Verordening 2012/765 - Wijziging van Verordening 1225/2009 betreffende beschermende maatregelen tegen invoer met dumping uit landen die geen lid zijn van de EG - Hoofdinhoud

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 237/1

Op 28 juli 2011 heeft het Orgaan voor Geschillenbeslechting (het „Orgaan”) van de Wereldhandelsorganisatie (World Trade Organisation, WTO) het rapport van de Beroepsinstantie en het panelrapport, zoals gewijzigd door de Beroepsinstantie, („de rapporten”) aangenomen in de zaak „Europese Gemeenschappen — Definitieve antidumpingmaatregelen inzake ijzeren of stalen bevestigingsmiddelen uit China” (2).

In de rapporten werd onder meer vastgesteld dat artikel 9, lid 5, van Verordening (EG) nr. 1225/2009 van de Raad van 30 november 2009 betreffende beschermende maatregelen tegen invoer met dumping uit landen die geen lid zijn van de Europese Gemeenschap (3) („basisverordening inzake antidumping”) niet in overeenstemming was met de artikelen 6.10, 9.2, en 18.4 van de WTO-antidumpingovereenkomst en artikel XVI:4, van de WTO-overeenkomst. Volgens artikel 9, lid 5, van de basisverordening inzake antidumping is op individuele producent-exporteurs in landen zonder markteconomie aan wie geen behandeling als marktgerichte onderneming ingevolge artikel 2, lid 7, onder c), van de basisverordening inzake antidumping is toegekend, het voor het gehele land geldende recht van toepassing, tenzij de exporteurs in kwestie kunnen aantonen dat zij voldoen aan de criteria voor een individuele behandeling als bedoeld in artikel 9, lid 5, van de basisverordening inzake antidumping.

De Beroepsinstantie concludeerde dat artikel 9, lid 5, van de basisverordening inzake antidumping uitgaat van het vermoeden dat producent-exporteurs in landen zonder markteconomie geen recht hebben op een individuele behandeling en dat, teneinde voor een dergelijke behandeling in aanmerking te komen, de bewijslast bij hen ligt om aan te tonen dat zij aan de criteria voor individuele behandeling voldoen. Volgens de Beroepsinstantie is in de desbetreffende WTO-overeenkomsten geen rechtsgrondslag voor een dergelijk vermoeden te vinden.

De Beroepsinstantie heeft evenwel verduidelijkt dat, indien een enkele dumpingmarge en een enkel antidumpingsrecht voor een aantal exporteurs wordt vastgesteld, de samenhang van die vaststelling met de artikelen 6.10 en 9.2 van de WTO-antidumpingovereenkomst afhangt van de aanwezigheid van situaties die erop wijzen dat twee of meer exporteurs, hoewel zij juridisch van elkaar gescheiden zijn, op dusdanige wijze met elkaar verbonden zijn dat zij als één eenheid moeten worden behandeld. Dergelijke situaties omvatten: i) het bestaan van zakelijke en structurele banden tussen de exporteurs, zoals gezamenlijke zeggenschap, gezamenlijk aandelenbezit en gemeenschappelijk beheer; ii) het bestaan van zakelijke en structurele banden tussen de staat en de exporteurs, zoals gezamenlijke zeggenschap, gezamenlijk aandelenbezit en gemeenschappelijk beheer; en iii) zeggenschap of wezenlijke invloed door de staat met betrekking tot prijsstelling en productie. In dit verband dienen de begrippen in de voorgestelde wijzigingen van artikel 9, lid 5, van de basisverordening inzake antidumping, die deze situaties weergeven, te worden gelezen in het licht van de verduidelijkingen van de Beroepsinstantie, onverminderd de begrippen in andere bepalingen van de basisverordening inzake antidumping, die dezelfde of vergelijkbare formulering gebruiken.

Op 18 augustus 2011 heeft de Unie het Orgaan in kennis gesteld van haar voornemen de aanbevelingen en uitspraken van het Orgaan met betrekking tot dit geschil in overeenstemming met haar WTO-verplichtingen uit te voeren.

Daartoe moet artikel 9, lid 5, van de basisverordening inzake antidumping worden gewijzigd,