsomvang, dit zou nadelige effecten hebben op de concurrentiekracht van de sector.

• 6. 

  Logistiek en transport

Vee, mest en diertransporten kunnen leiden tot het kapot rijden van de veelal (te) smalle plattelandswegen en afname van de verkeersveiligheid op zowel het platteland als in de woonkernen. Het transport leidt tot aantasting van het dierenwelzijn en vergroot de risico’s van verspreiding van veeziekten.

De ontwikkeling van een megabedrijf heeft op het gebied van logistiek en transport op regionaal en lokaal niveau verschillende effecten. Op regionaal niveau blijkt de concentratie van bedrijfsactiviteiten op een geringer aantal megabedrijven efficiënter dan spreiding van de dieren over meerdere kleine locaties. Praktijkstudies maken duidelijk, dat halvering van het aantal transportbewegingen en besparingen van 10–90% van het aantal transportkilometers mogelijk is.

Op de locatie zelf zal evenwel sprake zijn van toename van verkeer en zwaardere en bredere voertuigen op smalle plattelandswegen en in woonkernen. Praktijkstudies wijzen uit dat het aantal vervoersbewegingen op de locatie zelf toe kan nemen met 4 à 5 keer per dag. Een goede infrastructurele ontsluiting van de locatie is dan ook een absolute noodzaak wil vestiging van een megabedrijf aanvaardbaar zijn.

Indien op de lange termijn de ontwikkeling van bedrijven met een gesloten structuur verder doorzet kunnen transportbewegingen verder worden beperkt. Opfokken en afmesten van dieren kan dan binnen het bedrijf op een locatie plaatsvinden. Een toekomstbeeld wat nog een stap verder gaat in de transportvermindering is een volledige integratie van de vleesproductieketen op een locatie. De besparingen hebben overigens niet alleen te maken met bundeling van dieren maar ook met bundeling van toeleverende en verwerkende activiteiten zoals mestverwerking op de locatie.

• 7. 

  Milieu

Een varkens en pluimveebedrijf kan door de uitstoot van o.a. geur, ammoniak en fijn stof een zware milieubelasting vormen voor de directe omgeving en gevoelige natuurgebieden.

Op regionaal of hoger schaalniveau kunnen megastallen voordelen bieden voor landschap en milieu. Door een sterkere concentratie van de veehouderij kan de omvang van de belasting op andere locaties verminderen, waardoor deze gebieden als geheel worden ontlast. Concentratie van dieren in grotere moderne stallen levert milieutechnisch voordelen op ten opzichte van spreiding van dezelfde aantallen dieren over diverse locaties. Het aantal emissiebronnen neemt af en het wordt makkelijker om te investeren in de nieuwste technieken voor emissiereductie. Megabedrijven moeten voldoen aan Europese richtlijnen zoals IPPC en de initiatiefnemer dient een milieueffectrapportage op te stellen. Gecombineerde luchtwassers kunnen de emissie van ammoniak, geur en fijn stof uit varkens- en pluimveestallen verminderen.

Aanscherping van het mestbeleid kan leiden tot sterke stijging van de mestafzet kosten en een bedreiging vormen voor de varkenshouderij in Nederland. Mestverwerking is nog sterk in ontwikkeling en is duur. Aan de ene kant levert dit voor megabedrijven met weinig of geen grond hoge kosten op. Maar aan de andere kant biedt het perspectieven om de grote hoeveelheid mest op locatie in een verwerkingsinstallatie te verwerken.

Vanuit milieu oogpunt leidt schaalvergroting tot minder maar grotere bedrijven op gebiedsniveau en tot vermindering van de belasting van de omgeving.

Maar op lokaal niveau kan concentratie van dieren op een megabedrijf wel leiden tot een hogere milieubelasting.

Met het oog hierop is de raad van oordeel, dat megabedrijven gezien hun omvang op het gebied van emissiebeperking aan de hoogste normen moeten voldoen door toepassing van de best beschikbare technieken zoals gecombineerde luchtwassers. Dit betekent voor het desbetreffend megabedrijf een afname van 90% aan ammoniakuitstoot, een stankvermindering van 75% en een afname van 80% aan fijn stof ten opzichte van de emissie uit een niet-emissiearme stal.

• 8. 

  Dierenwelzijn en diergezondheid

Intensieve veehouderij

Dieren hebben een zodanige omgeving nodig dat ze niet gehinderd worden in het uiten van de gedragingen, waar ze vanuit hun aard behoefte aan hebben. Het gaat daarbij om zaken zoals licht, beweging, exploratie en sociaal contact, thermocomfort, water, voer en rust. En uiteraard is een adequate verzorging (water, voer, medische behandeling) vereist. De zorg voor landbouwhuisdieren is de verantwoordelijkheid van mensen, waarbij technologie een ondersteunende rol kan spelen. Dierziekten moeten beheersbaar gehouden worden via management, het bevorderen van groepsimmuniteit en in uiterste gevallen preventief of curatief gebruik van diergeneesmiddelen.

Het voorkomen van insleep en versleep van dierziekten leidt tot een aantal eisen aan het ontwerp van veehouderijsystemen. Deze eisen hebben betrekking op de situering, de bedrijfsvoering, de gezondheidsstatus bij aanvang, compartimentering, transport, hygiëne, monitoring en uitlopen.

Megabedrijven

Studies en experts wijzen erop dat ruimtelijke clustering van grote aantallen dieren zoals varkens en kippen op een megabedrijf niet strijdig hoeft te zijn met hoge niveaus van gezondheid en welzijn van de dieren. Concentratie op een locatie kan zelfs winst opleveren ten opzichte van de gangbare veehouderij. De grotere schaal vergemakkelijkt bijvoorbeeld investeringen voor gesloten systemen die risico’s op ziekte-insleep minimaliseren.

Het welzijn van de dieren wordt overwegend bepaald door hun directe omgeving, zoals de groepssamenstelling, de geboden ruimte, de verzorging van de dieren en het daarbij behorende management. Concentratie op een locatie levert de schaalgrootte op waarmee het gemakkelijker wordt door investeringen op deze punten in de behoefte van de dieren te voorzien.

Maatschappelijke context

Dit neemt niet weg dat bij bepaalde groepen burgers en consumenten gevoelsmatige weerstanden kunnen bestaan tegen grootschalige clustering van veehouderij.

Zowel overheden, ondernemers als brancheorganisaties dienen in de toekomst blijvend aandacht te besteden aan percepties, belevingen en waardeoriëntaties in de Nederlandse samenleving, om daarop in te spelen via nieuwe ontwerpen. In de communicatie naar de samenleving zullen aspecten als verbetering van het milieu, diervriendelijkheid en voedselveiligheid voorop moeten staan. Ondernemers zullen de dialoog met de samenleving moeten aangaan en gezamenlijk blijven zoeken naar nog betere duurzame oplossingen.

Overigens zal een duurzame landbouw pluriform van karakter zijn, zodat de consument meerdere keuzemogelijkheden heeft.

• 9. 

  Omgeving en landschap

Ondanks het restrictief ruimtelijk ordeningsbeleid heeft zich in het landelijk gebied een sluipend proces van verstening voorgedaan. Tussen 1996 en 2002 is de bebouwing met 9% toegenomen. De vraag is of ontwikkeling van megastallen leidt tot meer of minder verstening. Op regionaal niveau bekeken kunnen megastallen voordelen bieden voor het landschap als nieuw vestiging wordt beperkt in daarvoor aangewezen gebieden én de omvang van de intensieve veehouderij elders afneemt. In die situatie kopen megabedrijven varkensrechten op van stoppende agrarische bedrijven. Daarmee verdwijnen met de komst van een megabedrijf een aantal kleinere vaak verouderde intensieve veehouderij bedrijven, wat de kwaliteit van het buitengebied zeer ten goede komt. Bij elkaar ontstaat er aldus op gebiedsniveau een positief saldo: minder bebouwing. Voorwaarde is wel, dat de oude stallen en installaties ook daadwerkelijk worden gesloopt. Het reconstructiebeleid in de gemeente Gemert-Bakel vormt een illustratie van de mogelijkheden op dit terrein. Hier worden langzamerhand tastbare resultaten zichtbaar in de vorm van een afwaartse beweging van intensieve veehouderijbedrijven van vooral extensiverings- maar ook verwevingsgebieden naar landbouwontwikke-lingsgebieden. Deze aanpak kost echter tijd.

De raad vindt het van groot belang, dat provincies en gemeenten hun inspanningen op dit gebied in versterkte mate voortzetten.

Op lokaal niveau kunnen omvangrijke gebouwen ten behoeve van grote intensieve veehouderijen en de voor de bedrijfsvoering benodigde rationalisering van percelen in strijd zijn met het karakter van landschap en omgeving. De raad onderkent deze bezwaren, maar meent niet dat er aanleiding is om het wettelijk en bestuurlijk instrumentarium uit te breiden met bedrijfsgroottebeperkingen. Het is vooral van belang hoe Rijk, provincie en gemeenten de randvoorwaarden op het gebied van ruimtelijke ordening, verkeer, milieu en natuur en landschap toepassen en hoe de ruimtelijke en landschappelijke inpassing plaatsvindt. Bij het toepassen van die randvoorwaarden zal blijken dat de mogelijkheid van vestiging van een megabedrijf per gebied en per bedrijfstype verschilt. Zo kan bijvoorbeeld een goed ontsloten landbouwontwikkelingsgebied vestigingsmogelijkheden bieden terwijl in extensiveringsgebieden met hun waarden van natuur en landschap nieuw vestiging niet mogelijk is en het bouwblok niet mag worden uitgebreid. De raad adviseert gemeenten een goed beeld/kwaliteitsplan en goede inpassing in het landschap ten grondslag te leggen aan het besluit tot vestiging van een nieuw megabe-drijf en zorg te dragen voor een goede infrastructurele ontsluiting.

• 10. 

  Het megabedrijf als impuls voor vernieuwing

Megabedrijven voor intensieve veehouderij kunnen een impuls voor vernieuwing van het landelijk gebied betekenen. Hun omvang en schaalvoordelen maakt de toepassing van technische innovaties zoals bijvoorbeeld combiwassers mogelijk. Deze kunnen de uitstoot van geur, ammoniak en fijn stof vrijwel geheel wegnemen. Een luchtwasser reduceert de ammoniakuitstoot met 70% (biologische wasser) tot maximaal 95% (chemische wasser), geuruitstoot met 50% (biologische wasser) tot maximaal 30% (chemische wasser).Naar verwachting zal de emissie van fijn stof door gecombineerde luchtwassers verminderen met ruim 80%, elke wasstap meer vermindert de fijn stof emissie. De gecombineerde lucht-wasser is sterk in ontwikkeling.

Er ontstaat steeds meer belangstelling voor het ruimtelijk clusteren van agro en niet agro activiteiten op agroparken. Het maakt op de lange termijn het sluiten van kringlopen en het gebruik van elkaars afvalstoffen mogelijk. Het spaart ruimte, transportbewegingen en energie en zorgt voor een minder grote belasting van het milieu. Megabedrijven kunnen voor deze nieuwe innovatieve ontwikkelingen een belangrijke impuls vormen, omdat hun schaalgrootte dit soort investeringen vergemakkelijkt. Bovendien sluit de schaalgrootte van een megabedrijf goed aan bij die van industriële activiteiten op bedrijventerreinen, waardoor koppelingen makkelijker worden. Denk bijvoorbeeld aan het gebruik van restwarmte van een elektriciteitscentrale in de glastuinbouw.

Zo kan op de lange termijn een industriële symbiose van bedrijven ontstaan, waar geen waardeloos restmateriaal meer bestaat.

• 11. 

  Emoties in de samenleving

Het debat rondom de plaatsing van megabedrijven in de intensieve veehouderij telt een bonte stoet aan tegenstanders. Bewoners, burgers, milieugroeperingen, maar ook agrarisch ondernemers. Partijen opereren vanuit verschillende motieven en belangen. Het gaat om verstoring van het landschap, milieubelasting, geur, verkeersdrukte en dierwelzijn in de stallen. Maar ook binnen de landbouw zelf heerst verdeeldheid, een aantal agrarisch ondernemers voelt zich in hun ontwikkelingsruimte beperkt door nieuw vestiging van megabedrijven van «buiten».

Los van de omvang van de bedrijven is al langer sprake van negatieve gevoelens rondom de intensieve veehouderij. Deze komen voort uit verschillende visies op het landelijk gebied.

60 jaar vrede en welvaartsgroei heeft ons wereldbeeld geleidelijk aan geësthetiseerd. Vanuit deze veranderde kijk stellen we andere, en vooral hogere eisen aan ons werk, de invulling van onze vrije tijd, onze omgeving en dus ook aan ons landschap. Het College van Rijksadviseurs stelt in zijn advies over megastallen dat in de oeroude tweedeling tussen negotium(het werken in het zweet uwer aanschijn) en het otium(het genieten) de laatste aan de winnende hand lijkt te zijn. Een schone diensteneconomie waarin iedereen alleen achter een toetsenbordje zit als ideaalbeeld. Fysieke bewijzen van het tegendeel zoals hoogovens, snelwegen en bedrijventerreinen zijn in deze visie een doorn in het oog. In deze vooral ook stedelijke blik moet het landschap het liefst een onbewegelijk achterdoek vormen voor het dynamische stedelijke leven. Iedere verandering in het landelijke gebied wordt met het grootst mogelijke wantrouwen begroet.

Maar ook de daar tegenoverstaande visie is aldus het College van Rijksad-viseurs nog steeds aanwezig. Het is de functioneel utilitaire blik van de boer, van de grondeigenaar die het landelijk gebied als een agrarisch bedrijfsdomein beschouwt. Deze visie staat dicht bij het fysieke domein, redeneert praktisch en is economisch gedreven. De functioneel utilitaire blik redeneert vanuit de bedrijfseconomie en is heel anders dan de multifunctionele blik die op het (meervoudige gebruik van het) platteland is gericht en vanuit de gebiedseconomie redeneert. Lange tijd zijn deze twee visies, ook door het ruimtelijk beleid van concentratie en zonering, redelijk met elkaar te combineren geweest.

De megastallen discussie beperkt zich niet tot de varkenshouderij maar strekt zich ook uit tot de pluimveesector, de melkveehouderij en de schaalsprong in de glastuinbouw. Deze discussie kan de vreedzame coëxistentie van deze twee verschillende aanspraken op het landschap op scherp zetten. Een groot deel van de Nederlandse bevolking wil het landelijk gebied benutten voor recreatie, wonen, ontspanning en rust. De kwaliteit van dit arcadische landschap wordt een steeds belangrijker onderdeel van de kwaliteit van de leefomgeving. Op het moment dat door concentratie-en schaalvergrotingstendensen het landschap (plaatselijk) moeilijk meer van een bedrijventerrein is te onderscheiden, zullen andere manieren van economiseren van het landschap in een wijde omgeving kunnen opdrogen en verslechtert voor grote groepen in de samenleving de kwaliteit van de leefomgeving. De Raad voor het Landelijk Gebied zal in zijn advisering voortdurend oog blijven houden voor de spanning tussen het productiep-latteland van de boer en het pittoreske vrije tijdsplatteland van bewoners en burgers en de wijze waarop met deze spanning kan worden omgegaan.

Geraadpleegde literatuur

• • 

  Animal Science Group van Wageningen UR, State of the art Megabe-drijven Intensieve Veehouderij. 2008

• • 

  Alterra, Wageningen UR, megastallen in Beeld, 2007

• • 

  College van Rijksadviseurs, Advies megastallen, 2007Milieu- en natuurplanbureau, Milieukundige en landschappelijke aspecten van megabe-drijven in de intensieve veehouderij. 2008

• • 

  De Boerderij 2007, nr. 12/13, Grubbenvorst in de ban van megastal

• • 

  D.W. Bruil, advies megastallen in het buitengebied Innovatienetwerk Groene Ruimte en Agrocluster, Agroparken, het concept, de ontvangst, de praktijk, 2005

• • 

  Ministerie LNV, ministerie VROM, standpunt megastallen, 2007

• • 

  MNP, CPB, Analyse van het burgerinitiatief «Boeren met toekomst», 2007

• • 

  RLG, Buitenbeentjes en boegbeelden, 2006RLG, Voor het kalf verdronken is...., 2001

• • 

  Wageningen UR, diverse presentaties over ontwikkelingen in de intensieve veehouderij voor Commissie platteland in uitvoering, 2007

ADVIESAANVRAAG VAN DE TWEEDE KAMER

Aan de Raad voor het Landelijk Gebied

Den Haag, 27 november 2007

Op 20 november jl. heeft de Kamer besloten de Raad voor het Landelijk Gebied (RLG) te verzoeken advies uit te brengen over een aantal aspecten van megastallen (Kamerstuk 28 973, nr. 16, zie bijlage).

De door de vaste commissie voor Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit geformuleerde centrale vraag is bijgevoegd (Kamerstuk 28 973, nr. 16, zie bijlage).

Ik verzoek u mij te berichten of u aan dat verzoek kunt voldoen.

Met vriendelijke groet,

Gerdi A. Verbeet,

Voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-Generaal

Bijlage: kamerstuk 28 973, nr. 16.

Tweede Kamer der Staten-Generaal

Vergaderjaar 2007-2008

28 973                                     Toekomst van de intensieve veehouderij

Nr. 16                                                         BRIEF VAN HET PRESIDIUM

Aan de leden van de Tweede Kamer der Staten-Generaal

Den Haag, 15 november 2007

Hierbij doe ik u toekomen het verzoek van de vaste commissie voor Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit bij brief van 30 oktober 2007 (zie bijlage) om het Milieu- en Natuurplanbureau (MNP), de Raad voor de Dieren-aangelegenheden (RDA), de Raad voor het Landelijk Gebied (RLG) en het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (Rivm) te verzoeken advies uit te brengen over een aantal aspecten van megastallen. Aan dit verzoek zijn geen kosten verbonden.

Het Presidium stelt u voor hiermee in te stemmen, met de kanttekening dat de vragen alleen door tussenkomst van de minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit aan het RDA, door tussenkomst van de minister van Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieubeheer aan het MNP en door tussenkomst van de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport aan het Rivm kunnen worden voorgelegd.

De Voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-Generaal, Verbeet

De Griffier van de Tweede Kamer der Staten-Generaal, Biesheuvel-Vermeijden

Bijlage                                                       Aan het Presidium

Den Haag, 30 oktober 2007 Geacht College,

De vaste commissie voor Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit wil aan de Kamer voorstellen het Milieu- en Natuurplanbureau, de Raad voor de Dierenaangelegenheden, de Raad voor het Landelijk Gebied en het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu advies te vragen over een aantal aspecten van megastallen.

Megastallen zijn in dit verband grote agrarische bedrijven met intensieve veehouderij (varkens en pluimvee). Op tientallen plaatsen in Nederland hebben boeren op dit moment plannen ingediend voor de bouw van megastallen voor varkens of pluimvee. Het gaat bijvoorbeeld om bouw-aanvragen voor stallen van meer dan vijfduizend varkens.

De Kamer ontvangt eind 2007 een kabinetsvisie over diverse aspecten van de megastallen. Met het oog op de goede inhoudelijke voorbereiding van de behandeling van deze kabinetsvisie bestaat bij de commissie de behoefte aan onafhankelijke advisering over de aspecten dierenwelzijn, dierengezondheid, volksgezondheid en ruimtelijke ordening bij megastallen.

De centrale vraag van de commissie betreft een analyse van de gevolgen van de bouw van megastallen voor enerzijds het dierenwelzijn en de dierengezondheid en anderzijds de volksgezondheid. De commissie wenst daarnaast inzicht te krijgen in de gevolgen voor de ruimtelijke ordening van de bouw van megastallen. Dit in de breedste zin van het woord waarbij aandachtspunten als inpassing in het landschap, vestigingsvoorwaarden en logistieke aspecten kunnen worden betrokken in de analyse.

Gelet op de breedte van het onderwerp wordt voorgesteld om meerdere adviesorganen te vragen om advies, leder vanuit de eigen expertise. Het verdient de voorkeur dat de adviesorganen overeenstemming weten te bereiken over de inhoud en de vorm van de advisering. Uit vooroverleg met de betreffende adviesorganen is gebleken dat zij in staat zijn en bereid zijn in te gaan op het verzoek. Er zijn geen kosten aan verbonden. De resultaten zijn begin februari 2008 beschikbaar.

Een conceptbrief van de Voorzitter aan de Kamer is bijgevoegd.

Graag uw instemming.

De voorzitter van de vaste commissie voor Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit, Schreijer-Pierik